منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 295

760- 46006- (9) رسول خدا صلی الله علیه و آله به اسامه فرمود: «دربارۀ حدّ، زمانی که به حاکم رسیده است، شفاعت مکن».

761- 46007- (10) امیرالمؤمنین علیه السلام مردی از بنی اسد را در ارتباط با حدّی که بر وی واجب شده بود، گرفت تا حدّ را بر وی اجرا کند. بنی اسد نزد امام حسین علیه السلام رفتند تا او را واسطه قرار دهند. حضرت امام حسین علیه السلام امتناع ورزید. آنان نزد امام علی علیه السلام رفتند و از آن حضرت خواستند. حضرت فرمود: هرکاری که در اختیار من باشد و از من بخواهید آن را برای‌تان انجام می‌دهم. آنان با شادی از نزد امام بیرون رفتند. در راه به امام حسین علیه السلام برخورد کردند. آنان جریان دیدارشان را با امام علی علیه السلام نزد امام حسین علیه السلام بازگو کردند. حضرت فرمود: اگر رفیق‌تان را می‌خواهید، بازگردید؛ شاید کار او پایان پذیرفته باشد. آنان برگشتند، دیدند که حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام بر وی حدّ جاری کرده است. آنان گفتند: ای امیرالمؤمنین، آیا به ما وعده ندادید؟ حضرت فرمود: من وعدۀ آنچه در اختیارم بود دادم و این چیزی نیست که در اختیار من باشد».

762- 46008- (11) رسول خدا صلی الله علیه و آله از شفاعت در حدود نهی کرد و فرمود: «هرکس در حدّی از حدود خدا شفاعت کند تا آن را باطل سازد و تلاش در ابطال حدود الهی کند، خداوند او را در قیامت عذاب خواهد کرد».

ارجاعات

گذشت:

در روایات باب پنجم، روایتی است که بر مفاد این باب دلالت دارد و در روایت هشتم از باب سی و چهارم از ابواب شهادات، فرمودۀ معصوم علیه السلام که: «در حدّ، کفالت نیست».

می‌آید:

در روایت یک از باب بیست و چهار فرمودۀ معصوم علیه السلام که: «شفاعت و کفالت دربارۀ حدّ نیست».

باب 8 عدم وجوب حدّ بر کسی که از روی جهل، جرم حدّدار مرتکب شود

اشاره

763- 46009- (1) امام صادق علیه السلام فرمود: «اگر مردی مسلمان شود و اسلام را بپذیرد، آن‌گاه شرب خمر و زنا کند و ربا خورد و چیزی از حلال و حرام برایش روشن نباشد تا زمانی که جاهل است، من بر وی حدّ جاری نمی‌سازم مگر بیّنه علیه وی گواهی دهد که وی سوره‌ای را که در آن زنا و خمر و رباخواری هست، خوانده است و اگر ندانسته کرده است، به او اعلام می‌کنم و او را باخبر می‌سازم. پس اگر بعدا مرتکب آن کار شد، او را تازیانه می‌زنم و حدّ بر او جاری می‌کنم».