منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 205

باب 15 حکم شهادت دروغ برای احقاق حقّ و حفظ جان و آبروی مومن

380- 45626- (1) راوی گوید: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ مردی پرسیدم که حقّی بر مردی دارد و آن مرد حقّ را انکار می‌کند و سوگند می‌خورد که برای آن کس چیزی بر او نیست و صاحب حقّ هم بیّنه ندارد. آیا ما می‌توانیم با شهادت باطل [دروغ] حقّ او را زنده کنیم اگر بیم از بین رفتن آن می‌رود؟ حضرت فرمود: به دلیل تدلیس این جایز نیست.»

381- 45627- (2) حکم- برادر ابو عقیله- گوید: «به امام صادق علیه السلام گفتم: من طرف نزاعی دارم که شاهدان به باطل را بر من زیاد می‌آورد و من دوست ندارم که با او مقابله به مثل کنم؛ به علاوه نمی‌دانم این کار برایم درست است یا نه؟ حکم گوید: امام صادق علیه السلام به من فرمود: آیا از امیرالمؤمنین علیه السلام به تو نرسیده است که ایشان پیوسته می‌فرمود: خودتان و اموال‌تان را با شهادت‌های باطل [دروغ] اسیر نسازید؟

بر مرد عیب و نقص دین نیست و نه گناهی از پروردگارش از این که این اسارت را از خودش دور سازد؛ همان گونه که اگر با شهادت خود از ناموس و ریخته شدن خون حرام جلوگیری کند، این برای او بهتر است.»