صراط‌النجاة صفحه 105

مسأله 432- شخص ذکر رکوع را در سجده گفت به خیال رکوع بودن پس به خاطرش آمد که در سجده است،

ذکر سجده را بگوید و بعد دو سجده سهو احتیاطا به جا بیاورد و هم چنین است در رکوع ذکر سجده گفتن و اگر بی شعور بر زبانش جاری شد سجده سهو نمی‌خواهد. [1]

مسأله 433- مسافر، مثلا هفت فرسخ رفت در یک روز و یک فرسخ بر گشت و شب را در آنجا ماند،

نمازش را شکسته کند و اما اگر یک فرسخ برود و هفت [2] فرسخ بر گردد تمام کند. [3]

مسأله 434- هر گاه شخص اهمال کند در طمأنینه و شرایط اجزاء نماز عمدا،

‌در عقاب مثل تارک الصلاة است امّا در حکم تارک الصلاة نیست.

مسأله 435- هر گاه شخص بعد از نماز شک دارد که نجاستی که در بدنش بود شسته است یا نه،

نمازش صحیح است و از برای نماز بعد ازاله کند و احوط و اولی آن است که آن نماز را هم اعاده کند.

مسأله 436- شخص عقب گریخته رفت‌

مثلا بی قصد مسافت و تمام کرد نماز را در جایی که [4] قصدش مسافت است، تا آنجا است نماز را تمام کند، وقتی که روانه شد و مراجعت کرد شکسته کند، در مراجعت، گذشتن از حدّ ترخص هم شرط نیست.

مسأله 437- جایی که شخص احتیاطا باید نمازش را اعاده کند

اگر وقت نماز بعد تنگ باشد، اول نماز بعد را به جا آورد و احتیاطا [5] آن را قضاء کند و اگر به قدر پنج رکعت وقت باقی باشد هر دو را ادا کند، هم چنین است نماز احتیاط از برای شک.

مسأله 438- شخص جایی که باید نمازش را اعاده کند به احتیاط عدم فتوی،

هر گاه عمدا اعاده نکند با وسعت وقت و نماز بعد را به جا آورد، هر دو را اعاده کند،

[1] (شیرازی) بلکه بیاورد احتیاطا. [2] (یزدی) اقوی در این نیز قصر است و احوط جمع است.

[3] (صدر) احوط و اولی جمع است.

[4] (صدر) مراد این است که به هشت فرسخ رسید و می‌خواهد بر گردد. [5] (یزدی) یعنی اوّل را.