صراط‌النجاة صفحه 136

زیاده از یک ذرع [1] شاه تقریبا نباشد.

مسأله 547- مأموم در بین قرائت امام بخواهد قصد فرادی کند مرخّص است،

اما حمد را از سر بگیرد به قصد قربت بنا بر احوط، [2] اگر چه امام در سوره باشد.

مسأله 548- هر گاه امام تسبیح اربع را سه مرتبه می‌خواند،

اما مأموم نمی‌تواند سه مرتبه بخواند اقتدا کند ضرر ندارد و زیادتر از یک مرتبه تسبیح هر چه می‌رسد بخواند بنا بر احوط. [3]

مسأله 549- [اگر] امام مشغول نافله نشده باشد اذان‌

‌از برای نماز شروع کنند ضرر ندارد.

مسأله 550- شخص هر گاه ندانست که رکعت چندم است، اقتدا کرد و حمد و سوره را قربة إلی اللّه خواند

و رکعت ثانی هم چنین نفهمید و حمد و سوره را بخواند ضرر ندارد و اگر حمد تمام نشده به رکوع رفت، بعد معلوم شد که رکعت چهارم بود، احتیاطا [4] نماز را اعاده کند بعد از اتمام.

مسأله 551- به خبر عدل واحد یا غیره هر گاه علم به عدالت شخصی حاصل شود خوب است‌

و به خبر عدلین یا اقتدا کردن جمعی از مسلمین که از احوال ایشان با خبر باشی و مطمئن باشی به ایشان که ظن به عدالت [5] امام حاصل شود نیز خوب است.

مسأله 552- هر گاه قسمی شود از برای امام که باید بعد نمازش را احتیاطا اعاده کند،

‌از برای مأمومین باکی نیست و اعلام کردن امام ایشان را هم لازم نیست.

مسأله 553- هر گاه امام رکوع رفت و مأموم در تسبیح اربع است‌

زیاده از یک

[1]- (یزدی) اگر خوف فوت رکعت داشته باشد دور بودن ازید هم ضرر ندارد. [2] (یزدی) لکن واجب نیست هر قدر با امام بوده از او مجزی است. [3] (یزدی) گذشت که اقوی کفایت یک دفعه است [مسأله 481].

[4] (صدر) رکعت سیّم نیز چنین است. [5] (یزدی) کفایت مطلق ظن‌ّ بدون اطمینان و وثوق مشکل است. (میرزا) احوط در این صورت اعتبار اطمینان است و وثوق و احتمال دارد که مراد از عبارت نیز همین باشد.