صراط‌النجاة صفحه 103

مسأله 422- در سجده، بعض کف دست و لو بعض انگشت بر زمین برسد کفایت [1] می‌کند،

احوط تمام کف گذاشتن است.

مسأله 423- حروف قرائت و غیره را به مخرج گفتن کفایت می‌کند

و به نحو کمال گفتن احوط است.

مسأله 424- هر گاه شخص نماز مغرب را در دو رکعت سلام داد

بی منافی و به نماز عشاء مشغول شد، در رکعت اول به خاطرش آمد، احتیاطا همان را رکعت سیّم [2] [مغرب- ن] قرار دهد و اگر در سوره باشد قطع کند و به همان حمد اکتفا کند و تمام کند و اگر در رکعت دویّم باشد تا رکوع نرسیده فرو نشیند و تمام کند و اگر به رکوع رسیده باطل [3] است [این نماز- ن] و آن رکعت ناتمام را که ترک کرده بود به جا بیاورد و بعد از آن در همه صورتها اعاده نماز است بعد از آن که یک رکعت ناقصه [4] به تسبیحات اربع به جا بیاورد، دو سجده سهو به جهت سلامهای بی موقع بکند و هم چنین است ظهر و عصر.

مسأله 425- هر گاه شخص پیشانیش به مهر نرسیده،

‌به خاطرش آمده که رکوع را به جا نیاورده، بر خیزد و راست بایستد و برود به رکوع و بعد احتیاطا نمازش را اعاده کند اگر در اثنا خم شدن رکوع را فراموش کرد.

مسأله 426- هر گاه به قدر چهار رکعت با سوره وقت مانده‌

‌به آخر و پنج رکعت بی سوره [5] آن وقت مختص به عصر است و بعد ظهر را قضاء کند و بعد عصر را هم [6]

[1]- (میرزا) احوط عدم اکتفا است. [2] (یزدی) این رکعت را سیّم قرار دادن وجه ندارد، بلکه اقوی بطلان است، و لکن اگر آن را قطع نکند و نماز را تمام کند بعد هر دو را اعاده کند احوط است.

[3] (صدر) هر گاه باطل نکند و رکعت ناقصه را به جا آورد و بعد عشا را تمام نماید و بعد اعاده مغرب و عشاء را نماید اولی و احوط خواهد بود. [4] (میرزا) تعیین تسبیحات، اصلی ندارد.

[5] (صدر) اگر بی سوره پنج رکعت درک می‌کند، البته سوره را ترک کند و هر دو نماز را درک کند. [6] (یزدی) دور نیست که اگر ظهر را مقدم دارد و سوره را ترک کند و بعد هر دو را قضاء کند بهتر باشد.