منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 319

باب 21 کراهت جمع شدن مردم برای نگاه کردن به حدّ خورنده

852- 46098- (1) در زمانی که امیرالمؤمنین علی علیه السلام در شهر بصره بود، مردی را نزد حضرت آوردند که حدّ بر او جاری می‌شد. راوی گوید: جماعتی از مردم آمدند. حضرت فرمود: ای قنبر، بنگر که این جماعت کیانند؟ قنبر گفت: مردی است که حدّ بر او جاری می‌شود. راوی گوید: هنگامی که مردم نزدیک آمدند و امام به چهره‌های‌شان نگریست، فرمود: خوش آمد نمی‌گویم به چهره‌هایی که جز در بدی دیده نمی‌شوند. اینان مردان بی‌ارزشند. ای قنبر، دورشان ساز از من».

باب 22 حکم حضور انسان نزد کسی که به ظلم تازیانه می‌خورد یا کشته می‌شود

اشاره

853- 46099- (1) امام باقر علیه السلام فرمود: «کسی از شما نزد فردی که پادشاه ستمگر بناحقّ او را می‌زند، حاضر نشود و نیز نزد کشته یا ستم دیده حاضر نشود- اگر او را یاری نمی‌کند- چرا که یاری رساندن به مؤمن، بر مؤمن واجب است؛ البته اگر نزد وی حاضر شود و عافیت، گشایش بیشتری دارد، مادامی که دلیل روشن تو را ملزم نسازد».

ارجاعات

گذشت:

در بسیاری از روایات باب هشت از ابواب امر به معروف، دلالت بر وجوب یاری رساندن به مؤمن و نیز در برخی از روایات باب نود و سه از ابواب عشرت و نیز باب نود و چهار، اهتمام به امور مسلمانان.

باب 23 حکم ارث بردن حد

854- 46100- (1) عمار ساباطی گوید: «از امام صادق علیه السلام شنیدم که می‌فرمود: آن گونه که دیه و مال به ارث می‌رود، حدّ به ارث برده نمی‌شود. ولی هر یک از ورثه اگر عهده‌دار حدّ شود و آن را پیگیری کند، او صاحب اختیار آن خواهد بود و هر کس که رها کند و حدّ را مطالبه نکند، حقّی ندارد و این مانند مردی است که به فردی نسبت زنا دهد و فرد متهم دو برادر دارد. اگر یکی از آن دو از وی عفو کند، دیگری می‌تواند که حقّ خویش از وی مطالبه کند؛ چرا که مادر، مادر هر دو اینهاست و عفو، حقّ هر دو است».