منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 195

و در روایت چهل و سوّم از باب یکم از ابواب ربا، این گفته که: «پیامبر صلی الله علیه و آله از شهادت به باطل [دروغ] نهی کرد.» و باب پیشین را ملاحظه کنید؛ چرا که در آن، مناسب این باب است.

و در روایت پانزدهم از باب ششم از ابواب قضاء، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «بدان، مسلمانان نسبت به یکدیگر بسیار عادل هستند مگر کسی که در مورد حدّی تازیانه خورده یا معروف به شهادت باطل [دروغ] باشد.»

می‌آید:

در باب بعدی و باب پس از آن و باب دوازدهم، روایاتی که بر آن دلالت دارند.

باب 8 حکم شاهد به شهادت باطل [دروغ]

اشاره

آنها را هشتاد تازیانه بزنید و شهادت‌شان را هرگز نپذیرید؛ و آنها همان فاسقانند مگر کسانی که بعد از آن توبه کنند و جبران نمایند (که خداوند آنان را می‌بخشد)؛ زیرا خداوند آمرزنده و مهربان است.

«1» 349- 45595- (1) سماعه گوید: «از ایشان [امام معصوم علیه السلام] دربارۀ شهادت‌دهندگان به باطل [دروغ] پرسیدم.

حضرت فرمود: آنان به عنوان حدّ تازیانه می‌خورند ولی حدّ معیّنی ندارد و آن در اختیار امام است و آنان را می‌گردانند تا مردم آنان را بشناسند و اما فرمودۀ خداوند عز و جل که: و شهادت‌شان را هرگز نپذیرید ... مگر کسانی که بعد از آن توبه کنند. سماعه گوید: پرسیدم: توبه‌اش چگونه شناخته می‌شود؟ حضرت فرمود: در پیش همۀ مردم خویش را تکذیب می‌کند تا او را حدّ بزنند و از پروردگارش استغفار می‌کند و اگر چنین کرد، توبه‌اش آشکار گردیده است.»

350- 45596- (2) سماعه گوید: «شهادت دهندگان به باطل [دروغ] به عنوان حدّ تازیانه می‌خورند و برای آن حدّ معیّنی نیست و آن در اختیار امام است و آنان را می‌چرخانند تا شناخته شوند و دیگر تکرار نکنند.

سماعه گوید: پرسیدم: اگر توبه کردند و اصلاح نمودند، آیا شهادت‌شان بعداً پذیرفته می‌شود؟ حضرت فرمود: اگر توبه کنند، خداوند توبۀ آنان را می‌پذیرد و شهادت‌شان پس از توبه، پذیرفته است.»

(1). نور 24/ 4- 5.