منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 523

1748- 46996- (8) امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: «بردگان حکومت اگر از مال حکومت سرقت کنند، دست‌شان قطع نمی‌شود ولی اگر از غیرمال حکومت سرقت کنند، دست‌شان قطع می‌شود».

1749- 46997- (9) برده‌ای که سرقت و زنا کرده بود، نزد امیرالمؤمنین علیه السلام آوردند. حضرت او را تازیانه زد و دستش را همزمان و یک جا قطع کرد».

1750- 46998- (10) امیرالمؤمنین علیه السلام دست برده‌ای را که از بیت‌المال [انفال] چیزی سرقت کرده بود، برید.

1751- 46999- (11) اگر سرقت کند [منظور برده است] بر مالکش است که برده‌اش را برای اجرای حدّ الهی تحویل دهد یا دربارۀ آنچه حدّ بر او ثابت شده است، عهده‌دار او شود.

ارجاعات

گذشت:

در روایت دهم از باب هیجدهم از ابواب حدّ، این گفته که: «دربارۀ دو مردی که از مال خدا سرقت کرده‌اند، یکی از آن دو برده‌ای است که مال خدا و دیگری از تودۀ مردم است. حضرت فرمود: اما این یکی، که خودش مال خداست و چیزی بر او نیست؛ بعضی از مال خدا بعضی دیگر را خورده است» و در روایت نهم، مانند آن.

می‌آید:

در باب بعدی و پس از آن، روایاتی مناسب با این باب؛ بنابراین مراجعه کنید.

باب 31 حکم سارق مرتد

1752- 47000- (1) امام صادق علیه السلام فرمود: «اگر برده‌ای از چنگ مالکانش فرار کند، پس از آن سرقت کند- با این که فراری است- دستش قطع نمی‌شود؛ چرا که او به منزلۀ کسی است که از اسلام برگشته است [مرتد] ولی او را دعوت می‌کنند که به سوی اربابانش برگردد و به اسلام درآید و اگر از این که به اربابانش بازگردد امتناع ورزید، دستش برای سرقتش بریده و سپس کشته می‌شود و مرتد نیز هر زمان که سرقت کند، به سان بردۀ فراری است».

1753- 47001- (2) برده اگر از مالکانش فرار کند، پس از آن سرقت کند، در حال فراری بودن دستش قطع نمی‌شود؛ چرا که او از اسلام برگشته است ولی از او دعوت می‌شود که به مالکانش بازگردد و به اسلام در آید و اگر امتناع ورزید که به مالکانش بازگردد، دستش برای سرقت بریده و سپس کشته می‌شود و مرتد اگر سرقت کند، چون بردۀ فراری است.