منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 315

831- 46077- (2) امیرالمؤمنین علیه السلام دربارۀ مردی که حدّی را بر خویش اعتراف کرده ولی آن را مشخص نکرده است، دستور داد که: «او را تازیانه زنند تا آن که مضروب از زننده بخواهد که از او دست کشد.

چون زننده به هشتاد تازیانه رسید، مضروب گفت: بس است تو را. امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: وی را رها کنید».

832- 46078- (3) امیرالمؤمنین علی علیه السلام دربارۀ مردی که به یک حدّ برخویش اقرار کرده ولی مشخص نکرده بود که چه حدّی بر اوست، داوری کرد که: «وی تا هشتاد تازیانه بخورد. او هم هشتاد تازیانه خورد.

آن‌گاه امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: اگر می‌خواستم تازیانه‌هایت را تا حدّ تازیانه کامل کنم جز اقرار خودت، بیّنه‌ای را طلب نمی‌کردم».

باب 18 حکم کسی که علیه خود به حدّی اقرار و پس از آن، انکار می‌کند

833- 46079- (1) امام صادق علیه السلام دربارۀ مردی که به ثبوت حدّی بر خویش اقرار و آن‌گاه پس از آن انکار کرد فرمود: «اگر نزد امام علیه خویش اقرار کند که سرقت کرده، آن‌گاه انکار کند، دستش بریده می‌شود؛ علی رغم خواست وی. ولی اگر علیه خویش اقرار کرد که شرب خمر کرده یا افترا بسته، او را هشتاد تازیانه بزنید. پرسیدم: اگر به حدّی بر خویش اقرار کند که سنگسار در آن است، آیا شما وی را سنگسار می‌کنید؟ حضرت فرمود: نه، ولی حدّ بر او خواهم زد».

همین روایت در تهذیب. محمد بن مسلم از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که: «حضرت فرمود: اگر مردی علیه خویش اقرار کند که سرقت کرده است سپس انکار کند- علی رغم خواست وی- دستش را قطع می‌کنم و اگر علیه خویش به شرب خمر یا افترا اقرار و سپس انکار کند، او را تازیانه می‌زنم. محمد بن مسلم گوید: پرسیدم: نظرتان چیست، اگر علیه خویش به حدّی اقرار کند که به سنگسار کردن برسد آن‌گاه انکار کند؛ آیا شما وی را سنگسار می‌کنید؟ حضرت فرمود: نه، ولی او را حدّ می‌زنم».

834- 46080- (2) حلبی از امام صادق علیه السلام روایت می‌کند که: «حضرت فرمود: اگر مردی علیه خویش به حدّی یا افترایی اقرار و آن‌گاه انکار کند، تازیانه می‌خورد. پرسیدم: نظرتان چیست، اگر علیه خویش به حدّی که به سنگسار کردن می‌رسد اقرار کند، آیا شما وی را سنگسار می‌کنید؟ حضرت فرمود: نه، ولی او را می‌زنم».