منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 434

باب 12 حکم شوهری که زنش را قذف کند یا بگوید که: «من تو را باکره نیافتم.»

اشاره

1348- 46596- (1) امام باقر علیه السلام دربارۀ مردی که به زنش گفت: ای زناکار، من با تو زنا کرده‌ام، فرمود: «بر مرد یک حدّ ثابت است؛ برای این که به زن تهمت زده است و اما گفتۀ مرد که: من با تو زنا کرده‌ام، در آن حدّ نیست؛ مگر این که علیه خویش چهار بار به زنا نزد امام شهادت دهد».

1349- 46597- (2) از امام صادق علیه السلام دربارۀ مردی که به زنش گفت: ای زناکار و زن گفت: تو از من زناکارتری، سؤال شد. حضرت فرمود: «بر زن در رابطه با تهمتی که به مرد زده است، حدّ است ولی در ارتباط با اقراری که بر خویش کرده است، حدّی نمی‌خورد؛ مگر این که چهار بار این اقرار را نزد امام بکند».

1350- 46598- (3) و آن زمان که مرد به زنش تهمت زند، زن را لعان می‌کند و این دو را از هم جدا می‌کنند و زن بر مرد برای همیشه حرام می‌شود.

ارجاعات

گذشت:

در روایات باب یک از ابواب لعان و باب دو و باب سه و باب شش، چیزی که مناسب این باب است.

و در روایت یک از باب شانزده، این گفته که: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ مردی که به زنش تهمت زد، آن‌گاه هر دو ملاعنه کردند، سپس مرد زن را پس از آن که از هم جدا شده بودند به زنا متهم کرد، پرسیدم که: آیا بر مرد حدّ است؟ حضرت فرمود: آری، بر او حدّ است».

باب 13 حکم مردی که فرزند و مادرش را قذف کند و حکم فرزندی که پدرش را قذف کند

1351- 46599- (1) محمد بن مسلم گوید: «از امام باقر علیه السلام دربارۀ مردی که فرزندش را به زنا متهم کند، پرسیدم.

حضرت فرمود: اگر فرزندش را بکشد، در برابر فرزند کشته نمی‌شود و اگر به او تهمت زند، برای فرزند تازیانه می‌خورد. پرسیدم: اگر پدر به مادر فرزند تهمت زند؟ حضرت فرمود: اگر به مادر تهمت زند و فرزند را از خود نداند، با هم ملاعنه می‌کنند و آن فرزند را که از خود ندانسته، فرزند او نیست و بین مرد و زن جدایی انداخته می‌شود و زن برای مرد هرگز حلال نمی‌شود. حضرت فرمود: