صراط‌النجاة صفحه 139

نماز تو مطابق باشد با نماز ایشان و لو به قضاء بلکه مخالف [1] هم باشد، چه دور باشی و چه نزدیک که، یک مجلس باشد عرفا، چه پیش باشی از ایشان چه عقب و چه احد جانبین ایشان، اذان و اقامه مگو که [2] جایز نیست [3] اگر چه امام جماعت را هم نشناسی.

مسأله 564- شخصی که قضاء نماز یقینی بر ذمّه داشته باشد نماز مستحبی را ترک کند

بنا بر احوط [4] و اگر در نماز واجبی باشد، خواسته باشد عدول به مستحبی کند که درک جماعت کند، نمی‌تواند، بنا بر احتیاط، [5] بلی عدول به قضاء [6] می‌تواند کرد که زود درک جماعت کند.

مسأله 565- شک میان امام و مأموم اعتبار ندارد،

مگر آن که مأموم شک به خودی خود کند، مثل آن که شک کند که من یک سجده کرده‌ام یا دو سجده، اعتبار دارد، یک سجده [7] دیگر به جا آورد و هم چنین در هر موضعی از نماز، حتی رکعات [8].

مسأله 566- امام در رکعت سیّم مثلا حمد بخواند و مأموم در رکعت دویّمش باشد،

باید او هم حمد و سوره بخواند با قدرت و اگر درست نتواند بخواند، بدل بیاورد یا تکرار کند یا ذکر بخواند به قاعده‌ای که هست در محل خود.

مسأله 567- مأموم سر از سجده بر داشت، دید امام در سجده است‌

متابعت کرد

[1]- (یزدی) با مخالفت در قضاء مشکل است، بلکه در ادائین هم شرط است اتحاد درون. [2] (میرزا) بنا بر احوط. [3] (یزدی) اقوی جواز است چون سقوط بر وجه رخصت است. [4] (خراسانی) اگر چه رجاءً به جا آورد عیب ندارد. [5] (خراسانی) لکن واجب نیست. [6] (خراسانی- میرزا) در عدول به قضاء در غیر صورت نسیان اشکال است.

[7] (صدر) احوط آن است که اگر امام حافظ دو سجده باشد و مأموم بتواند رجوع به امام نماید، سجده دیگر به جا نیاورد و بعد از نماز اعاده نماید.

[8] (صدر) در رکعات اگر ممکن باشد رجوع به امام کند.