منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 443

1400- 46648- (3) سماعة بن مهران گوید: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ مردی که به مردی تهمت زده است و آن مرد او را عفو کرد ولی پس از آن می‌خواهد او را تازیانه بزند، پرسیدم. حضرت فرمود: پس از عفو، دیگر حقّ تازیانه زدن ندارد».

1401- 46649- (4) امام کاظم علیه السلام در روایتی فرمود: «کسی که از تهمت زننده عفو کرده، حقّ رجوع به حدّ را ندارد».

ارجاعات

گذشت:

در باب چهارده از ابواب احکام عمومی حدود، روایتی که تهمت زده شده می‌تواند از حقّ خودش و حقّ کسی که ولیّ اوست، عفو کند.

و در روایت دوازده از همین باب، این گفته که: «مردی دیگری را به زنا متهم می‌کند. آن شخص او را عفو و حلال می‌کند ولی بعد نظرش تغییر می‌کند و می‌خواهد او را نزد قاضی ببرد و تازیانه بزند.

حضرت فرمود: پس از عفو، دیگر حدّی ندارد ... ملاحظه کنید».

و در روایت بیست و هشتم از باب یکم از ابواب حدّ قاذف، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «اگر آزادی، بنده‌ای را قذف کند و مادر آن بنده مسلمان و در دارالهجره باشد و حقّ خودش را طلب کند، آن آزاد تازیانه می‌خورد ولی اگر طلب نکند، چیزی بر آزاد نیست».

می‌آید:

در باب بعدی مناسب این باب، ملاحظه کنید.

باب 20 عدم سقوط حدّ قذف، با عفو بعضی از وارثان

اشاره

1402- 46650- (1) عمار ساباطی گوید: «به امام صادق علیه السلام گفتم: اگر مردی به مردی بگوید: ای پسر زن بد کاره؛ و منظورش زناست و آن کس که قذف شده، برادری تنی دارد و یکی از این دو، از قذف کننده گذشت کرده ولی دیگری می‌خواهد وی را نزد حاکم ببرد و او را تازیانه بزند، آیا می‌تواند چنین کند؟ حضرت فرمود: آیا مادر او همان مادر کسی نیست که عفو کرده است؟ گفتم: آری. آن‌گاه حضرت فرمود: عفو در اختیار هر دو این‌هاست. اگر مادرشان مرده است، اختیار عفو با هر دو است ولی اگر مادر زنده است، اختیار عفو با مادر است».