منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 292

باب 6 اگر حدّی از حقّ الله نزد امام ثابت شد، اجرای آن واجب است ...

اشاره

749- 45995- (1) فضیل گوید: «شنیدم امام صادق علیه السلام می‌فرمود: هر کس که نزد امام به ثبوت حدّی از حدود الهی برخویش یک بار اقرار کند- چه مرد آزاد باشد یا بنده و چه زن آزاد باشد یا کنیز- باید که امام حدّ را بر پایۀ آنچه به آن اقرار کرده بر وی اجرا کند،- هر چه که باشد- جز زناکار محصن؛ چرا که تا چهار شاهد بر وی شهادت ندهند، امام او را سنگسار نخواهد کرد و چون این چهار نفر شهادت دادند، امام صد تازیانه بر وی می‌زند و آن‌گاه وی را سنگسار می‌کند». همین روایت در تهذیب چنین آمده.

فضیل گوید: «امام صادق علیه السلام فرمود: و هر کس بر خویش نزد امام به ثبوت حدّی از حدود الهی در حقوق مسلمانان اقرار کرد، بر امام نیست که بر وی حدّی را که در نزد امام بدان اقرار کرده، اجرا سازد مگر این که صاحب حقّ یا ولیّ نزد امام حاضر شود و از امام مطالبۀ حقّ خویش کند.

فضیل گوید: بعضی از یاران ما به امام صادق علیه السلام عرض کردند: آن حدودی که اگر شخص یک بار بر خویش بدان اقرار کند حدّ بر وی جاری می‌شود، چیست؟ حضرت فرمود: اگر نزد امام به سرقت اقرار کند، امام دست وی را قطع خواهد کرد؛ این از حقوق خداست و نیز اگر علیه خویش اقرار کند که شرب خمر کرده است، امام وی را حدّ می‌زند؛ این هم از حقوق خداست و نیز اگر علیه خویش به زنا اقرار کند و محصن نباشد، این نیز از حقوق خداست.

امام افزود: و اما حقوق مسلمانان؛ پس اگر نزد امام بر خویش اقرار کند که به کسی افترایی [/ قذف] بسته است، امام وی را حدّ نمی‌زند تا صاحب افترا یا ولیّ او نزد امام حاضر شود و همین طور اگر به کشتن مردی اقرار کند، امام وی را نمی‌کشد تا اولیای مقتول نزد امام حاضر شوند و از امام، خون مقتول خود را مطالبه کنند».

شیخ طوسی رحمه الله در کتاب استبصار گوید: «جهت این که زنا از میان همۀ حدود استثناست این است که، در زنا چهار بار اقرار معتبر است ولی در حدود دیگر، این نکته نیست و در این روایت نیامده که اقرار به زنا اگر چهار بار صورت گیرد، پذیرفته نباشد».

750- 45996- (2) فضیل بن یسار گوید: «امام صادق علیه السلام فرمود: هرکس نزد امام به ثبوت یکی از حقوق مسلمانان برخویش اعتراف کند، برامام نیست که حدّ آنچه بدان اقرار کرده بر وی جاری سازد مگر این که صاحب حقّ حدّ یا ولیّ وی نزد امام حاضر شود و از امام، حقّ خویش را مطالبه کند».