منابع فقه شیعه جلد 25-30 صفحه 587

«مسلمان ساحر، کشته می‌شود و کافر ساحر، کشته نمی‌شود. سؤال شد که: ای رسول خدا صلی الله علیه و آله! چرا کافر ساحر کشته نمی‌شود؟ حضرت فرمود: چون کفر بزرگ‌تر از سحر است و سحر و شرک همراه هم‌اند.»

و در روایت هشتم، مشابه این روایت و افزوده دارد که: «علی علیه السلام فرمود: اگردو مرد عادل بر مردی از مسلمانان شهادت دهند که او سحر کرده است، کشته می‌شود؛ چرا که کفر ورزیده و سحر، کفر است ...» و دیگر روایات همین باب را ملاحظه کن؛ چرا که در آن روایات، روایتی است که دلالت می‌کند بر این که ساحر، کافر و اهل آتش است و در روایات باب سی و نه از ابواب شهادات، روایتی که بر بخش پایانی عنوان باب دلالت دارد.

باب 13 حکم کسی که به نام خدا تکدّی کند

اشاره

1960- 47209- (1) امام صادق علیه السلام فرمود: «مردی خدمت پیامبر صلی الله علیه و آله آمد و گفت: ای رسول خدا صلی الله علیه و آله! من از مردی به خاطر روی خدا چیزی خواستم، او مرا پنج تازیانه زد. پیامبر صلی الله علیه و آله نیز او را پنج تازیانه دیگر زد و فرمود:

به روی پست خودت درخواست کن [از خودت مایه مگذار].»

ارجاعات

گذشت:

در روایت یکم از باب سی‌ام از ابواب ایمان، این گفته که: «مردی همسرش به او گفت: از تو می‌خواهم به خاطر روی خدا که مرا طلاق دهی. حضرت فرمود: او را با زدن به درد می‌آورد یا آن که او را عفو می‌کند.»

باب 14 حکم کسانی که زندانی یا حبس ابد می‌شوند

اشاره

1961- 47210- (1) امام جعفر صادق علیه السلام فرمود: «کسی که از پرداخت حقّ دیگران امتناع کند- در حالی که مالدار باشد- و آنچه پرداخت آن بر او واجب است در نزدش باشد ولی از پرداخت آن ابا کند و طرف شاکی او نیز جز این که حقّش به او داده شود چیزی را نمی‌پذیرد، در این صورت او را می‌زنند تا حقّ را پرداخت کند و اگر آنچه برعهدۀ اوست، نزدش حاضر نیست- مگر در متاعی که دارد- در این صورت کفیلی برای او می‌دهد یا آن که اگر کفیل نیافت به مقداری که متاعش را بفروشد و بدهی‌اش را پرداخت کند، به زندان می‌رود.»