منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 265

باب 39 حکم شهادت دو عادل بر کفر کافر و جادوگریِ جادوگر

اشاره

649- 45895- (1) مسمع بن عبدالملک از امام صادق علیه السلام روایت کرده است که: «امیرالمؤمنین علیه السلام دربارۀ زندیق اگر دو مرد عادل خوشنام علیه او شهادت و هزار نفر به پاکی او شهادت می‌دادند، حکم می‌کرد شهادت دو مرد جایز و شهادت هزار نفر باطل است؛ چرا که زندقه و کفر، دینی است که شخص، آن را پنهان می‌دارد.»

650- 45896- (2) امیرالمؤمنین علی علیه السلام پیوسته شهادت دو مرد عادل خوشنام را بر مردی مبنی بر این که زندیق [کافر شده] است، جایز می‌دانست؛ گرچه هزار نفر به پاکی وی شهادت می‌دهند و شهادت هزار نفر را باطل می‌کرد؛ چون کفر، دینی است که شخص پنهان می‌دارد.»

651- 45897- (3) امیرالمؤمنین علی علیه السلام زنادقه را توبه می‌داد. ولی کسی را که در اسلام متولد شده بود، توبه نمی‌داد و پیوسته شهادت دو مرد عادل را بر مردی مبنی بر این که او زندیق است، می‌پذیرفت؛ گرچه هزار نفر به پاکی او شهادت دهند و به شهادت هزار نفر توجهی نمی‌کرد.

652- 45898- (4) از رسول خدا صلی الله علیه و آله دربارۀ ساحر سئوال شد. حضرت فرمود: «اگر دو مرد عادل بیایند و علیه او شهادت دهند، خون او حلال است.» امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: «اگر دو مرد عادل بر مردی از مسلمانان شهادت دهند که او سحر کرده است، کشته می‌شود.»

653- 45899- (5) حضرت علی علیه السلام فرمود: هرگاه دو مرد عادل مسلمان علیه مرد مسلمانی شهادت دهند که او جادوگری می‌کند کشته می‌شود

ارجاعات

می‌آید:

در روایات باب هشتم از ابواب حدّ محارب و مرتد، مناسب این باب.