صراط‌النجاة صفحه 165

و منافی مبطلی سر زد از او بعد فهمید، احتیاطا آنها را به جا آورد با سجده سهو و نمازش را اعاده کند.

مسأله 688- هر گاه شخص رکعت احتیاط را فراموش کرد

و بی منافی به نماز بعد مشغول شد در بین نماز به خاطرش آمد، اگر محل عدول باقی است، عدول می‌کند به نماز احتیاط و الّا آن نماز را قطع کند [1] احتیاطا و نماز احتیاط را به جا آورد و احتیاطا نمازش را هم اعاده کند.

مسأله 689- هر گاه شخص در سجده، مثلا شک دو و سه کرد،

بی التفات سر از سجده برداشت ملتفت نشد، فکر بکند اگر مظنّه‌اش به طرفی رفت، به همان عمل کند و الّا پیش از اکمال سجدتین حساب کند.

مسأله 690- هر گاه شخص شک کند میان سه و چهار

‌در حال قیام و یقین کند که یک سجده در همین رکعت نکرده، نمازش باطل است.

مسأله 691- هر گاه شکی کرد که باطل است نماز و در یک طرفش احتمال صحیح بودن باشد،

مثل شک چهار و شش، تمام کردن نمی‌خواهد، قطع کند نماز را.

مسأله 692- هر گاه در حال شک منافی نماز به جا بیاورد عمدا

و نماز را اعاده کند، نمازش صحیح است، اما گنه کار است و اگر سهوا بشود منافی، به قسمی که باطل باشد نمازش، احتیاطا نماز احتیاط [2] را به جا آورد و نمازش را اعاده کند.

مسأله 693- اگر در اجزای نماز احتیاطی خللی بهم رسد،

مثل اصل نماز است، در بطلان و موجب [3] سجده سهو بودن، مگر در شک، که بنا را بر زیادتی [4] بگذارد اگر زیادتی در نمازش نشود و الّا بنا را بر کمتر می‌گذارد.

[1]- (صدر) گذشت که اگر باطل نکند و رکعت ناقصه را به جا آورد و بعد نماز بعد را تمام نماید و اعاده هر دو نماز نماید، اولی و احوط خواهد بود. [2] (شیرازی) اگر فعل منافی بعد از نماز و قبل از رکعات احتیاط بوده باشد و اگر قبل از اتمام نماز بوده حاجت به رکعات احتیاط نیست. (خراسانی) وجه این احتیاط معلوم نیست. [3] (شیرازی) علی الاحوط. [4] (یزدی) محل اشکال است.