منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 222

و در روایت یکم از باب سی و هفتم، این گفته که: «زن باکره‌ای را که می‌گفتند زنا داده است، نزد امیرالمؤمنین علیه السلام آوردند. حضرت دستور داد زنان او را بررسی کردند و گفتند: باکره است. حضرت فرمود: من کسی را که مهر خداوند عز و جل بر اوست، حدّ نمی‌زنم و حضرت در چنین موردی، شهادت زنان را جایز می‌دانست.» و دیگر روایات این باب را ملاحظه کنید؛ چرا که در آنها نزدیک به این مطلب است و بر حکم باب دلالت دارد.

باب 20 حکم شهادت اعضای خانواده علیه یکدیگر

اشاره

469- 45715- (1) عمّار بن مروان گوید: «از امام صادق علیه السلام پرسیدم یا آن که گوید: بعضی از یاران‌مان دربارۀ مردی که برای همسرش شهادت می‌دهد، از امام پرسید. حضرت فرمود: اگر مرد خوبی است، شهادتش برای همسرش جایز است.»

470- 45716- (2) امام صادق علیه السلام فرمود: «شهادت مرد برای همسرش و همسر برای شوهرش- البته اگر همراه زن، کس دیگری هم باشد- جایز است.»

471- 45717- (3) از امام صادق علیه السلام دربارۀ شهادت پدر برای فرزندش و فرزند برای پدرش و برادران و خویشان و زن و شوهر بعضی برای بعضی، سئوال شد. حضرت فرمود: «شهادت عادلان از آنان برخی برای برخی جایز است. این از امیرالمؤمنین علیه السلام برای‌مان روایت شده است و ما در آن اختلافی نداریم.»

472- 45718- (4) امیرالمؤمنین علی علیه السلام پیوسته شهادت شوهر را برای همسرش جایز نمی‌دانست ولی شهادت شوهر علیه همسرش را جایز می‌دانست.»

473- 45719- (5) بدان که شهادت شرابخوار، شطرنج‌باز، نردباز، قمارباز، متّهم، تابع برای متبوعش، اجیر بر صاحبش، زن برای شوهرش، کسی که به فسق و فجور مشهود است و ربا دهنده، جایز نیست.

و شهادت مرد برای همسرش، شهادت فرزند برای پدرش، شهادت پدر علیه فرزندش، شهادت نابینا اگر درست متوجّه شود و شهادت برده برای غیر صاحبش جایز است.