منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 238

و در روایت دوّم از همین باب، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «اگر ظاهر مرد، ظاهری امین باشد، شهادتش جایز است و دربارۀ باطنش تحقیق نمی‌شود.»

و در روایت دوّم از باب هجدهم از ابواب شهادات، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «اگر برده عادل باشد، شهادتش جایز است.»

و در روایت سوّم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «شهادت برده اگر عادل باشد، اشکالی ندارد.»

و در روایت ششم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «شهادت آن دو برده اگر عادل باشند، جایز است.»

و در روایت دوازدهم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: شهادت برده برای غیر اربابانش اگر عادل باشد، جایز است.»

می‌آید:

در باب بیست و هفتم و باب بیست و نهم، چیزی که بر برخی از مقصود دلالت دارد.

و در روایت هشتم از این باب، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «قذف کننده اگر توبه کند و عادل باشد، شهادتش جایز است و خداوند عز و جل فرموده است: خداوند توبه کنندگان را دوست دارد، و پاکان را (نیز) دوست دارد.

و جهتی ندارد که شهادت کسی که خداوند او را دوست دارد و عادل است، ردّ کند.»

و در روایت ششم از باب سی‌ام، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «شهادت بعضی بر بعضی اگر نزد آنان عادل باشد، جایز است.»

و در روایت سوّم از باب سی و چهارم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «اگر دو مرد عادل بر شهادت یک مرد شهادت دهند، شهادت یک مرد ثابت می‌گردد.»

و در بسیاری از روایات باب سی و هشتم، چیزی که بر این مفاد دلالت می‌کند.

و در روایت یکم از باب سی و نهم این گفته که: «امیرالمؤمنین علیه السلام پیوسته دربارۀ زندیق اگر دو نفر عادل خوشنام علیه وی شهادت می‌دادند، حکم به زندیق بودنش می‌داد.»

و در روایت دوّم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «امیرالمؤمنین علیه السلام پیوسته شهادت دو مرد عادل و خوشنام را علیه مردی که او زندیق است، جایز می‌دانست، گرچه هزار نفر شهادت به برائت وی می‌دادند.»

و در روایت سوّم، مشابه آن.

و در روایت چهارم، فرمودۀ پیامبر خدا صلی الله علیه و آله که: «اگر دو مرد عادل بیایند و علیه ساحر شهادت دهند، خون ساحر حلال است.»

و در روایات باب چهل و دوّم، چیزی که بر عدم قبول شهادت فاسق دلالت دارد و در باب چهل و هفتم، چیزی که بر اعتبار ثقه بودن شاهد دلالت دارد.