صراط‌النجاة صفحه 181

دادن طفل نشود افطار کنند و از برای هر روزی یک مد طعام کفّاره بدهند از مال خود.

مسأله 775- هر گاه طفل پیش از صبح بالغ شود و کافر مسلم شود،

قصد روزه کند و عذرهای دیگر [1] هر گاه تا پیش از ظهر بر طرف شود و مفطری به عمل نیاورده باشد قصد روزه کند غیر از حایض و نفساء و الّا اگر مفطری به جا آورده باشند قضایش را بگیرند.

مسأله 776- هر گاه مریض روزه رمضان را خورد و مرضش متّصل ماند تا رمضان دیگر،

‌از برای هر روزی یک مد طعام بدهد و قضاء ساقط است و احوط قضاء گرفتن است، امّا عذرهای دیگر، مثل سفر چنین نیست، قضاء بگیرد و اولی کفّاره دادن است.

مسأله 777- اگر در بین مرض بمیرد،

قضاء بر ولی نیست، بلی قضائی که پدر و مادر [2] قدرت بر گرفتنش داشتند [3] و پسر بزرگ حی‌ّ ایشان عالم باشد واجب است بگیرد، مثل نمازشان و هر گاه وصیّت [4] کند یا تبرّعا، غیر به جا آورد از او ساقط می‌شود.

مسأله 778- هر گاه قضاء رمضان بر ذمّه میّت باشد

و غیری به جا بیاورد از او ساقط می‌شود.

مسأله 779- هر گاه قضاء رمضان بر ذمّه شخص باشد

با قدرت بر گرفتن و قصد گرفتن نداشته باشد تا رمضان دیگر، عاصی و گنه کار است و واجب است از برای هر روزی یک مدّ طعام به فقیر بدهد و بعد قضایش را هم بگیرد و هر گاه چند سال چنین بگذرد همان کفّاره سال اوّل کفایت می‌کند.

[1]- (یزدی) بر مریض که قبل از ظهر برء مرضش شود واجب نیست. [2] (خراسانی) وجوب قضاء مادر بر ولد معلوم نیست، اگر چه احوط است. [3] (میرزا- یزدی) در غیر صومی که فوت می‌شود در سفر قدرت بر گرفتن قضاء در آن معتبر نیست. [4] (میرزا- یزدی) و به وصیت هم عمل شود.