منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 528

فصل هشتم: باب‌های حدّ محارب و مرتد؛ تأدیب و تعزیر

باب 1 تعریف محارب

اشاره

کیفر آنان که با خدا و پیامبرش به جنگ بر می‌خیزند و اقدام به فساد در روی زمین می‌کنند (و با تهدید اسلحه، به جان و مال و ناموس مردم حمله می‌برند) فقط این است که اعدام شوند؛ یا به دار آویخته شوند؛ یا دست (راست) و پای (چپ) آنان به عکس یکدیگر، بریده شود؛ یا از سرزمین خود تبعید شوند. این رسوایی آنها در دنیاست و در آخرت، مجازات عظیمی دارند.

مگر کسانی که پیش از دست یافتن شما بر آنان توبه کنند؛ پس بدانید (خدا توبۀ آنان را می‌پذیرد)؛ خداوند آمرزنده و مهربان است.

«1» 1766- 47015- (1) امام باقر علیه السلام فرمود: «هر کس که در شب سلاح بردارد، محارب است مگر کسی که مشکوک نباشد.»

1767- 47016- (2) امام باقر علیه السلام بیان داشت: «رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: کسی که شمشیرش را بکشد، خونش هدر است.»

1768- 47017- (3) سورة بن کلیب گوید: «به امام صادق علیه السلام گفتم: مردی از خانه‌اش به قصد مسجد یا کاری بیرون می‌آید. مردی از روبه رو یا از پشت سر با او برخورد می‌کند، او را می‌زند و لباسش را می‌برد.

حضرت فرمود: کسانی که نزد شمایند در این باره چه می‌گویند؟ سورة بن کلیب گوید: می‌گویند این تهاجم علنی و آشکار است و تنها محارب در شهرهای مشرکان مصداق پیدا می‌کند. حضرت فرمود:

(1)- مائده 5/ 33- 34