منابع فقه شیعه جلد 31 صفحه 272

باب 33 حکم کسی که نابینایی را می‌ترساند تا محتاج راهنمایی شود

720- 47960- (1) امام صادق علیه السلام به ابوهارون مکفوف [نابینا] فرمود: «ای ابوهارون، نظر تو چیست دربارۀ نابینایی که در شهر بدون این که کسی دستش را بگیرد می‌چرخید. پس از آن مردی او را صدا زد و گفت: فلانی، جلوی تو چاه است و نابینا دیگر نتوانست حرکت کند. شخص نابینا به کسی که او را صدا زده بود، چسبید و گفت: من شهر را می‌گشتم و نیازی به کسی که دست مرا بگیرد نداشتم.

امام علیه السلام فرمود: به خاطر صدایی که به او زده، باید خود او بیاید دست نابینا را بگیرد. سپس امام علیه السلام چند دینار از زیر فرشی که نشسته بود درآورد و به ابوهارون داد و فرمود: ای ابوهارون، با این چند دینار یک نفر [برده‌ای] را بخر که دست تو را بگیرد».

باب 34 مسؤولیت کسی که در خانه‌ی دیگری آتش افروزد و خسارت زند

721- 47961- (1) امیرالمؤمنین علی علیه السلام دربارۀ مردی که آتشی آورد و آن را در خانۀ قومی برافروخت و آن خانه و متاع آنان بسوخت، فرمود: «بهای خانه و آنچه در خانه است به عهدۀ اوست و پس از آن کشته می‌شود».

متن همین روایت در من لا یحضره الفقیه. در روایت سکونی چنین آمده است که: «امیرالمؤمنین علی علیه السلام دربارۀ مردی که آتشی آورد و آن را در خانۀ قومی بر افروخت و آن خانه و اهل آن و متاع‌شان بسوخت، فرمود: (در ادامه، همانند روایت قبل است)».

باب 35 کسی که با زنش آمیزش و او را افضا «1» کند

اشاره

722- 47962- (1) امام باقر علیه السلام دربارۀ مردی که پردۀ دختری را- منظور همسرش می‌باشد- پاره و افضا کند [یعنی مخرج بول و حیض او را یکی سازد] فرمود: «اگر آمیزش مرد با دختر پیش از آن باشد که دختر

(1). یکی کردن مجرای حیض و بول را افضا گویند؛ عموماً پاره کردن بکارت- م.