منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 196

351- 45597- (3) سماعه گوید: «فرمود: شهادت‌دهندگان به باطل [دروغ] تازیانه می‌خورند و برای آن حدّ خاصّی نیست و آن در اختیار امام است و آنان را می‌گردانند تا مردم آنها را بشناسند.

فرمودۀ خداوند عز و جل و شهادت‌شان را هرگز نپذیرید؛ و آنها همان فاسقانند مگر کسانی که بعد از آن توبه کنند. پرسید: چگونه توبه‌اش معلوم می‌شود؟ حضرت فرمود: در حضور مردم خودش را تکذیب می‌کند تا او را بزنند و از خدای خویش استغفار می‌کند. پس اگر چنین کرد، توبه‌اش آشکار می‌شود.»

352- 45598- (4) امام جعفر صادق علیه السلام فرمود: «شهادت دهندۀ به باطل [دروغ] تازیانه‌ای می‌خورد و برای آن حدّ معیّنی نیست و آن در اختیار امام است و او را می‌گردانند تا مردم او را بشناسند و چون پس از آن توبه کرد و اصلاح نمود، شهادتش پذیرفته می‌شود.»

353- 45599- (5) امام صادق علیه السلام فرمود: «توبۀ شهادت دهندۀ به باطل [دروغ] این است که آنچه با شهادتش تلف کرده است، بپردازد و شهادت دهندۀ به باطل [دروغ] اگر شهادت به باطل [دروغ] از او معلوم گردد، ضامن آن چیزی است که با شهادتش تلف کرده است و آنچه را از آن موجود است، به صاحبش بازگرداند.»

354- 45600- (6) امیرالمؤمنین علیه السلام پیوسته اگر شهادت دهندۀ به باطل [دروغ] را دستگیر می‌کرد، اگر غریب بود، او را به قبیله‌اش می‌فرستاد و اگر بازاری بود، او را به بازارش تا او را بگردانند. پس از آن، چند روزی او را زندانی می‌کرد، سپس او را آزاد می‌ساخت.

ارجاعات

گذشت:

در باب پیشین.

می‌آید:

در باب بعدی، مناسب این باب؛ مراجعه کنید.