منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 293

751- 45997- (3) حسین بن خالد گوید: «شنیدم امام صادق علیه السلام می‌فرمود: برامام واجب نیست وقتی که دید مردی زنا یا شرب خمر می‌کند، بر وی حدّ جاری سازد و با این که می‌بیند دیگر نیاز به تنبیه و شاهد ندارد؛ چرا که امام، امین خدا در میان خلق است. وچون مردی را ببیند که سرقت می‌کند، برامام واجب است که او را منع کند و برود و به او کاری نداشته باشد. پرسیدم: این چگونه است؟ حضرت فرمود:

چون حقّ اگر برای خدا باشد، بر امام واجب است که آن را اجرا سازد ولی زمانی که برای مردم است، پس در اختیار مردم است».

ارجاعات

می‌آید:

در روایات باب چهارده از ابواب احکام عمومی حدود، مفاد این باب و در روایت یکم از باب چهارم از ابواب حدّ قذف، فرمودۀ امام علیه السلام: «دربارۀ مردی که به دیگری گفته است: ای پسر مادر زناکار.

حضرت فرمود: اگر مادر وی زنده و حاضر و آمده است، حقّش را مطالبه می‌کند و این مرد هشتاد تازیانه می‌خورد و اگر مادرش غایب است، در انتظار او می‌ماند تا بیاید و حقّ خویش را مطالبه کند».

باب 7 پس از رسیدن امام به ثبوت حدّ، کفالت و شفاعت در آن نیست و حکم شفاعت در غیر این صورت

اشاره

752- 45998- (1) امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود: «شفاعت در حدود اگر از حقوق مردم باشد، بلامانع است. مردم در حقّ الناس پیش از آن که آن را نزد امام ببرند، تقاضای شفاعت می‌کنند ولی هنگامی که خبر [حدّ] به نزد امام برسد، دیگر حدّ، شفاعت بردار نیست».

753- 45999- (2) امام باقر علیه السلام فرمود: «امّ سلمه همسر پیامبر صلی الله علیه و آله کنیزی داشت که از مردی سرقت کرد.

او را نزد پیامبر صلی الله علیه و آله آوردند. امّ سلمه دربارۀ کنیز با پیامبر صلی الله علیه و آله صحبت کرد. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود:

ای امّ سلمه، این حدّی از حدود خداوند عز و جل است و نباید ضایع شود. پس از آن، پیامبر صلی الله علیه و آله دست آن کنیز را قطع کرد».