منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 426

1312- 46560- (3) امیرالمؤمنین علی علیه السلام دربارۀ مردی که به برادر مسلمانش گفته است: ای لوطی [یعنی ای منسوب به لوط]، حضرت فرمود: «حدی بر وی نیست؛ چرا که تنها او را به مرد شایسته‌ای چون حضرت لوط علیه السلام نسبت داده است. ولی اگر بگوید: ای کسی که کار قوم لوط را کرده‌ای، حدّ می‌خورد».

1313- 46561- (4) از امام جعفر صادق علیه السلام دربارۀ مردی که به مردی گفته است: ای لوطی، سؤال شد. حضرت فرمود: «اگر بگوید که من نمی‌خواسته‌ام او را با این سخن قذف کنم، حدّی بر او نیست؛ چرا که تنها او را به حضرت لوط علیه السلام نسبت داده است. ولی اگر بگوید: تو کار قوم لوط را می‌کنی، حدّ می‌خورد».

1314- 46562- (5) عباد بن صهیب گوید: «از امام صادق علیه السلام شنیدم که بیان داشت: علی علیه السلام پیوسته می‌فرمود: اگر مردی به مردی بگوید: ای معفوج [مردی که با او از پشت آمیزش می‌شود] و ای کسی که در پشتش جماع می‌شود، در این صورت بر او حدّ قاذف است».

1315- 46563- (6) امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب علیه السلام دربارۀ مردی که به مردی گوید: ای معفوج [مردی که با او از پشت آمیزش می‌شود]، حضرت فرمود: «حدّ بر اوست».

1316- 46564- (7) امیرالمؤمنین علی علیه السلام دربارۀ مردی که دیگری را به ابنه‌ای بودن [/ مفعول بودن] متهم می‌سازد و به او می‌گوید: ای منکوح [کسی که با او آمیزش شده است]؛ یا ای معفوج [کسی که از پشت با او آمیزش می‌شود]، فرمود: «بر او حدّ است».

ارجاعات

می‌آید:

در روایت سه از باب هیجده، این گفته که: «و حدّ نمی‌خورد مگر در افترای صریح به این که بگوید: ای زناکار یا ای پسر زن زناکار یا تو از آنِ پدرت نیستی».

و در روایت چهارم مانندش و دیگر روایات آن باب را ملاحظه کن؛ چرا که مناسب با این باب است.

باب 4 اجرای حدّ قذف، متوقّف بر شکایت صاحب حدّ است

اشاره

1317- 46565- (1) امام صادق علیه السلام دربارۀ مردی که به مردی گوید: ای پسر زن بدکاره که منظورش زناست، فرمود:

«اگر مادرش زنده و حاضر و آمده است حقّ خویش را مطالبه کند، به آن مرد هشتاد تازیانه زده می‌شود و اگر مادرش غایب است، در انتظار او می‌مانند تا بیاید و حقّ خویش را طلب کند و اگر مرده است و جز خوبی از او دانسته نشده، بر کسی که بر آن افترا بسته است، هشتاد تازیانه حدّ زده می‌شود».