منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 312

819- 46065- (11) مردی نزد امیرالمؤمنین علیه السلام آمد و به سرقت اقرار و اعتراف کرد. امیرالمؤمنین علیه السلام به وی فرمود «آیا چیزی از کتاب خدا را می‌توانی بخوانی؟ گفت: آری، سورۀ بقره را. حضرت فرمود: دستت را به خاطر سورۀ بقره بخشیدم. اشعث گفت: آیا حدّی از حدود خدا را تعطیل می‌کنی؟ حضرت فرمود: تو چه می‌دانی این چیست؟ اگر بیّنه قائم شود، امام حقّ ندارد که عفو کند ولی اگر مرد خود علیه خویش اقرار کرده است، پس آن در اختیار امام است. اگر بخواهد، عفو و اگر بخواهد قطع می‌کند».

820- 46066- (12) سماعه گوید: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ مردی که دیگری را به زنا متهم ساخته است و متهم وی را بخشیده و او را از این جهت حلال کرده ولی بعدا نظرش تغییر می‌کند و می‌خواهد او را نزد امام ببرد تا وی را تازیانه زند، پرسیدم. حضرت فرمود: پس از عفو، حقّ حدّ زدن ندارد. به امام گفتم:

نظرتان چیست اگر او بگوید: ای پسر زناکار و آن شخص از وی عفو کند و او را برای خدا رها سازد؟

حضرت فرمود: اگر مادر این شخص زنده است، برای آن کس حقّ عفو نیست. عفو در اختیار مادر اوست و هر زمان که مادر بخواهد، می‌تواند حقّ خویش را بگیرد. امام افزود: و اگر مادرش مرده است، این شخص عهده‌دار امور مادر و عفوش نافذ است».

821- 46067- (13) امام صادق علیه السلام فرمود: «هر کس که از حدّی که به نفع وی ثابت شده است عفو کند، حقّ ندارد پس از آن که عفو کرده، رجوع کند.»

باب 15 حدّ تازیانه در زمستان و تابستان

822- 46068- (1) هشام بن احمر گوید: «امام موسی بن جعفر علیه السلام در مسجد نشسته بود و من همراه‌شان بودم.

حضرت صدای مردی را شنید که در زمان نماز صبح- در یک روز بسیار سرد- او را می‌زنند. حضرت پرسید: این چیست؟ گفتند: مردی است که تازیانه می‌خورد. حضرت فرمود: سبحان الله! در چنین ساعتی! کسی در هیچ یک از حدود در زمستان، جز در گرم‌ترین زمان روز و در تابستان نیز جز در سردترین وقت روز تازیانه نمی‌خورد».