منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 516

باب 27 حکم بردن سارق نزد حاکم

1711- 46959- (1) جمیل بن درّاج گوید: «من و معلّی بن خنیس، گندمی را در مدینه خریداری کرده بودیم. پیش از آن که آن را بار بزنیم، شب شد. گندم‌ها را در بازار در همان کیسه‌هایش رها کردیم و برگشتیم.

فردای آن روز به بازار رفتیم. بازاریان بر سر سیاهی اجتماع کرده بودند. او را در حالی که چند کیسه از گندم ما را سرقت کرده بود، دستگیر کرده بودند. آنان به ما گفتند: این مرد سیاه، چند کیسه از گندم‌های شما را سرقت کرده، او را نزد والی ببرید ولی ما خوش نداشتیم که پیش از نظر خواهی از امام صادق علیه السلام به این کار اقدام کنیم؛ لذا معلّی نزد امام صادق علیه السلام رفت و جریان را به اطلاع ایشان رساند. حضرت به ما دستور داد که او را نزد والی ببریم. والی هم دست سارق را قطع کرد».

1712- 46960- (2) علی بن الحسین گوید: «از امام صادق علیه السلام دربارۀ مردی که سرقت کرده و بیّنه علیه او شهادت داده است، پرسیدم که: آیا او را نزد والی ببریم و دستش قطع بشود، در حالی که در غیر حدّش قطع می‌شود؟ حضرت فرمود: آری، او را نزد والی ببر».

باب 28 حکم مهمانی که سرقت کند

اشاره

1713- 46961- (1) امام باقر علیه السلام فرمود: «مهمانی اگر سرقت کند، دستش قطع نمی‌شود. ولی اگر مهمان، مهمانی دیگر بیاورد و آن سرقت کند، دست مهمانِ مهمان بریده می‌شود».