منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 40

5- شرح نکت النهایه و ...

47- علی بن عیسی اربِلی (؟- 693 ق)

ابوالحسن علی بن عیسی بن ابی الفتح اربلی، سیره‌نویس، تاریخ‌نگار، شاعر، متکلم و عالم امامیۀ قرن هفتم هجری.

وی در اربِل یکی از شهرهای شمال عراق زاده شد. پدرش حاکم اربل بود. فرزندان و نوه‌های وی همه از علما و ادبای زمان خود بودند.

فضل بن روزبهان عالم متعصب اهل تسنن دربارۀ وی می‌گوید:

«امامیه متنفق‌اند که علی بن عیسی اربلی از بزرگ‌ترین علمای آنهاست و آثارش هیچگاه کهنه و پوسیده نمی‌شود. او قابل اعتماد و مورد وثوق در نقل است».

وی در نزد اساتید بنامی چون: سید بن طاووس صاحب کتاب اقبال الاعمال، علی بن فخار، ابن ساعی بغدادی و ... شاگردی کرد و آموخت و شاگردانی را چون: علامه حلّی، شیخ رضی الدین (برادر علامه حلّی) و ... تربیت کرد.

عیسی اربلی در بغداد درگذشت و در خانۀ مسکونی خود به خاک سپرده شد.

تألیفات وی:

1- کشف الغمة فی معرفه الائمة

2- المقامات

3- دیوان اشعار

4- کتاب الطیف

قرن هشتم

48- سید هبة الله موسوی (؟-؟)

ابو محمد سید هبة الله حسن موسوی، فاضل، عالم کامل، محدث جلیل‌القدر و فقیه امامیه.

وی هم‌عصر علامۀ بزرگوار حلّی بود.

تنها کتاب وی، المجموع الرائق من ازهار الحدائق است که به اشتباه به شیخ صدوق نسبت