منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 451

ارجاعات

می‌آید:

در روایات باب یکم از ابواب حدّ محارب، روایتی که مناسب این باب است.

و در روایت یازده از باب هشتم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «کشتن احدی از ناصبی‌ها و کفار در دارتقیه جایز نیست؛ مگر قاتلی یا کسی که در راه فساد تلاش می‌کند و آن، زمانی است که تو بر خویش و یارانت نترسی».

و در روایات باب دهم، چیزی که مناسب این مفاد است.

و در روایت یکم از باب چهارم از ابواب قصاص عضو، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «هر کس که امامی را انکار کند، از خدا بیزاری جسته است و خداوند از او و دینش بیزار است. او کافر مرتد از اسلام است؛ چرا که امام از خداست و دین او دین خداست و هر کس که از دین خدا بیزاری جوید، کافر و خونش در آن حال مباح است؛ مگر این‌که به سوی خداوند عز و جل از آنچه گفته است، توبه کند».

باب 24 عدم حدّ بر کسی که بدون قصد، قذف را مرتکب شود

1429- 46677- (1) علی بن عطیه گوید: «نزد امام صادق علیه السلام بودم که مردی از حضرت دربارۀ کسی که چیزی از او بر اساس خشم سرزند، پرسید که: آیا خداوند او را بدان مؤاخذه می‌کند؟ حضرت فرمود: خداوند بزرگوارتر از آن است که راه را بر بنده‌اش بندد و تنگ گیرد» و در نسخه‌ای روایت از امام کاظم علیه السلام آمده است و نیز در روایت آمده: «خداوند بزرگوارتر از آن است که بنده‌اش در فشار و تنگی قرار گیرد».

1430- 46678- (2) عقبة بن خالد گوید: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ مردی که به همسرش گفته است: ای زناکار، پرسیدم. حضرت فرمود: حدّ می‌خورد و پس از تازیانه خوردن، این دو از هم جدا می‌شوند و دیگر آن زن همسرش نخواهد بود. حضرت فرمود: ولی اگر سخنی گفته است که از بی‌توجهی سرزده است و می‌خواسته که زن را خشمگین سازد؟ در این صورت، این دو از هم جدا نمی‌شوند».