صراط‌النجاة صفحه 102

امن از ضرر، باید [1] سجده کند بر آن و هم چنین وضوی بی تقیه [2] ساختن [3] در خفا.

مسأله 419- هر گاه شخص نافله صبح را نکرده نماز صبح را کر

د هنوز وقت نافله باقی است، نافله را به قصد [4] قربت مطلق به جا آورد ضرر ندارد و هم چنین ظهر و عصر.

مسأله 420- هر گاه در قرائت مثلا حرفی را غلط گفت سهوا

‌بعد تا رکوع نرفته فورا ملتفت شد اگر الف و لام [5] دارد از کلمه پیشترش بگیرد مراد از کلمه پیشتر آن کلمه‌ای می‌باشد که وصل شده باشد به کلمه‌ای که الف و لام دارد، مثل «المغضوب» در صورت اعاده باید غیر را هم اعاده کند و بگوید غَیرِ المَغضُوب‌ِ و اکتفا نکند به اعاده «المغضوب» و اگر ندارد همان را با ما بعدش بخواند بعد سجده سهو از برای زیادتی احتیاطا به جا آورد.

مسأله 421- هر گاه شک دارد که پنج رکعت به غروب مانده یا نه،

اول نماز ظهر را به جا آورد، اما در وقت غیر مختص به عصر اگر در نماز شک کند که این نماز ظهر است یا عصر [6] نماز ظهر قرار دهد.

[1]- (یزدی) بلکه اگر موقوف باشد ترک تقیّه به رفتن به مکانی دیگر واجب نیست رفتن، جایز است عمل تقیّة در همان جا. [2] (میرزا) بعید نیست که لازم باشد رفتن از مکانی که در او سبب تقیّه موجود است و تحصیل مکان خلوت نمودن هر گاه وقت عبادت به حسب عادت حاضر شود اگر چه احوط است یا آن که اعاده نماید عمل را اگر نرفت و عمل را به جا آورد و لکن در وضو اگر تواند مسح را به نحوی بکشد که کسی نفهمد و در ظاهر غسل نماید و هم چنین در سجده نماز به نحوی سجده نماید بر ما یصح‌ّ السجود علیه که کسی نفهمد با عدم التزام به بیرون رفتن از مکان مزبور، البته ترک ننماید. [3] (تهرانی) بنا بر احوط. [4] (یزدی) بلکه به قصد ادا هم صحیح است. [5] (یزدی) الف و لام داشتن مناط نیست بلکه اگر مضاف الیه یا مجرور باشد اعاده نماید مضاف و حرف جر را علی الاحوط. [6] (میرزا- یزدی) یعنی شک کند که ظهر را کرده و این عصر است یا نکرده و این ظهر است.