صراط‌النجاة صفحه 118

فصل 23 در رکوع است‌

[مسأله 484]- و مراد از رکوع، خم شدن است‌

‌به قسمی که چیزی از کف دست بر سر زانو برسد با قدرت و هر گاه شخص نتواند خم شود به قدری که کف دست اگر چه بعض آن هم باشد به زانو برسد، تکیه به چیزی کند و اگر آن هم نتواند [1] به سر اشاره کند و اگر آن هم نتواند [2] به چشم اشاره کند.

مسأله 485- ذکر رکوع، یک مرتبه «سبحان ربی العظیم و بحمده» یا سه مرتبه «سبحان اللّه»

با طمأنینه کفایت می‌کند مگر در ضرورت و تنگی وقت که یک «سبحان اللّه» کفایت می‌کند.

مسأله 486- رکوع نشسته، خم شدن است تا صورت برابر زانو برسد

و افضل تا برابر شدن موضع سجده است و اگر شخص از برای امری دیگر خم شد به حد رکوع، خواسته باشد رکوع حساب کند [3] نمی‌شود و اگر شخص منحنی باشد تا به حد رکوع باید انحنا را زیاد کند تا معلوم شود رکوع.

مسأله 487- اگر شروع کرد ذکر را سهوا، پیش از رسیدن به رکوع با طمأنینه،

[1]- (شیرازی) و نتواند به کمتر از حدّ راکع خم شود، حتی با تکیه. [2] (یزدی) هر قدر بتواند، خم شود. [3] (یزدی) علی الاحوط.