منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 303

باب 11 عدم حدّ به نفع کسی که حدّی علیه او نیست

786- 46032- (1) فضیل بن یسار گوید: «از امام صادق علیه السلام شنیدم که می‌فرمود: کسی که حدّی بر او نیست، حدّی برای او نیز نخواهد بود. به این معنی که اگر دیوانه‌ای، نسبت زنا به کسی بدهد، چیزی بر آن دیوانه [به علت قذف] ثابت نمی‌شود و اگر به این دیوانه کسی نسبت زنا دهد و به او بگوید: ای زناکار، حدّی بر آن کس ثابت نمی‌شود». همین روایت در دیگر کتب. امام صادق علیه السلام فرمود: «کسی که حدّی بر او نیست، حدّی برای او نیز نخواهد بود».

محمد بن حسن [/ شیخ طوسی رحمه الله] گوید: «مفاد این خبر آن است که اگر انسان به مرد دیوانه یا زن دیوانه‌ای نسبت زنا دهد، حدّ بر او واجب نمی‌شود؛ چون اگر دیوانه هم به وی نسبت زنا دهد، بر دیوانه حدّی ثابت نمی‌شود».

787- 46033- (2) امام صادق علیه السلام فرمود: «کسی که حدّی بر او نیست، حدّی برای او نیز نخواهد بود».

788- 46034- (3) از امام صادق جعفر بن محمد علیه السلام دربارۀ مردی که پسر خردسال یا دختر خردسال یا دیوانه‌ای را متهم به زنا کند، سوال شد. حضرت فرمود: «کسی که حدّی بر او نیست، حدّی برای او نیز نخواهد بود ولی فردی که اتهام می‌زند، گنهکار است و کم‌ترین گناهی که در این اتهام زدن وجود دارد، این است که دروغ گفته است».

باب 12 حکم حدّ مریض، کور، گنگ، کر، مجروح، مستحاضه، حایض، نفساء و حامله

اشاره

و بسته‌ای از ساقه‌های گندم را برگیر و با آن [همسرت را] بزن و سوگند خود را مشکن. ما او را شکیبا یافتیم. چه بندۀ خوبی که بسیار بازگشت کننده (به سوی خدا) بود! «1»

(1). ص 38/ 44.