منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 155

ای شریح، حکم دادرسی تو سودمند نیست. سپس فرمود: به خدا سوگند! دربارۀ اینان حکمی می‌کنم که احدی پیش از من مگر داوود پیامبر نکرده است. ای قنبر، محافظان ویژه را برایم بخوان.

اصبغ بن نباته گوید: قنبر محافظان ویژه را خواست و به هر یک از آن افراد یکی از محافظان ویژه را موکّل کرد. سپس آنان را طلبید و در چهرهای‌شان نگریست. سپس اصبغ مشابه حدیث اوّل را تا آن گفته که نام پسرت را عاش الدین [دین زنده است] بگذار، آورده است. پس از آن گفتم: فدایت گردم! چگونه مال را از آنان می‌گیری؟ اگر پسر ادّعا کند که پدرش صد هزار یا کمتر یا بیشتر به جای گذاشته است و گروه بگویند که نه، بلکه ده هزار یا کمتر یا بیشتر و در نتیجه این‌ها نظری و پسر نظری دیگر داشته باشد؟ حضرت فرمود: من خاتم او و مهر آنان را می‌گیرم و در یک جا می‌ریزم.

سپس می‌گویم، این سهم‌ها را بگردانید و هر کدام که سهمش بیرون آمد، او در دعوایش راست می‌گوید؛ چون آن سهم خداست و سهم خدا به هدف می‌خورد.»

باب 40 جواز حکم به ملکیت صاحب ید

اشاره

239- 45485- (1) عباس بن هلال از حضرت رضا علیه السلام روایت کرده است که حضرت فرمود: «اگر حکومت به او برسد، مردم را بر آنچه در تصرّف‌شان است، تثبیت می‌کند و جز در آنچه در زمان حکومت او رخ دهد، توجهی نمی‌کند و حضرت فرمود: پیامبر صلی الله علیه و آله به کاری که در حال شرک انجام می‌شد، توجهی نداشت و هر کس که اسلام می‌آورد، او را برآنچه در دستش بود تثبیت می‌کرد.»

240- 45486- (2) حفص بن غیاث از امام صادق علیه السلام روایت کرده است. او گوید: «مردی به امام صادق علیه السلام گفت: اگر ببینم چیزی در دست مردی است، آیا می‌توانم شهادت دهم که مال اوست؟ حضرت فرمود: آری. آن مرد گفت: من شهادت می‌دهم که در دست اوست ولی شهادت نمی‌دهم که برای اوست؛ چرا که شاید برای دیگری باشد. امام صادق علیه السلام به او فرمود: آیا درست است که از او بخری؟ گفت: آری. حضرت فرمود: شاید برای دیگری باشد. از کجا برایت جایز شد که آن را بخری و ملک تو گردد و بعد از آن که ملک تو شد، بگویی آن مال من است و برای آن سوگند بخوری در حالی که جایز نباشد که آن را به کسی که ملک از سوی او به تو منتقل شده است نسبت دهی و آن را ملک او بدانی؟ سپس امام صادق علیه السلام فرمود: اگر این روا نباشد، بازاری برای مسلمانان برپا نمی‌ماند!»