منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 245

570- 45816- (11) امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب علیه السلام فرمود: «کسی که برای افترا زدن تازیانه خورده است، شهادتش جایز نیست و ملاعنه نمی‌کند؛ چون خداوند متعال در کتابش فرموده است: شهادت‌شان را هرگز نپذیرید.»

571- 45817- (12) مردی که دست و پایش قطع شده بود [یعنی حدّ الهی بر او جاری گشته بود] نزد امیرالمؤمنین علیه السلام شهادتی داد. حضرت شهادتش را جایز دانست؛ [زیرا] او توبه کرده و توبه‌اش شناخته شده بود.

572- 45818- (13) امام جعفر صادق علیه السلام، از پدرشان علیه السلام از جدّشان علیه السلام روایات کرده‌اند که: «مردی برای راهزنی دستش قطع شده بود، او نزد امیرالمؤمنین علیه السلام شهادتی داد. حضرت دربارۀ او از قومش تحقیق کرد، آنان دربارۀ وی خوبی گفتند. امیرالمؤمنین علیه السلام شهادت او را جایز دانست؛ چون توبه کرده و توبه‌اش دانسته شده بود.»

ارجاعات

گذشت:

در بسیاری از روایات باب بیست و چهارم.

می‌آید:

در بسیاری از روایات باب یکم از ابواب حدّ قذف، چیزی که بر آن دلالت دارد.

باب 30 جواز شهادت مسلمانان علیه سایر ملل ولی عکس آن جایز نیست

اشاره

573- 45819- (1) امام صادق علیه السلام فرمود: «شهادت مسلمانان بر همۀ ملّت‌ها جایز است ولی شهادت اهل ذمّه [مسیحیان و یهودیانی که در پناه اسلام هستند]، بر مسلمانان جایز نیست.»

574- 45820- (2) فقه الرضا علیه السلام: «روایت می‌کنیم که شهادت پیشگو و کاهن جایز نیست و شهادت مسلمانان دربارۀ همۀ ملّت‌ها جایز است ولی شهادت اهل ذمّه بر مسلمانان جایز نیست.»