منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 524

باب 32 ادلّۀ اثبات سرقت برده

اشاره

1754- 47002- (1) امام صادق علیه السلام فرمود: «اگر برده خود علیه خویش به سرقت اعتراف کند، دستش بریده نمی‌شود ولی اگر دو شاهد علیه او گواهی دهند، بریده می‌شود».

1755- 47003- (2) در فقه الرضا علیه السلام آمده است که: «اگر برده علیه خویش به سرقت اعتراف کند، دستش بریده نمی‌شود و مالکش به عهده نمی‌گیرد؛ چرا که برده در مال غیر خودش [یعنی مالکش] اقرار کرده است».

ارجاعات

گذشت:

در روایت هشت از باب سه، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «اگرغلامی علیه خویش نزد امام یک بار اقرار کند که سرقت کرده است، امام دست وی را قطع می‌کند و کنیز اگر علیه خویش نزد امام به سرقت اقرار کند، امام دستش را قطع می‌کند».

شیخ طوسی رحمه الله گوید: «توجیه این روایت آن است که آن را بر موردی حمل کنیم که به اقرار، بیّنه افزوده شود و البته ممکن است حمل بر تقیه یا حمل عبد و امة بر آزادها شود؛ چرا که آزادها بندگان و بردگان الهی هستند».

باب 33 شرکت در سرقت

اشاره

1756- 47004- (1) امام باقر علیه السلام فرمود: «امیرالمؤمنین علیه السلام دربارۀ گروهی که شتری را کشتند و آن را خوردند، از آنها پرسید که: کدام یک از شماها شتر را کشته است؟ همه بر خویش شهادت دادند که همگی با هم شتر را کشته‌اند و شخص معینی را ذکر نکردند. حضرت حکم داد که دست راست همه قطع شود».

1757- 47005- (2) امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود: «اگر گروهی در سرقت شریک باشند، دست همه بریده می‌شود».

ارجاعات

گذشت:

روایاتی که با عموم و اطلاقش بر این مفاد دلالت دارد.