منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 397

باب 43 حکم کسی که خودارضایی می‌کند

اشاره

1195- 46443- (1) مردی را که با آلت تناسلی خویش بازی کرده تا این که انزال شد، نزد امیرالمؤمنین علیه السلام بردند.

حضرت دست او را با شلاق زد تا آن که سرخ شد. [راوی گوید]: «من نمی‌دانم جز این که، حضرت باقر علیه السلام فرمود: امیرالمؤمنین علیه السلام او را با پول بیت‌المال مسلمانان زن داد».

1196- 46444- (2) روایت شده است که: «مردی در زمان امیرالمؤمنین علیه السلام استمنا کرد. این خبر به امام رسید.

حضرت دستور داد که بر دستش با شلاق بزنند تا سرخ شود. پس از آن حضرت دربارۀ او پرسید: آیا همسر دارد یا عزب و بی‌همسر است؟ پس دانست که بی‌همسر است. حضرت او را به ازدواج امر کرد.

او به حضرت گفت که به خاطر فقرش دستش به ازدواج باز نیست. حضرت او را از کاری که کرده بود، توبه و او را زن داد و مهر زن را از بیت‌المال قرار داد [تا پایان خبر]».

1197- 46445- (3) از امام صادق علیه السلام دربارۀ استمنا سؤال شد. حضرت فرمود: «گناه بزرگی است که خداوند از آن در کتابش نهی کرده است و استمنا کننده چونان کسی است که با خویش جماع می‌کند و اگر من باخبر شوم از کسی که این کار را انجام می‌دهد، با او هم‌غذا نخواهم شد. سائل پرسید: ای پسر رسول خدا، برایم توضیح دهید آنچه از کتاب خدا دربارۀ استمناست. حضرت بیان داشت: فرمودۀ خدا که: «و کسانی که غیر از این طریق را طلب کنند، تجاوزگرند».

«1» و استمنا از غیر این طریق است. مرد پرسید:

کدام بزرگ‌تر است، زنا یا استمنا؟ حضرت فرمود: استمنا گناه بزرگی است. گوینده‌ای خواهد گفت که بعضی از گناهان سبک‌تر از بعضی است ولی همۀ گناهان نزد خدا بزرگ است؛ چرا که همه معاصی خداست و خداوند دوست ندارد که بندگانش گناه کنند و خداوند ما را از این بازداشته است؛ چرا که کار شیطان است و خداوند فرموده است: «پرستش شیطان نکنید. شیطان دشمن شماست. او را دشمن بگیرید. شیطان گروهش را دعوت می‌کند تا از یاران آتش باشند». «2»

1198- 46446- (4) حسین بن زراره گوید: «از امام باقر علیه السلام دربارۀ مردی که با آلت تناسلی خود بازی می‌کند تا آن که انزال منی می‌کند، پرسیدم. حضرت فرمود: اشکالی ندارد و این او را به چیزی نمی‌رساند».

شیخ طوسی رحمه الله در تهذیب گوید: «توجیه این روایت آن است که، با استمنا به حدّ مشخصی که نتوان خلاف آن کرد نمی‌رسد؛ چرا که حکم اگر در آن تعزیر باشد، آن در اختیار امام است و او آن گونه که تشخیص می‌دهد، در آن حال عمل می‌کند».

(1). مؤمنون 23/ 7.

(2). فاطر 35/ 6.