منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 250

595- 45841- (7) امام صادق علیه السلام فرمود: «شهادت لال اگر اشارۀ او معلوم و مفهوم باشد، جایز است. دختری غیرعرب را که درباره‌اش شک و تردید داشتند [که آیا کافر است یا مسلمان]، نزد رسول خدا آوردند.

حضرت به دختر فرمود: من چه کسی هستم؟ دختر اشاره‌ای به آسمان و حضرت و به مردم کرد؛ به این معنی که تو پیامبر خدا به سوی مردم هستی. حضرت فرمود: این دختر، مسلمان است. پس اسلام را به او آموختند و حضرت با مردم بر اثر بیماری، نشسته نماز خواند و مردم پشت سر حضرت ایستادند. حضرت با اشاره به آنان می‌فرمود که: بنشینید و آنان می‌نشستند. بنابراین اشارۀ مفهوم اگر روشن باشد، جای سخن می‌نشیند.»

ارجاعات

گذشت:

باب ششم از ابواب طلاق و باب بیست و هشتم از ابواب قضاء را ملاحظه کنید و می‌توان بر جواز شهادت نابینا، ناشنوا و لال به عمومات و اطلاقات استدلال جست.

باب 33 جواز شهادت بر زن در موردی که شناسایی شود

596- 45842- (1) امام موسی بن جعفر علیه السلام فرمود: «شهادت بر اقرار زن در صورتی که رویش باز نباشد اشکالی ندارد؛ البته اگر زن شناخته شده یا کسی حاضر باشد که او را بشناسد. ولی اگر زن شناخته شده نیست و کسی که او را بشناسد هم نیست، در این صورت جایز نیست که علیه آن زن یا بر اقرار او- بی آن که رویش را باز و بدان نگاه کنند- شهادت دهند.»

متن روایت در کتاب من لا یحضره الفقیه: «امام موسی بن جعفر علیه السلام فرمود: شهادت بر اقرار زن در حالی که رویش باز نیست، اشکالی ندارد؛ البته زن شخصاً شناخته شده باشد یا کسی حاضر باشد که او را بشناسد. ولی این در نزد آنان جایز نیست که شاهدان بر اقرار زن شهادت دهند بدون این که رویش باز و به آن نگاه شود.»