منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 203

مرد کرد؛ چون عقول زنان و دین‌شان ناقص است. سپس حضرت فرمود: ای گروه زنان، شما ناقصات‌العقول آفریده شده‌اید؛ بنابراین از اشتباه در شهادت‌ها بپرهیزید؛ چرا که خداوند متعال پاداش مردان و زنانی که شهادت را پاس می‌دارند، بزرگ می‌دارد و از رسول خدا صلی الله علیه و آله شنیدم که می‌فرمود: دو زنی نیست که خویش را در شهادت حفظ کنند و یکی دیگری را متذکر سازد تا حقّ را بپا دارند و باطل را نفی کنند، مگر این که آن زمان که خداوند در روز قیامت این دو را برانگیزد، پاداش این دو را بزرگ دارد و پیوسته نعمت را بر آنان فرو ریزد و خداوند طاعت این دو در دنیا و همومی که این دو در آن بودند و آنچه خداوند از این دو زایل ساخت، به فرشتگان یادآور می‌شود تا آن که این دو را در بهشت، جاویدان سازد. (تا آن که گوید): سپس در آخر آن می‌یابی ای کنیزم، شهادت به‌حقّ را برای ضعیفان در برابر باطل‌پیشگان ادا کردی و سرزنش سرزنشگر، تو را در راه خدا نگرفت. پس من این را کفّارۀ گناهان گذشته و مایۀ محو بدی‌های پیشینت ساختم.»

376- 45622- (2) دربارۀ فرمودۀ خداوند متعال: ای کسانی که ایمان آورده‌اید! هنگامی که بدهی مدّت داری به یکدیگر پیدا کنید، تا پایان آیه. در روایت نقل شده است که: «در سورۀ بقره پانصد حکم است و در این آیه، پانزده حکم و آنها را شمرده است. تا آن که گوید: و اگر دو مرد نبودند، یک مرد و دو زن از کسانی که مورد رضایت و اطمینان شما هستند، انتخاب کنید؛ (و این دو زن باید با هم شاهد قرار گیرند). تا اگر یکی انحرافی یافت، دیگری به او یادآوری کند. منظور این است که اگر یکی فراموش کرد، دیگری یادآوری کند ...»

ارجاعات

می‌آید:

در باب نوزده و باب بیست و باب سی و هشت از ابواب شهادات، مناسب این باب.

بروجری، آقا حسین طباطبایی - مترجمان: حسینیان قمی، مهدی - صبوری، م، منابع فقه شیعه، 31 جلد، انتشارات فرهنگ سبز، تهران - ایران، اول، 1429 ه ق

منابع فقه شیعه؛ ج‌30، ص: 353

باب 14 حکم شهادت بر مکانی که مالک آن سال‌ها غایب است و ...

377- 45623- (1) معاویةبن وهب گوید: «به او [امام معصوم علیه السلام] گفتم: ابن ابی لیلی از من می‌خواهد که شهادت دهم بر این که فلانی مرده و خانه را به عنوان میراث خویش گذاشته است و این که او وارثی غیر از آن که ما برای او شهادت می‌دهیم، ندارد. حضرت فرمود: شهادت بده به آنچه می‌دانی. گفتم: ابن ابی لیلی سوگند غموس [سوگندی که خورندۀ آن به عمد دروغ می‌گوید و گناه آن، چنان سخت است که کفّاره ندارد و آتش در انتظار است] می‌دهد. حضرت فرمود: سوگند بخور که سوگند، بر پایۀ علم توست.»