منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 237

539- 45785- (41) مسلمانان همه عادلند و شهادت‌شان جایز است مگر کسی که در مورد حدّی تازیانه خورده یا معروف به شهادت به باطل [دروغ] باشد یا حسود یا ستمگر یا متّهم یا پیرو متبوعی یا اجیر برای صاحبش یا شرابخوار یا قمارباز یا خصم و طرف دعوی باشد و شهادت شریک برای شریکش در موردی که سود آن به او بازمی‌گردد، جایز نیست.

ارجاعات

گذشت:

در روایت یکم و دوّم از باب سیزدهم از ابواب جماعت، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «شهادت او (کسی که برای اذان و نماز از مردم مزد می‌گیرد)، جایز نیست.»

و در روایت دوّم از باب نوزدهم از ابواب مستحقّان زکات، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «هر کس که قائل به جبر باشد، شهادت او را هرگز جایز ندانید.»

و در روایت پنجاه و ششم از باب دوّم از ابواب وجوب حج، این گفته که: «مرد مالدار چند سال می‌ماند و حج نمی‌رود. آیا شهادت وی جایز است؟ حضرت فرمود: آری.»

و در روایت پنجاه و یکم از باب صد و نوزده از ابواب معاشرت، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «هر کس که بر فطرت اسلام باشد، شهادت وی جایز است. راوی گوید: به امام گفتم: آیا شهادت کسی که گناهان را مرتکب می‌شود، جایز است؟ حضرت علیه السلام فرمود: ای علقمه، اگر شهادت کسانی که گناه کرده‌اند، جایز نباشد جز شهادت پیامبران و اوصیا جایز نخواهد بود؛ چون تنها پیامبران و اوصیای آنها معصومند نه دیگران. بنابراین هر کس را که با چشمت ندیدی که گناه کند یا دو شاهد علیه او به گناه شهادت نداده‌اند، او اهل عدالت و حیاست و شهادتش جایز است گرچه پیش خود گناهکار است.»

و در روایات باب چهارده از ابواب وصیّت، چیزی که بر برخی از مقصود دلالت دارد و در باب شانزده، مناسب بخش اوّل عنوان باب.

و در روایت نهم از باب هفدهم از ابواب ذبایح، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «هر کس که گمان کند خداوند متعال بندگانش را بر معاصی مجبور می‌سازد یا آنان را به آنچه توانش را ندارند مکلّف می‌سازد، پس ذبیحۀ او را نخورید و شهادتش را جایز ندانید.»

و در روایت پانزده از باب ششم از ابواب قضاء، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «مسلمانان نسبت به هم عادل هستند مگر کسی که در مورد حدّی که از او توبه نکرده است تازیانه خورده باشد یا معروف به شهادت به باطل [دروغ] یا متّهم باشد.»

و در روایات باب نوزدهم، چیزی که بر اعتبار عدالت در شاهدان دلالت می‌کند.