منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 577

باب 9- حکم غالیان و فرقۀ قَدَریه

اشاره

1935- 47184- (1) امام صادق علیه السلام فرمود: «گروهی نزد امیرالمؤمنین علیه السلام آمدند و گفتند: سلام بر تو ای پروردگار ما! حضرت از آنان خواست تا توبه کنند ولی توبه نکردند. حضرت چاله‌ای برای آنان کَند و آتشی در آن افروخت و در کنار آن چاله، چاله‌ای دیگر آماده کرد و این دو را به هم راه داد و چون توبه نکردند، آنان را در چاله‌ای انداخت و در چالۀ دیگر آتشی روشن ساخت تا همه مردند.»

1936- 47185- (2) امام صادق و امام باقر علیه السلام فرمودند: «امیرالمؤمنین علیه السلام چون از بصریان فارغ شد، هفتاد مرد از زطّ «1» خدمت امام رسیدند. به امام سلام دادند و با زبان خودشان با امام سخن گفتند و امام هم با زبان ایشان جواب‌شان را دادند. پس از آن امام به آنان فرمود: من آن گونه که شما گفتید، نیستم. من بندۀ خدا و مخلوق هستم ولی آنان نپذیرفتند و گفتند: تو همانی. حضرت به آنان فرمود: اگر دست نکشید و از آنچه دربارۀ من گفتید برنگردید و به سوی خداوند عز و جل توبه نکنید، قطعا شما را می‌کشم. آنان از این که بر گردند و توبه کنند، امتناع ورزیدند. حضرت دستور داد تا چاه‌هایی برای آنها کَنده شود.

چاه‌ها کنده شد و به هم راه داده شد. پس از آن حضرت آنان را در آن چاه‌ها افکند و سر چاه‌ها را پوشاند و در یکی از آن چاه‌ها که کسی در آن نبود، شعلۀ آتش افروخته شد. دود آتش در آن چاه‌ها به آنان رسید و مردند.»

1937- 47186- (3) امام باقر علیه السلام فرمود: «امیرالمؤمنین علی علیه السلام چون از اهل بصره فارغ شد، هفتاد مرد زطّی نزد ایشان آمدند و به امام سلام دادند و به زبان خود با امام سخن گفتند. پس از آن امام به آنها فرمود:

من آن گونه که شما گفتید، نیستم. من بنده و مخلوق خدایم. امام باقر علیه السلام فرمود: آنان از امام علی علیه السلام نپذیرفتند و گفتند: (خداوند آنان را لعنت کند) نه، تو، همانی. حضرت به آنان فرمود: اگر از گفتۀ خویش برنگردید و به سوی خداوند عز و جل توبه نکنید، قطعا شما را می‌کشم. امام باقر علیه السلام فرمود: آنان از امام علی علیه السلام نپذیرفتند که توبه کنند و برگردند. امام باقر علیه السلام فرمود: حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام دستور داد که چاه‌هایی برای آنان کَنده شود. چاه‌ها کَنده، برخی به برخی راه داده شد. پس از آن، حضرت اینان را در آن چاه‌ها افکند و سر چاه‌ها را پوشاند و در یک چاه از چاه‌هایی که کسی در آن نبود، آتشی افروخت. دود آتش در آن چاه‌ها به آنان رسید و همه مردند.»

(1). زطّ: یک جنس از سودانی‌ها و هندی‌ها هستند.