منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 527

برای عمۀ یوسف پیام داد که یوسف را نزد من بفرست. او را مجددا نزد تو بر می‌گردانم؛ عمۀ یوسف برای یعقوب پیام داد که امشب را بگذار یوسف پیش من بماند و من او را ببویم، آن‌گاه فردا صبح او را نزد تو می‌فرستم. صبح که شد، عمه کمربند را گرفت و در میان کمر یوسف بست و لباسی به تن یوسف کرد و او را نزد یعقوب فرستاد و گفت: کمربند سرقت شده است. پس از آن کمربند بر کمر یوسف پیدا شد و چنین بود که اگر کسی در آن زمان سرقت می‌کرد، او را به صاحب مال سرقت شده تحویل می‌دادند؛ لذا عمه، یوسف را گرفت و یوسف نزد عمه بود.»

باب 39 حکم قاتل زناکار محصن و قاطع دست سارق

1764- 47012- (1) ابوالحسن قطب کیدری در شرح نهج البلاغه در خطبۀ شقشقیه می‌گوید: «صاحب معارج گوید: در کتاب‌های قدیمی دیده‌ام که نامه‌ای که آن مرد بادیه نشین عراقی به امام علیه السلام داد، در آن پرسش‌هایی آمده بود که یکی از آنها چنین است: کسی دست انسانی را می‌برد و خون از آن جاری می‌شود. چهار شاهد نزد امام می‌آیند و همه گواهی می‌دهند که آن کس که دستش بریده شده است، زناکار محصن است. امام تصمیم می‌گیرد که او را سنگسار سازد ولی او پیش از سنگسار شدن می‌میرد. امام فرمود: کسی که دست این مرد را بریده است، تنها دیۀ دست این مرد بر اوست و اگر علیه این مرد شهادت می‌دادند که او به حدّ نصاب سرقت کرده است، دیۀ دست وی بر آن کس که آن را قطع کرده بود، واجب نبود».

باب 40 حکم امام زمان (عج) دربارۀ قطع دست بنی شَیْبه

اشاره

1765- 47013- (1) امام صادق علیه السلام فرمود: «حضرت قائم علیه السلام مسجد الحرام را خراب می‌سازد و خانه را به جایگاهش بر می‌گرداند و آن را بر همان پایه‌اش بنا می‌کند و دست‌های بنی شَیْبۀ سارق را قطع و آن را بر کعبه آویزان می‌کند».

ارجاعات

گذشت:

در روایت سوم از باب نوزدهم از ابواب آغاز مشاعر حجّ، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «قائم ما اگر بپا خیزد، هر آینه بنی شَیْبه را دستگیر می‌کند و دست‌های‌شان را می‌برد و آنان را در میان مردم می‌گرداند و می‌گوید: اینان سارقان خدایند».

و در روایت چهار، پنج، شش و هفت، آنچه بر این دلالت دارد که حضرت قائم علیه السلام دست‌های بنی شَیْبه را می‌برد؛ چرا که آنان سارقان خانۀ خداوند عز و جل هستند.