صراط‌النجاة صفحه 129

مسأله 520- هر گاه ممکن نشود علم و امارات شرعیّه با جد و جهد تمام،

عمل به مظنّه می‌کنند، اگر چه به قول کافری هم حاصل شود و اگر عدلین خبر بدهند و اجتهاد خودش خلاف باشد، وجوب دو نماز کردن خالی از قوّت نیست و اعتماد کرده می‌شود بر قبله بلد مسلمین در صلاة ایشان و قبور و محرابهای ایشان مادامی که ندانی بنای قبله ایشان را بر غلط.

مسأله 521- هر گاه شخص نماز کرد به آن جهتی که مأمور به آن بود به اعتبار مظنّه یا تنگی وقت،

پس ظاهر شد خطای او بعد از نماز، اگر نمازش ما بین یمین و یسار واقع شده، صحیح است و اگر در بین نماز بفهمد می‌گردد به سمت قبله در حال سکوت و نماز را تمام می‌کند و هم چنین است حکم ناسی و جاهل به حکم که قاصر باشد و امّا اگر مقصّر باشد، احوط [1] بلکه اقوی لزوم اعاده است.

مسأله 522- اگر بعد از فراغ معلوم شد که پشت به قبله بوده‌

اعاده یا قضاء [2] کند و اگر تجاوز از مشرق یا مغرب بوده احتیاطا قضاء کند، یا اعاده کند و هم چنین است حکم، هر گاه ظاهر شود خطای مذکور در اثنای نماز.

مسأله 523- هر گاه شخص اخلال کند به استقبال قبله عمدا،

واجب است از سر گرفتن صلاة را در وقت و در خارج وقت، چه فاحش باشد انحرافش یا نه و لکن اگر صدق کند بر آن خروج از اسم استقبال.

مسأله 524- هر گاه مالک مکث در زمینش را نهی کند و وقت تنگ باشد،

شخص در حال بیرون رفتن از اقرب طرق نماز کند و اگر به اذنش مشغول نماز شدی و بعد گفت برو و ضرر [3] عظیم به او می‌رسد به نرفتن تو، واجب است بر وی و در حال خروج نماز را تمام کنی و اگر در وسعت وقت باشد استیناف نماز کن و اگر هم چون می‌دانستی که راضی است و مشغول نماز شدی بعد نهی کرد تو را، اگر وقت

[1]- (یزدی) اقوی عدم وجوب اعاده است با فرض قصد قربت. [2] (یزدی) اقوی عدم وجوب قضا است. [3] (یزدی) بلکه مطلقا.