منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 505

1662- 46910- (10) امام باقر علیه السلام فرمود: «امیرالمؤمنین علیه السلام دربارۀ دو نفر که از مال خدا سرقت کرده بودند؛ یکی از آنها برده‌ای بود مال خدا و دیگری از خود مردم بود. فرمود: اما این یکی از مال خداست و چیزی بر او نیست. بعضی از مال خدا، بعضی دیگر را خورده است. ولی دیگری را پیش آورد و دستش را قطع کرد. پس از آن حضرت دستور داد تا روغن و گوشت به او بخورانند تا آن که بهبود یابد».

ارجاعات

گذشت:

در روایت هفت از باب دوم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «دست سارق برای هر چیزی که بهایش به قیمت یک سپر برسد که همان یک چهارم دینار است، بریده می‌شود- البته اگر از خانه‌ای یا بازاری یا جایی دیگر سرقت کرده است».

و در روایت شانزدهم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «دست سارق برای هر چیزی که بهایش به یک پنجم دینار برسد، بریده می‌شود؛ گرچه از بازار یا زراعت یا غیرآن سرقت شده باشد».

و در ذیل روایت یکم از باب هفتم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «من دست کسی را برای آنچه در آن شریک است، قطع نمی‌کنم».

و در روایت ششم از باب دهم، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «چهار نفر قطع دست بر آنان نیست و از آنها شمرده است کسی را که از غنیمت سرقت می‌کند».

باب 19 حکم سارق در سال قحطی

1663- 46911- (1) امام صادق علیه السلام فرمود: «دست سارق در سال خشکسالی و بی‌حاصلی برای خوردنی‌ها چون نان، گوشت و مانند آن، بریده نمی‌شود».

1664- 46912- (2) امام صادق علیه السلام فرمود: «دست سارق در سال سنه بریده نمی‌شود». منظورشان سال گرسنگی و قحطی است.