منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 478

است؟ حضرت فرمود: آری. ولی اگر اعتراف کند و با این حال مال سرقتی را نیاورد، دستش بریده نمی‌شود؛ چرا که بر پایۀ شکنجه اعتراف کرده است».

1538- 46786- (2) امام باقر علیه السلام از پدرشان علیه السلام روایت کرده‌اند که: «امیرالمؤمنین علی علیه السلام فرمود: کسی را که با زدن، بستن، زندان و توبیخ بترسانند، دستش قطع نمی‌شود؛ مگر این که اعتراف کند که در آن صورت، دستش قطع می‌شود. ولی اگر اعتراف نکرد، دستش قطع نمی‌شود. (این که می‌گوییم کسی که ترسانده شود دستش بریده نمی‌شود به دلیل وجود ترس است)».

او [شیخ حرّ عاملی رحمه الله] در وسائل الشیعه گوید: «این روایت بر موردی که به دلخواه اعتراف کند، حمل می‌شود؛ بنابراین، استثنای آمده در روایت، استثنای منقطع است».

او [فیض کاشانی رحمه الله] در وافی گوید: «منظور از اعتراف در روایت، اعترافی است که بدون ترس و امر و نهی به دلخواه خویش داشته باشد».

1539- 46787- (3) مردی را که متهم به سرقت بود، نزد امیرالمؤمنین علیه السلام آوردند. گمانم این است که حضرت بیم آن داشت که اگر از این شخص بپرسد [که آیا سرقت کرده‌ای]، هیبت سؤال حضرت او را بگیرد و به کاری که نکرده، اقرار کند؛ لذا امیرالمؤمنین علیه السلام به وی فرمود: آیا سرقت کرده‌ای؟ اگر می‌خواهی، بگو نه. آن مرد گفت: نه. بیّنه‌ای هم علیه مرد نبود؛ لذا امام علیه السلام او را آزاد ساخت.

ارجاعات

گذشت:

در روایت یکم از باب پنجم از ابواب اقرار، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «هر کس که به هنگام برهنه کردن [جهت تازیانه] یا زندان یا ترساندن و یا تهدید اقرار کند، حدّی بر او نیست».

و در روایت دوم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «هر کس بر پایۀ ترساندن یا زندان یا زدن اقرار کند، این اقرارش علیه او نافذ نیست و حدّ نمی‌خورد».

می‌آید:

در روایت یکم از باب سوم از ابواب دعوی قتل، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «قصاص و حدّ بر کسی که از روی ترس و تهدید اعتراف کرده است، جاری نمی‌شود و نیز زندان نمی‌شود و او را نمی‌زنند و به بند کشیده نمی‌شود» و در روایت دوم، مانند آن.