منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 387

باب 33 حکم زنای مرد یهودی و مسیحی با زن مسلمان

چون عذاب ما را دیدند، گفتند: هم‌اکنون به خداوند یگانه ایمان آوردیم و به معبودهایی که همتای او می‌شمردیم، کافر شدیم. امّا هنگامی که عذاب ما را مشاهده کردند، ایمان‌شان برای آنها سودی نداشت. این سنّت خداوند است که همواره در میان بندگانش جاری گشته است و آنجا کافران زیانکار شدند.

«1» 1155- 46403- (1) حنان بن سدیر گوید: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ مردی یهودی که با زن مسلمان زنا کرده بود، پرسیدم. حضرت فرمود: کشته می‌شود.»

1156- 46404- (2) اگر کافر ذمّی با زن مسلمانی زنا کند، هر دو کشته می‌شوند.

1157- 46405- (3) مردی مسیحی را که با زن مسلمانی زنا کرده بود، نزد متوکل آوردند. متوکل خواست تا بر مرد مسیحی حدّ جاری سازد. آن مرد اسلام آورد. یحیی بن اکثم گفت: ایمان آوردنش، شرک ورزی و کارش را از بین برد ولی بعضی از فقیهان گفتند: وی سه حدّ می‌خورد و برخی گفتند: چنین و چنان با او می‌شود. متوکل دستور داد نامه‌ای برای امام هادی علیه السلام بنویسند و در این ارتباط از وی سؤال کنند.

چون امام علیه السلام نامه را خواند، مرقوم فرمود: او را می‌زنند تا بمیرد. یحیی بن اکثم و فقیهان سامرا همه این فتوی را نادرست دانستند و گفتند: ای امیرالمؤمنین، در این باره بپرس. این فتوی چیزی است که قرآن نمی‌گوید و سنت هم بر وفق آن نیامده است. متوکل برای امام علیه السلام نامه‌ای نوشت که: همه، این فتوی را درست نمی‌دانند و گفته‌اند که نه سنتی همراه با آن است و نه قرآن بدان دلالت دارد؛ پس برای‌مان توضیح ده که چرا زدن را تا آنکه بمیرد واجب دانسته‌ای؟

امام علیه السلام در پاسخ مرقوم فرمود: بسم الله الرحمن الرحیم: چون عذاب ما را دیدند، گفتند: هم اکنون به خداوند یگانه ایمان آوردیم و به معبودهایی که همتای او می‌شمردیم، کافر شدیم. اما هنگامی که عذاب ما را مشاهده کردند، ایمان‌شان برای آنها سودی نداشت. این سنت خداوند است که همواره در میان بندگانش جاری گشته است و آنجا کافران زیانکار شدند. «2» متوکل دستور داد، پس آن مرد زده شد تا مرد.»

(1). مؤمن 40/ آیات 84 و 85

(2). مؤمن 40/ آیات 84 و 85