منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 586

باب 12 حکم جادوگر

اشاره

1955- 47204- (1) امام صادق علیه السلام فرمود: «ساحر، با شمشیر، یک ضربه بر فرق سرش زده می‌شود.»

1956- 47205- (2) و در کتاب شرح الاخبار به هنگام شمارش شهدای جنگ صفّین گوید: «و جندب الخیر در صفّین کشته شد و او همان است که رسول خدا صلی الله علیه و آله یک شب در حالی که یارانش را حرکت می‌داد، به نام او رجز می‌خواند و می‌فرمود: جندب! چه جندبی! چون صبح شد، یاران گفتند: ای رسول خدا صلی الله علیه و آله! از شما شنیدیم که از جندب یاد می‌کردید. حضرت فرمود: آری، مردی از امت من که به او جندب می‌گویند، ضربه‌ای می‌زند که بین حقّ و باطل را از هم جدا می‌سازد و خداوند او را در روز قیامت به عنوان یک امت بر می‌انگیزد. جندب در جلوی ولید بن عقبه که کارگزار عثمان در کوفه بود، ساحری را دید. او را کشت. ولید به او گفت: چرا او را کشتی؟ جندب گفت: من بیّنه برایت می‌آورم که پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: هر کس ساحری را ببیند، او را با شمشیر بزند. ولید دستور داد او را به زندان برند ولی زندانبان مرد مسلمانی بود به نام دینار. او جندب را آزاد ساخت. این خبر به ولید رسید. دستور داد تا دینار را با تازیانه‌ها بزنند. او را زدند تا مُرد.»

1957- 47206- (3) علی علیه السلام فرمود: «ابن اعصم، پیامبر را سحر کرد، حضرت او را کشت.»

1958- 47207- (4) امیرالمؤمنین علی علیه السلام پیوسته می‌فرمود: «هر کس از سحر چیزی بیاموزد، دیگر از خدا جدا می‌شود و حدّ او کشته شدن است؛ مگر این که توبه کند و باز پیوسته حضرت می‌فرمود: حدود در سرزمین دشمن اجرا نمی‌شود؛ مبادا که غرور او را وادار سازد تا به سرزمین دشمن پناهنده شود.»

1959- 47208- (5) روایت شده است که توبۀ ساحر این است که بگشاید و نبندد [سحرهای دیگران را بگشاید و خود هرگز سحر نکند].

ارجاعات

گذشت:

در روایت ششم از باب بیست و هشتم از ابواب «مایکتسب به»، فرمودۀ امام معصوم علیه السلام که: «حدّ ساحر این است که کشته شود؛ مگر این که توبه کند.» و در روایت هفتم، فرمودۀ رسول خدا صلی الله علیه و آله که: