منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 574

می‌آید:

در روایت یکم از باب چهارم از ابواب قصاص عضو، این گفته که: «هر کس نبوت پیامبر مرسلی را انکار و او را تکذیب کند، خونش مباح است. راوی گوید: به امام گفتم: نظر شما چیست، اگر کسی امامی از شما را انکار کند؟ حضرت فرمود: هر کس امامی را انکار کند، او از خدا بیزاری جسته و خداوند از او و دینش بیزاری جسته است. او کافر و مرتد از اسلام است؛ چرا که امام از سوی خدا و دین خداست و هر کس که از دین خدا بیزاری جوید، او کافر و خونش در آن حال مباح است، مگر این که باز گردد و به سوی خداوند عز و جل توبه کند.»

باب 8- حکم زندیق، منافق و ناصبی

اشاره

1926- 47175- (1) امام صادق علیه السلام فرمود: «زندیقی را نزد امیرالمؤمنین علیه السلام آوردند. حضرت بالای گردنش را زد [او را کشت]. از امام سؤال شد: این زندیق، مال فراوانی دارد؛ این مالش برای چه کسی است؟ حضرت فرمود: برای فرزندان، وارثان و همسرش.»

1927- 47176- (2) عامل امیرالمؤمنین علیه السلام برای حضرت نامه نوشت که: «من به گروهی از زندیق‌ها از مسلمانان و گروهی از مسیحیان زندیق دست یافته‌ام. حضرت برای او مرقوم فرمود: اما هر یک از مسلمانان که بر فطرت اسلام متولد و سپس زندیق شده، گردنش را بزن و او را توبه مده ولی آن کس که از مسلمانان بر فطرت اسلام متولد نشده، او را توبه بده. اگر توبه کرد که هیچ؛ وگرنه گردنش را بزن و اما مسیحیان؛ پس مسیحیتی که آنان بر آن هستند، خود بزرگ‌تر از زندقه است.»

1928- 47177- (3) مردی زندیق را که معاد را منکر بود، نزد امیرالمؤمنین علی علیه السلام آوردند. او کشته شد و مال فراوانی داشت که حضرت ترکه‌اش را برای همسر، پدر و مادر و فرزندان وی قرار داد و آن را بر پایۀ کتاب خداوند عز و جل تقسیم کرد.

1929- 47178- (4) تعدادی زندیق را از بصره نزد امیرالمؤمنین علیه السلام آوردند. حضرت، اسلام را بر آنان عرضه داشت و آنان را توبه داد ولی نپذیرفتند. چاله‌ای برای آنان کند و [خطاب به چاله] فرمود: امروز تو را از پیه و گوشت سیر می‌سازم. پس از آن دستور داد گردن‌های‌شان زده شد. آن‌گاه آنها را در چاله انداخت و