صراط‌النجاة صفحه 169

به قصد آن که صاع در او است بدهد، ضرر ندارد.

مسأله 711- فطره رمضان هر گاه نداد شخص بعد از وقت،

‌به قصد مطلق تصدق بدهد، قربة إلی اللّه.

مسأله 712- روزه استیجار، ترتیب لازم ندارد،

امّا اجیر به جهت روزه یا نماز باید عادل [1] باشد.

مسأله 713- هر گاه شخص در اول تکلیفش روزه را خورد از راه تقصیر،

قضاء و کفّاره بر او واجب است.

مسأله 714- هر گاه زنی مثلا هشت ماه خون ندید،

‌بعد دید، روز اوّل خورد روزه را و روز دویّم و سیّم پاک بود و خورد به خیال آن که حیض است، اگر جاهله قاصره بوده، همین قضاء روزه را بگیرد و اگر مقصّره بوده، کفّاره دو روزه را بدهد احتیاطا. [2]

مسأله 715- هر گاه شخص نداند چند روز روزه قضاء بر ذمّه‌اش هست،

‌آن قدر که مظنّه [3] دارد بگیرد و کفاره آن قدر که علم دارد بدهد.

مسأله 716- هر گاه شخص به گفته پدر یا مادر مثلا روزه گرفت و تقلید را نمی‌دانست‌

اگر روزه‌اش مطابق اتّفاق افتاده، صحیح است.

مسأله 717- هر گاه شخص در روزه واجب معیّن اراده سفر داشته باشد در شب،

پس اگر در روز تا از حدّ ترخّص بیرون نرفته افطار کند، کفّاره بر او واجب می‌شود. [4]

مسأله 718- روزه واجب غیر معیّن، هر گاه پیش از ظهر قصد افطار کند،

تا افطار

[1]- (میرزا- یزدی) دور نیست که اگر اطمینان باشد به این که عمل صحیح به جا بیاورد بشود او را اجیر نمود، لکن خلاف احتیاط است. [2] (یزدی) اقوی عدم وجوب کفاره است بر جاهل و لو مقصر باشد. [3] (میرزا) احوط تحصیل علم به برائت ذمه است در قضاء. (یزدی) احوط تحصیل علم به برائت ذمّه است. [4] (خراسانی) اگر نرسد به حد ترخص قبل از ظهر، و الّا کفاره اولی و احوط است.