منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 179

باب 1 وجوب پذیرش دعوت به تحمّل و ادای شهادت

اشاره

و چه کسی ستمکارتر است از آن کس که گواهی و شهادت الهی را که نزد اوست، کتمان می‌کند و خدا از اعمال شما غافل نیست.

«1» و شهود نباید به هنگامی که آنان را (برای شهادت) دعوت می‌کنند خودداری نمایند و از نوشتن (بدهی خود) چه کوچک باشد یا بزرگ ملول نشوید (هر چه باشد بنویسید) این، در نزد خدا به عدالت نزدیک‌تر و برای شهادت مستقیم‌تر و برای جلوگیری از تردید و شک (و نزاع و گفتگو) بهتر است. «2»

و باید کسی که امین شمرده شده (و بدون گرو، چیزی از دیگری گرفته)، امانت (و بدهی خود را به موقع) بپردازد و از خدایی که پروردگار اوست، بپرهیزد و شهادت را کتمان نکنید و هر کس آن را کتمان کند، قلبش گنهکار است و خداوند به آنچه انجام می‌دهید، داناست. «3»

خداوند به شما فرمان می‌دهد که امانت‌ها را به صاحبانش بدهید؛ و هنگامی که میان مردم قضاوت می‌کنید به عدالت قضاوت کنید. خداوند، اندرزهای خوبی به شما می‌دهد. خداوند شنوا و بیناست. «4»

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! کاملًا قیام به عدالت کنید برای خدا شهادت دهید اگر چه (این گواهی) به زیان خود شما، یا پدر و مادر و نزدیکان شما بوده باشد؛ (چرا که) اگر آنها غنی یا فقیر باشند؛ خداوند سزاوارتر است که از آنان حمایت کند. بنابراین از هویٰ و هوس پیروی نکنید؛ که از حقّ، منحرف خواهید شد و اگر حقّ را تحریف کنید یا از اظهار آن، اعراض نمایید، خداوند به آنچه انجام می‌دهید، آگاه است. «5»

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! همواره برای خدا قیام کنید و از روی عدالت، گواهی دهید.

(1). بقره 2/ 140.

(2). همان/ 282.

(3). همان/ 283.

(4). نساء 4/ 58.

(5). همان/ 135.