منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 198

359- 45605- (5) جمیل از امام صادق علیه السلام دربارۀ شهادت به باطل [دروغ] روایت کرده است: «اگر آن چیز خودش باقی است، آن به صاحبش بازگردانده می‌شود و اگر خودش نباشد، به اندازه‌ای که از مال مرد از بین برده، ضامن است.»

360- 45606- (6) امام صادق علیه السلام فرمود: «شهادت دهندۀ به باطل [دروغ] به اندازه‌ای که از مال آن شخص بر آن شهادت داده، ضامن است.»

ارجاعات

گذشت:

در روایات باب هفتم و باب هشتم، مناسب این باب.

می‌آید:

در باب دوازدهم، روایتی که بر بعضی از مقصود دلالت دارد.

باب 10 حکم شاهدان به زنا که همه یا برخی از آنان از شهادت‌شان رجوع کنند و مشهودٌ علیه کشته شود

اشاره

361- 45607- (1) از امام صادق علیه السلام دربارۀ چهار نفر که بر مرد محصنی به زنا شهادت دادند سپس یکی از آنان پس از آن که آن مرد کشته شد از شهادت خویش برگشت، روایت است که فرمود: «اگر آن کس که برگشته بگوید اشتباه کردم، حدّ می‌خورد و دیه را ضامن است ولی اگر بگوید که عمداً چنین کردم، کشته می‌شود.»

362- 45608- (2) ابراهیم بن نعیم ازدی گوید: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ چهار نفر که بر مردی به زنا شهادت دادند و چون کشته شد یکی از آنان از شهادتش برگشت، او گوید: امام فرمود: آن کس که برگشته، کشته می‌گردد و آن سه نفر به خانوادۀ مقتول، سه چهارم دیه را می‌دهند.»

363- 45609- (3) امام صادق علیه السلام دربارۀ چهار نفر که بر مردی به زنا شهادت دادند و آن مرد سنگسار شد، پس از آن یکی از آنان از شهادت خویش برگشت و گفت: در شهادتم شک کردم، حضرت فرمود: «بر او دیه است. مسمع کردین گوید: گفتم: آن کس که برگشته، گفته است من بر او عمداً شهادت دادم. حضرت فرمود: کشته می‌شود.»