- [پیشگفتار] 1
- اشاره 4
- آشنایی با رساله‌های عملیه شیخ اعظم انصاری «قدس سره» 4
- 1- صراط النجاة: 4
- 6- حاشیه بر بغیة الطالب: 5
- 4- صیغ العقود: 5
- 5- ذخیرة المعاد: 5
- 3- رساله عملیه دیگر: 5
- 2- سراج العباد: 5
- 8- حاشیه بر وجیزه: 6
- 9- حاشیه بر نجاة العباد: 6
- 7- حاشیه بر رساله نخبه: 6
- اشاره 7
- [مقدمة المحقق] 7
- رساله نگاری 8
- آشنایی با زندگی مصنف و محشّین: 11
- یادآوری 17
- المدخل 18
- اشاره 19
- [قسمت أوّل: عبادات] 19
- مسأله 1- اقوی جایز [3] نبودن بقاء [4] بر تقلید میّت است مطلقا، 19
- مسأله 5- عدول از حی‌ّ به حی‌ّ 20
- مسأله 3- شناختن مجتهد 20
- مسأله 4- هر گاه شخص، با عدم قدرت از اعلم، تقلید غیر اعلم کرد، 20
- مسأله 6- هر گاه دو مجتهد مساوی باشند 20
- مسأله 2- مراد از اعلم یعنی استادتر 20
- مسأله 8- هر گاه شخص مقلد در مسأله بقاء بر تقلید میت تقلید مجتهد حی را کرد 21
- مسأله 12- جاهل قاصر هر گاه عملی کند، 21
- مسأله 9- رجوع به غیر اعلم در مسأله‌ای که اعلم فتوی نمی‌دهد واجب است 21
- مسأله 7- اگر یکی از آن دو مجتهد مساوی اوثق [1] در فتوی باشند، 21
- مسأله 11- ظاهر کلمات علماء این است که تقلید اعلم، واجب مطلق است 21
- مسأله 10- مأذون نیست کسی مخالفت احوطهای مطلق کند. 21
- مسأله 16- جایز نیست عمل کردن به قول مشهور مگر 22
- مسأله 15- اگر پیش از نماز ملتفت بود جهل یا نسیان خود را 22
- مسأله 14- هر گاه در بین نماز مسأله‌ای روی داد 22
- مسأله 20- اگر دو مجتهد مسلّم الاجتهاد باشند، 23
- مسأله 21- هر گاه عارض شود مجتهد را جنون یا فسق 23
- مسأله 18- در مسائل تقلیدیّه، اخذ اجمالی کفایت نمی‌کند 23
- مسأله 17- تقلید در مسائل ضروریّه لازم نیست، 23
- مسأله 19- تقلید غیر اعلم در مسأله‌ای که علم داری به موافقت او با اعلم جایز است، 23
- مسأله 23- هر گاه شخص شک کند بعد از عمل که تقلید داشته‌ام یا نه 24
- مسأله 26- هر گاه شخص با قدرت بر تقلید مجتهد حی‌ّ باقی باشد به تقلید میّت 24
- مسأله 24- هر گاه مجتهد در مسأله‌ای از رأی سابقش بر گردد 24
- مسأله 22- نیّت تقلید، 24
- مسأله 25- عامی در احکام فرعیّه به عقل خود عمل نمی‌تواند کرد، 24
- مسأله 30- اگر شخص تقلید کرد کسی را که اخذ به کتاب را تقلید می‌دانست، 25
- مسأله 29- نایب و قیّم [3] مجتهد که ولایت طفل یا وقف یا غیره دارد، 25
- مسأله 31- هر گاه شخص تقلید کرد اعلم را و حکم مسأله را بعد فراموش کرد 25
- مسأله 28- اگر کسی تقلید کرد اعلم را در رجوع به غیر اعلم، 25
- مسأله 27- اگر کسی تقلید کرد غیر اعلم را با علم به مطابق بودن با اعلم 25
- مسأله 32- هر گاه شخص خرید چیزی را به آن قسم که مجتهدش صحیح می‌دانست و فروشنده باطل می‌دانست، 26
- مسأله 36- طریقه اخذ مسائل سه قسم است. 26
- مسأله 35- جایز است تقلید دو مجتهد با مساوی بودن ایشان 26
- مسأله 34- اگر شخص تقلید کند شخص معیّنی را به خیال آن که زید است 26
- مسأله 33- اگر مختلف باشد تقلید وکیل، 26
- مسأله 39- هر گاه شخص دستش به مجتهد یا کتابش و یا ناقل عادل نرسد 27
- مسأله 38- هر گاه خلاف [5] واقع شود میان کتاب و شنیدن از مجتهد، 27
- مسأله 37- بدان که عدالت ملکه است نه حسن ظاهر 27
- مسأله 41- هر گاه مقلّد به تفاصیل، مسائل مجتهدش را احاطه ندارد، 28
- مسأله 42- شخص بی تقلید به قصد قربت عمل کرد 28
- مسأله 43- بدان که اعتبار اعلمیّت در وقتی است که مجتهد استنباط می‌کند، 28
- مسأله 40- به فتوای علما- چه حی‌ّ و چه میّت- که موافق احتیاط [3] یا ضروری یا اجماعی شیعه باشد عمل کند ضرر ندارد 28
- فصل 1 در نجاسات است 29
- فصل 2 مطهّرات 30
- مسأله 46- چیزی که مشتبه به نجس باشد 31
- مسأله 47- لباس نجس بعد از تطهیرش، 31
- مسأله 48- لباس نجس هر گاه وکیل [3] تطهیرش کند 31
- فصل 3 در نجاسات است 31
- مسأله 51- اطراف متنجّس که صدق محل واحد کند 32
- مسأله 52- غساله منفصله از محل نجاست 32
- مسأله 50- هر گاه دست نجس مثلا آب قلیل بر آن جاری شود 32
- مسأله 54- فضله طیور هر گاه شک داشته باشد که از حلال گوشت است 32
- مسأله 53- از عرق جنب از وطی حایض و نحو آن، 32
- مسأله 49- آب گودی که صدق چاه نمی‌کند 32
- مسأله 57- حنای نجس هر گاه، مثلا بسر بندند 33
- مسأله 58- زمین بازار و غیره تا علم به نجاستش نداری پاک است 33
- مسأله 61- زمین یا دیوار یا فرش یا لباس شخص نجس باشد 33
- مسأله 60- اگر دانه انگوری در غوره باشد که آبش بگیرند 33
- مسأله 59- خون مشتبه به نجس 33
- مسأله 56- هر گاه غذایی پای دندان باشد 33
- مسأله 55- ناخن، مثلا سنگ بر روی آن خورد و خون در زیرش مرد 33
- مسأله 62- جمعی مثلا طعام می‌خورند، یکی فضله موش مثلا در آن دید 34
- مسأله 64- حرام است نجس کردن مسجد و فرش آن 34
- مسأله 68- غساله نجس هر گاه به جایی دیگر برسد، 34
- مسأله 63- پشه و نحو آن که خون از بدن می‌خورند، 34
- مسأله 65- آب چاه حکم آب کر دارد 34
- مسأله 67- نمد و مثل آن هر گاه تطهیر شرعی شده باشد 34
- مسأله 66- هر گاه تطهیر کرد شخص لباس متنجس را [3] بعد دید عین نجاست در او باقی مانده، 34
- مسأله 74- آب قلیل که در جدول، مثلا می‌رود 35
- مسأله 69- آب انگور اگر در آفتاب جوش بیاید 35
- مسأله 71- تنور هر گاه نجس شود، 35
- مسأله 70- مس نجس و شبه آن را هر گاه آب کنند 35
- مسأله 75- زمین گل، بعضی از آن نجس و بعضی از آن پاک، 35
- مسأله 73- آب نجس مثلا سرایت کرد در میان جماعتی 35
- مسأله 72- هیمه نجس هر گاه بسوزد 35
- مسأله 77- هر گاه مو از بدن کنده شود و ریشه آن با رطوبت باشد 36
- مسأله 80- هر گاه طعام متنجس را جماعتی خوردند 36
- مسأله 81- هر گاه منقار مرغی مثلا نجس شود 36
- مسأله 76- از دو ظرف یکی سرکه و یکی شیره مثلا برداشت و مخلوط کرد 36
- مسأله 79- دود [4] روغن نجس و شعله هیمه نجس، 36
- مسأله 82- چاه هر گاه نجس شود به رنگ یا بوی یا مزه نجاست، 36
- مسأله 78- هر گاه چیزی را شخص عاریه گرفت و نجس کرد، 36
- مسأله 83- احوط در استبراء [3] حیوان جلّال بعد از زوال اسم [4] جلّال، 37
- فصل 4 در بعضی چیزهایی است که مستحب است بر آن آب به پاشند 38
- مسأله 85- هر گاه دست به کلب یا خنزیر برسد بی رطوبت 38
- مسأله 90- شی‌ء متنجّس، طاهر نمی‌شود مگر با علم به تطهیر آن 39
- مسأله 86- واجب است ازاله نجاست از رخت و بدن به جهت نماز و طواف واجب 39
- فصل 5 در ازاله نجاسات است 39
- مسأله 91- هر گاه چیزی نجس در میان چند چیز طاهر مشتبه شده باشد، 39
- مسأله 89- نجاست ثابت می‌شود به علم یا خبر دو عادل 39
- مسأله 87- هر گاه چیز طاهری برسد به چیز نجس یا متنجّس 39
- مسأله 88- ترشح زمین نجس 39
- مسأله 92- تطهیر متنجس هر گاه مثل لباس باشد 40
- مسأله 94- بدن در زیر آب کر یا جاری یک دفعه دست بر روی آن بگذارد و بر دارد دو شستن حساب می‌شود، 40
- مسأله 93- هر گاه در زیر آب یا بیرون آب چیزهای بزرگ، 40
- مسأله 96- ظرف را هر گاه سگ به طرف زبان خود نجس کند 41
- مسأله 95- غساله نجس است در غسله اولی، 41
- مسأله 97- هر گاه ظرفی آب نجس در آن باشد آب کر یا جاری [1] به آن ممزوج شود، 42
- مسأله 98- ظرف نجس و هر چه فشار احتیاج ندارد، 42
- مسأله 99- آن چه تعدّد و فشار می‌خواهد، 42
- مسأله 101- زمین [9] نجس به مجرد فرو گرفتن آب کر یا جاری یا بارش به قسم مذکور پاک می‌شود، 42
- مسأله 100- ظرفی که گودی [7] ندارد 42
- مسأله 109- هر گاه صورت شخص نجس باشد مثلا و فراموش کند 43
- مسأله 104- چربی مایع نجس اگر در آب کر بریزند 43
- مسأله 107- هر گاه آتش بگدازد چیز نجس را پاک نمی‌کند 43
- مسأله 103- ظرف یا دست هر گاه مثلا چرب شده باشد، 43
- مسأله 108- هر گاه شخصی تقلید کند مجتهدی را که غساله را پاک می‌داند 43
- مسأله 102- گوشت و دنبه و پیه [1] هر گاه نجس شوند، 43
- مسأله 105- متجنسی که غساله‌اش مضاف بیرون آید، 43
- مسأله 106- چیزی که آب نجس در آن نفوذ کرده باشد 43
- مسأله 113- اگر خونی در آبگوشت که می‌جوشد بریزد نجس می‌کند 44
- مسأله 117- هر گاه نمک صلب یا نبات مثلا ظاهر آن مثلا نجس شود 44
- مسأله 110- گوشت و دنبه مثلا که روغنش گداخته نشده باشد نجس شود 44
- مسأله 116- حبی مثلا نجس شده و کمی گل بر آن باشد 44
- مسأله 115- ذره خون اگر در آب کمتر از کر برسد 44
- مسأله 118- آب اماله هر گاه بر گردد و تغییر به رنگ و بو و مزه نجاست نداشته 44
- مسأله 114- آب خون یا آبی که به خون نجس شده 44
- مسأله 112- خون کمی مثلا به دست باشد شخص بمالد بر زمین یا غیر زمین که خون ازاله شود پاک نیست، 44
- مسأله 111- بول پسر شیرخواره که هنوز غذا خور نشده باشد 44
- مسأله 124- آب خرما [8] که جوش آمد 45
- مسأله 123- کشمش [6] هر گاه مغز آن جوش بخورد 45
- مسأله 119- دست غسل دهنده میت بعد از سه غسل 45
- مسأله 122- بوریایی که ریسمان دارد هر گاه نجس شود 45
- مسأله 121- هر نجسی را به هر آبی دو مرتبه [2] باید شست 45
- مسأله 120- هر گاه چرک زیر ناخن باشد، 45
- مسأله 130- چیزی متجنس در ظرفی باشد 46
- مسأله 131- هر گاه فشار ندهی آن چه را که فشار می‌خواهد 46
- مسأله 126- آب کر هر گاه ممزوج شود به آب نجس 46
- مسأله 128- خون در دهان به آب دهان مستهلک شود 46
- مسأله 129- غذا در دهان هر گاه خون به آن برسد 46
- مسأله 127- زمین نجس که آب کر آن را فرو گیرد 46
- مسأله 132- ظرف نجس که باران بر آن به بارد 46
- مسأله 125- غذای پای دندان هر گاه نجس شود 46
- مسأله 135- آب نجس در ظرف باشد یا ظرف نجس آب در آن کنند فرق ندارد 47
- مسأله 139- برنج یا چیزی که آب در مغز آن می‌رود که فشار بر نمی‌دارد 47
- مسأله 136- هر گاه مثلا طفل دستش نجس باشد 47
- مسأله 137- خون کمتر از درهم که عفو است 47
- مسأله 134- آفتاب بر زمین نجس با رطوبت سرایت کننده بتابد 47
- مسأله 133- در آب کر و جاری هر دفعه که همان موضع نجس مثل دست 47
- مسأله 138- دلو چاه هر گاه نجس شود 47
- مسأله 140- بارش بر هر چیزی که فشار لازم دارد به بارد 48
- مسأله 141- هر گاه در آب دلو نجاست بالا آمده و آب دلو به اطراف چاه ریخته شود 48
- مسأله 142- چرک پای دندان که نجس شود 48
- مسأله 143- هر گاه گوشتی در موضع وضو یا غسل روییده باشد، 49
- فصل 6 در مسائل و شرایط وضو است 49
- مسأله 146- هر یک از انگشتهای پا را که مسح کند 49
- مسأله 145- هر گاه زن به حضور مرد نامحرم وضو بسازد 49
- مسأله 144- چرک زیر ناخن واجب نیست ازاله آن، 49
- مسأله 147- هر گاه شخص به یک دست مسح سر و هر دو پا را بکشد 50
- مسأله 151- هر گاه در مقام تقیّه، 50
- مسأله 149- هر گاه شخص، مادّه یا زخمی در بدن داشته باشد که نتوان آب به آن رسانید 50
- مسأله 152- شخص نماز قضاء بر ذمّه دارد و خواهد پیش از وقت وضو بسازد 50
- مسأله 150- هر گاه عذر بر طرف شد وضو یا غسل جبیره 50
- مسأله 148- هر گاه ممکن نشود کفش و نحو آن را از پا بیرون آورند 50
- مسأله 156- هر گاه به جهت مرضی، مثلا دوایی مثل کتیرا و نحو آن، 51
- مسأله 153- هر گاه شخص متصل بولش می‌چکد، 51
- مسأله 154- آبی که نمک داخل در آن کنند 51
- مسأله 155- غسل جنابت کفایت از غسل جمعه هم می‌کند 51
- مسأله 157- بعد از وضو یا غسل رطوبت مشتبه ببیند 52
- مسأله 161- هر گاه شخص قصد تمام دادن اجرت حمامی را به قسم متعارف ندارد 52
- مسأله 164- هر گاه آب تا سینه [5] شخص باشد، 52
- مسأله 158- هر گاه محدث شک دارد که حدث سر زده یا نه، 52
- مسأله 163- خون جروح و قروح که نتوان شست 52
- مسأله 162- جبیره در موضع مسح هم مثل موضع غسل است 52
- مسأله 160- هر گاه در بین غسل حدث اصغر سر بزند 52
- مسأله 159- وضویی که از برای رفع [1] حدث باشد 52
- مسأله 167- هر گاه رطوبت کف دست کفایت نکند مسح را، 53
- مسأله 170- استنجاء به سنگ و شبه آن باید عددش سه [4] باشد 53
- مسأله 166- هر گاه شخص نمی‌دانست که قدری باطن دماغ را به جهت مقدّمه باید شست 53
- مسأله 171- خون بواسیر اگر مشقت [5] در تطهیرش باشد عفو است، 53
- مسأله 165- هر گاه شخص نذر کند که صد صلوات بفرستد با طهارت، 53
- مسأله 172- شخص بعد از وضو یا غسل مانعی در بدن دید 53
- مسأله 169- هر گاه سهوا شخص به آب غصبی وضو بسازد، 53
- مسأله 168- پیش از وقت، وضوی تهیّأ [3] مستحب است 53
- مسأله 173- یقین در وضو و حدث و شک در تقدیم 54
- مسأله 176- هر گاه اسباب وضو یا تیمم از خاک و نحو آن ممکن نشود، 55
- مسأله 174- تیمم بدل از وضو یا غسل 55
- مسأله 175- هر گاه شخص یک دستش عاجز باشد برای تیمم، 55
- فصل 7 در تیمم است 55
- مسأله 177- هر گاه شخصی را در مکان غصبی [2] حبس کرده باشند 56
- مسأله 178- بر شش چیز تیمم می‌توان کرد: 56
- مسأله 183- سنگ آهک پیش از پختن، 57
- مسأله 179- تیمم به غبار مختص به غبار ثوب نیست 57
- مسأله 182- شخص جنب یا حائض که تکلیفش تیمم است 57
- مسأله 181- به جهت تیمم، باید تمام ممسوح مسح شود 57
- مسأله 180- شخص با تیمم بود که مغرب شد 57
- مسأله 184- هر گاه شخص در بین تیمم یا وضو شک در اجزا کند 57
- مسأله 185- هر گاه مردی که مریض نباشد و رطوبت در خود ببیند 58
- فصل 8 در غسل جنابت است 58
- مسأله 187- هر گاه شخص رطوبتی در جامه خود ببیند و یقین کند که منی است 58
- مسأله 186- هر گاه شخصی منی در جامه خود ببیند و نداند کی جنب شده 58
- مسأله 192- موی نازک در بدن احتیاطا به جهت غسل شسته شود 59
- مسأله 191- هر گاه روی زخم جبیره را مسح [3] نتوان کرد 59
- مسأله 188- واطی و موطوئه حیوان احتیاطا [2] غسل کند 59
- مسأله 190- هر گاه دندان با گوشت کنده شود، 59
- مسأله 189- در غسل بیرون از آب بودن و عورت پوشیدن شرط صحت غسل نیست، 59
- مسأله 193- هر گاه موضع غسل یا وضو را شخص نجس می‌دانست و بعد از وضو یا غسل شک دارد که ازاله کرده یا نه 59
- مسأله 194- هر گاه پیش از وقت غسل کرد به قصد واجب، 59
- مسأله 196- جرم وسمه در ابرو مثلا، 60
- مسأله 195- آب حوض یا خزینه که در آن استنجاء کنند 60
- مسأله 197- آب مشتبه به غصب، 60
- مسأله 198- در حال تخلی [1] واجب است عورت خود را از نامحرم پوشیدن 61
- فصل 9 در آداب تخلی است 61
- مسأله 199- زن اگر خواب دید که منی از او خارج شد و بعد چیزی ندید 61
- مسأله 200- به دخول تمام حشفه 62
- مسأله 201- مردی که از او منی خارج شده و بول نکرد 62
- مسأله 203- هر گاه ضعیفه دو مرتبه در اوّل ماه تا پنج روز مثلا خون ببیند، 63
- مسأله 204- هر گاه عادت قرار گرفت و بعد تغییر کرد 63
- فصل 10 در احکام حیض و استحاضه و نفاس است 63
- مسأله 202- علامت خون حیض، 63
- مسأله 206- هر گاه چیزی از او خارج شد، شک دارد که خون است یا نه، 63
- مسأله 205- هر گاه شک کند که خون از او خارج شده یا نه، 63
- مسأله 207- هر گاه خونی به جامه خود ببیند و نداند که از رحم آمده یا از جای دیگر، 63
- مسأله 211- اگر خون مشتبه بیرون بیاید 64
- مسأله 208- اگر خون مشتبه به نفاس شود 64
- مسأله 209- خون قبل از نه سال حیض نیست، 64
- مسأله 212- باید که خون حیض سه روز متّصل باشد، 64
- مسأله 210- اگر شک در بلوغ داشته باشد 64
- مسأله 221- در ذات عادت عددیه فقط در ترک عبادت به مجرّد دیدن خون خلاف است، 65
- مسأله 218- هر گاه سه روز متصل خون دید و قطع شد 65
- مسأله 216- زنی ظهر مثلا خون ببیند 65
- مسأله 219- هر گاه ما بین دو خون که محکوم به حیض باشد 65
- مسأله 220- صاحب عادت وقتیّه به مجرّد دیدن خون 65
- مسأله 214- حیض، کمتر از سه روز و زیاده از ده [2] روز نمی‌شود 65
- مسأله 215- هر گاه زن سه روز متفرّق 65
- مسأله 217- هر گاه زن سه روز مستمر خون دید 65
- مسأله 213- شب اول و شب چهارم [1] خارج از سه روز است 65
- مسأله 225- هر گاه پیش از عادت [4] خون دید 66
- مسأله 226- صاحب عادت ده روز هر گاه پیش از عادت خون دید 66
- مسأله 224- هر گاه از سه روز کمتر خون قطع شد 66
- مسأله 227- هر گاه در اول و آخر عادت [5] خون دید 66
- مسأله 223- هر گاه به غیر از متعارف مذکور پیش از عادت خون ببیند 66
- مسأله 222- هر گاه خون از عادت بگذرد 66
- مسأله 229- اگر اصلا تمیز ندارد، 67
- مسأله 231- هر گاه عادت از ده بگذرد 67
- مسأله 228- صاحب عادت عددی، هر گاه خونش از ده بگذرد 67
- مسأله 230- هر گاه صاحب عادت وقتیه [4] از ده بگذرد خونش، 67
- مسأله 232- بر زن واجب است استبراء رحم 67
- مسأله 238- حرام است وطی در قبل حائض 68
- مسأله 236- هر گاه عدد را بداند و زمان را فراموش کند 68
- مسأله 237- حرام است بر حائض داخل شدن هر عبادتی 68
- مسأله 233- هر گاه در میان دو خون به صفت حیض 68
- مسأله 234- فرق نیست میان خون حیض، سیاه و یا سرخ بودنش، 68
- مسأله 239- کفّاره وطی در قبل حائض بر مرد [7] است 68
- مسأله 235- زنی که باید به عادت خویشانش رجوع کند 68
- مسأله 242- کسی که عاجز از کفّاره باشد 69
- مسأله 247- احوط بر حائض اگر نگویم اقوی قضاء نمازی است که به نذر واجب شده باشد 69
- مسأله 248- هر گاه از اوّل وقت بگذرد به قدر اقل‌ّ افراد نماز 69
- مسأله 240- قول زن در حایض بودن 69
- مسأله 245- وضو پیش از غسل ساختن، 69
- مسأله 243- زن حائض مدخول بها و لو به دبر 69
- مسأله 241- بعد از وطی هر گاه شخص خلاف اعتقادش ظاهر شد 69
- مسأله 244- هر گاه به اعتقاد حایض بودن طلاق داد 69
- مسأله 246- هر گاه زن پاک شد 69
- مسأله 251- سنّت است از برای حائض که در وقت نماز با وضو 70
- مسأله 252- مکروه است از برای حائض خضاب کردن 70
- مسأله 250- هر گاه اعتقاد داشت که وقت به قدر نماز دویّم است 70
- مسأله 249- هر گاه به اعتقاد آن که به قدر پنج رکعت باقی است، 70
- مسأله 256- اگر بعد از دیدن خون نفاس ده روز بگذرد 71
- مسأله 254- اگر شک در ولادت دارد نفاس نیست 71
- مسأله 258- هر گاه ضعیفه در وقت بیرون آمدن طفل خون دید و پاک شد، 71
- مسأله 255- خون قبل از ولادت حیض می‌شود به دو شرط: 71
- مسأله 257- هر گاه در ابتدای خروج طفل خون خارج شود نفاس است، 71
- مسأله 253- ضعیفه بعد از وضع یا سقط طفل 71
- فصل 11 در احکام نفاس است 71
- مسأله 259- هر گاه خون نفاس بعد از تولد تمام طفل تا ده روز قطع شد، 72
- مسأله 260- هر گاه خون نفاس در بین ده روز قطع شد 72
- مسأله 262- هر گاه زن دو طفل زاید، 72
- مسأله 261- منتهای نفاس ده روز است، 72
- مسأله 266- هر گاه روز اول خون دید و قطع شد 73
- مسأله 265- هر گاه صاحب عادت، هفت روز بعد از تولد خون نبیند 73
- مسأله 267- هر گاه روز اول [5] خون دید و قطع شد 73
- مسأله 264- هر گاه صاحب عادت هفت روز باشد مثلا 73
- مسأله 263- اقل‌ّ ایّام طهر 73
- مسأله 269- آن چه بر حائض حرام است بر نفسا هم حرام است، 74
- مسأله 268- در جمیع صور لازم است از برای نفسا استبراء 74
- مسأله 270- مکروه است بر زوج تمتع بردن از ما بین ناف تا زانو 74
- مسأله 271- مستحب است که نفسا در وقت نماز وضو بسازد 74
- مسأله 272- خون استحاضه در غالب اوقات فاسد است 75
- فصل 12 در احکام استحاضه است 75
- مسأله 274- هر گاه به اختبار و امتحان معلوم نشود 75
- مسأله 273- خون [1] استحاضه همین که بیاید در باطن که تواند بیرون آورد 75
- مسأله 279- جایز است از برای هر نماز یک غسل، 76
- مسأله 278- جایز نیست که مستحاضه کثیره زیاده از دو [3] نماز به یک غسل جمع کند، 76
- مسأله 280- هر گاه بعد از شروع [5] در غسل یا وضو، دیگر خونی از ضعیفه خارج نشود 76
- مسأله 281- اگر بعد از غسل و پیش از نماز، خون استحاضه در ظاهر و باطن قطع شود، 76
- مسأله 277- هر گاه کثیره یا متوسّطه بعد از نماز قطع شود، 76
- مسأله 275- واجب [1] است از برای هر نمازی وضو، 76
- مسأله 276- هر گاه بعد از نماز صبح متوسّطه شود 76
- مسأله 282- اگر در ظاهر قطع شود نه در باطن و زمان، 76
- مسأله 289- ضعیفه مستحاضه هر گاه غسل کند و وضو بسازد 77
- مسأله 287- واجب است که ضعیفه حفظ کند خود را به قدر امکان 77
- مسأله 286- هر گاه استحاضه متوسطه روی دهد در شب 77
- مسأله 284- اگر خون در اثنای نماز آرام گرفت 77
- مسأله 283- هر گاه در اثنای نماز خون منقطع شود 77
- مسأله 285- اگر زن یقین کند آرام گرفتن خون را 77
- مسأله 288- هر گاه در بین نماز صبح قلیله متوسطه شود 77
- مسأله 290- هر گاه مستحاضه کثیره پیش از هر نماز خون از او قطع شود باز ببیند 78
- مسأله 291- اگر در بین غسل حدث اصغر از او سر زند 78
- فصل 13 در احکام اموات است 79
- مسأله 293- جایز نیست غسل و نماز و کفن و دفن میّت مگر به اذن ولی‌ّ میّت 79
- مسأله 294- باید غسل دهنده میت، مثل میت باشد 79
- مسأله 292- هر گاه غسل داده شود میت، 79
- مسأله 298- هر گاه ممکن نشود غسل، 80
- مسأله 297- واجب است غسل دادن میت، اول به آب سدر و بعد به آب کافور و بعد با آب قراح 80
- مسأله 299- مخلوط کردن سدر و کافور در آب، 80
- مسأله 295- واجب است غسل دادن میّت شیعه اثنا عشری 80
- مسأله 296- هر گاه طفل زنده باشد در شکم زن میت 80
- مسأله 300- پیش از غسل شرط است 81
- مسأله 304- هر گاه همجنسی یا محرمی از برای میّت نباشد 81
- مسأله 301- هر گاه در بین غسل یا بعد نجس شود بدن او، 81
- مسأله 305- مکروه است چیدن ناخن میت 81
- مسأله 302- هر گاه آب کفایت سه غسل نکند، 81
- مسأله 306- کفن سه پارچه واجب است: 81
- مسأله 303- هر گاه میّت محرم باشد، 81
- مسأله 307- باید کفن غصبی و نجس و حریر و پوست نباشد 81
- مسأله 314- وضع جریدتین با میّت مستحب مؤکد است 82
- مسأله 311- اقوی آن است که بذل سدر و کافور و آب غسل واجب است 82
- مسأله 309- سه پارچه کفن را از اصل مال میّت برمی‌دارند 82
- مسأله 315- جایز است حمل میت بر دابّه 82
- مسأله 313- خاک تربت امام حسین علیه السّلام را با حنوط مخلوط کردن مستحب است، 82
- مسأله 310- کفن مملوک با مالک است 82
- مسأله 312- اقوی وجوب حنوط نمودن است 82
- مسأله 308- جایز است در حال تعذّر بلکه وجوبش خالی از قوّه نیست تکفین ستر عورت به متجنّس 82
- مسأله 319- مستحب است تیمم به جهت نماز میت، 83
- مسأله 320- شرایط نماز استقبال قبله است و قیام با تمکن و نیت 83
- مسأله 316- نماز واجب است بر شیعه اثنی عشری به واجب کفایی 83
- مسأله 318- در نماز میت شرط نیست طهارت از حدث و خبث و ستر عورت، 83
- مسأله 321- نماز موافق مشهور بهتر این است که بعد از تکبیر اول بگوید: 83
- مسأله 317- هر گاه یک نفر زن منفردا بر میت نماز کند 83
- مسأله 325- مأموم به هر تکبیری که رسید تکبیر بگوید و تکبیر اول خود قرار دهد 84
- مسأله 324- بعد از نماز واجب نماز بر میّت مستحب است، 84
- مسأله 323- بی اذن ولی‌ّ 84
- مسأله 322- در نماز میّت، عدالت امام شرط است، 84
- فصل 14 در احکام نماز است 85
- مسأله 327- مقدمات نماز شش است: 85
- مسأله 328- وضو، دو شستن و دو مسح کردن است 85
- مسأله 329- شرایط غسل هم، چنین است 86
- مسأله 330- مرد باید عورتش را به پوشد و زن جمیع بدن را، 87
- مسأله 333- مقارنات نماز یازده است: 87
- مسأله 334- رکن اجزایی نماز چهار است: 87
- مسأله 332- وقت نماز چهار عنوان دارد: 87
- مسأله 331- باید لباس مصلّی نجس نباشد 87
- فصل 15 در ستر عورات است 87
- مسأله 337- هر گاه پیشانی بر چیزی که سجده بر آن صحیح نیست قرار گرفت 88
- مسأله 335- جاهل به حکم قبله، 88
- مسأله 336- هر گاه شخص از نماز شکسته و تمام هر دو قضاء دارد، 88
- مسأله 338- اگر شخص در حال قیام شک کند که شک سابقم چه شکی بوده 88
- فصل 16 در احکام و شرایط نماز است 88
- مسأله 339- شخص اگر در سجده است، مثلا و شک در رکعت دارد 89
- مسأله 341- هر گاه شخص قصد تسبیح اربع داشت، 89
- مسأله 340- شخص در حال رکوع زیادتر از حد رکوع خم شود 89
- مسأله 342- اذان و اقامه که در مسجد ساقط است سقوطش عزیمت است 89
- مسأله 344- هر گاه شخص سهوا نماز عشا را در وقت مشترک شروع کرد 90
- مسأله 346- رطوبات حرام گوشت 90
- مسأله 347- هر گاه آب انگور جوش آمده پیش از آن که دو ثلثان برود 90
- مسأله 348- هر گاه شخص، «السلام علیکم» را واجب قصد داشت 90
- مسأله 343- نماز قضاء، 90
- مسأله 345- موی اسب و الاغ و قاطر همراه نماز گزار باشد، 90
- مسأله 352- حمل نجاست در دهان هم مثل ظاهر است 91
- مسأله 354- زن در نماز محاذی مرد یا پیش از مرد باشد 91
- مسأله 350- هر گاه در حال تشهد یا ذکر یا قرائت دست یا انگشتهای پا را مثلا حرکت دهد 91
- مسأله 355- هر گاه شخص در بین نماز فهمید که سلام نماز سابق را نداده، 91
- مسأله 353- حمل اجزای حرام گوشت و میته نجس عمدا، 91
- مسأله 351- نماز میّت هر گاه دعای مستحبّش غلط خوانده شود جهلا، 91
- مسأله 349- هر گاه جاهل مقصر هر سه سلام را به قصد واجب گفت، 91
- مسأله 361- شخص مدتی در حمد، مثلا«الصِّراطَ المُستَقِیم‌َ» را به کسر گفت 92
- مسأله 357- هر گاه نماز قضاء بر ذمّه باشد نماز نافله را بر خود واجب کند 92
- مسأله 359- هر گاه چیزی، مثل لقطه همراه خود نگاه دارد که صاحبش را پیدا کند 92
- مسأله 362- بعد از تمام کردن سوره «قل هو اللّه احد» سه مرتبه «کذلک اللّه ربی» گفتن مستحب است، 92
- مسأله 363- مدّ در قرائت به قدر دو الف کفایت می‌کند 92
- مسأله 358- موم همراه نماز گزار 92
- مسأله 360- شخص به مظنّه قبله نماز کرد، 92
- مسأله 364- ادغام با غنّه یعنی پیچیدن صدا در خیشوم 92
- مسأله 356- کفش در پای نماز گزار باشد 92
- مسأله 368- عدول نماز سابق به لاحق جایز نیست 93
- مسأله 366- نماز وحشت، 93
- مسأله 367- اگر اصل نماز وحشت را فراموش کرد، 93
- مسأله 365- دیوار یا سقف خانه هر گاه غصبی باشد، 93
- مسأله 369- هر گاه شخص، قنوت را فراموش کرد و به رکوع رفت، 93
- مسأله 370- هر گاه بعد از نماز فراموش کرد نماز احتیاط را 93
- مسأله 373- جبهه به مهر رسید بی اختیار بلند شد، 94
- مسأله 372- نماز در زمین و فرش و لباس غصبی 94
- مسأله 374- اللّه اکبر را هر گاه وصل بخوانند 94
- مسأله 371- اقوال مستحبی را هر گاه عمدا و اختیارا بی طمأنینه 94
- مسأله 376- اسم پیغمبر شنیدن، فورا صلوات فرستادن مستحب است، 94
- مسأله 375- با مطالبه و قدرت بر ادای دین فوری است ادای آن، 94
- مسأله 377- جواب [4] سلام طفل ممیز 94
- مسأله 380- زن در نماز جهریّه قرائت را آهسته بخواند 95
- مسأله 383- حمل نجس [5] در نماز، احوط اجتناب است، 95
- مسأله 379- دعا به فارسی کردن را در نماز، 95
- مسأله 378- سلام کننده به سلام تنها، 95
- مسأله 381- هر گاه حرفی از قرائت را غلط گفته باشد 95
- مسأله 382- هر گاه در بین نماز «ما یصح السجود علیه» گم شد، 95
- مسأله 387- از گوشت سر انگشت مسح کنی و یک بار انگشت بالا بری ضرر ندارد 96
- مسأله 389- هر گاه پیشانی به مهر نرسیده، 96
- مسأله 390- شخص نماز قضاء یقینی که بر ذمّه دارد 96
- مسأله 386- باید سر انگشت بزرگ پا در سجده بر زمین رسد 96
- مسأله 388- بر روی تسبیح نپخته، 96
- مسأله 384- نجاست در لباس اگر فراموش شده باشد، 96
- مسأله 385- اگر در بین نماز عالم باشد که نجاست پیش از نماز بود 96
- مسأله 391- اگر روزه واجب شخص بر ذمه دارد، روزه مستحبی را نگیرد، 97
- مسأله 396- هر گاه شخص ایستاده به قصد نماز معینی 98
- مسأله 394- نماز عصر به ظهر و عشا به مغرب و ادا به قضاء 98
- مسأله 392- عدول نماز ظهر به عصر و مغرب به عشا 98
- فصل 17 در عدول است 98
- مسأله 393- نماز فرادی به جماعت عدول نمی‌تواند کرد، 98
- مسأله 395- هر گاه نماز ظهر را کرده بود و سهوا دیگر نیت ظهر کرد 98
- مسأله 402- معفوّ نیست مربّیه طفل با قدرت شستن [6] جامه‌اش 99
- مسأله 400- قرائت جهریّه که آخرهای کلمه بعضی جاها آهسته خوانده می‌شود 99
- مسأله 398- انگشتر متنجس در غیر دست 99
- مسأله 399- هر گاه شخص در نماز قهرا حرکت کرد 99
- مسأله 401- فرش زیر مریض حکم لحاف رویش را ندارد 99
- مسأله 397- اگر اول قصد نمازی کرد و تکبیر گفت و بعد به خیال نمازی دیگر تمام کرد 99
- مسأله 403- خون انسان یا حیوان حلال گوشت در جامه و بدن مصلّی کمتر از درهم معفو است، 100
- مسأله 408- هر گاه شخص بداند یک نخ غصبی در جامه‌اش هست 100
- مسأله 406- هر گاه نماز استیجاری یا نذر موسع بر ذمه شخص باشد، 100
- مسأله 410- هر گاه شخص به سجده رسید و به خاطرش آمد که از رکعت پیش یک سجده نکرده 100
- مسأله 409- هر گاه شخص محمول غصبی داشته باشد 100
- مسأله 407- در نماز مستحبی، شخص نمی‌داند که رکعت سیّم است یا آن که سلام داده و برخاسته 100
- مسأله 405- هر گاه مالی را خمس نداده از عین آن مال لباس بخرند 100
- مسأله 404- ذکر کبیر در رکوع و سجود هر گاه سه مرتبه بگویند 100
- مسأله 417- هر گاه شخصی نماز کرد به قصد ادا بعد معلوم شد که قضاء بوده، 101
- مسأله 414- وطن فعلی، 101
- مسأله 415- هر گاه هجرت کند شخص از وطن و دیگر قصد شش ماه ماندن در آنجا نداشته باشد 101
- مسأله 413- هر گاه ببینی که شخص طمأنینه و شرایط نماز را درست به جا نمی‌آورد 101
- مسأله 416- نماز غفیله بعد از نماز مغرب، 101
- مسأله 418- هر گاه مقام تقیّه باشد و شخص می‌تواند مثلا بر بوریا سجده کند 101
- مسأله 412- نماز مستحبی هر گاه طمأنینه و شرایطش را 101
- مسأله 411- جورابی که ساق پا را نپوشاند 101
- مسأله 419- هر گاه شخص نافله صبح را نکرده نماز صبح را کر 102
- مسأله 421- هر گاه شک دارد که پنج رکعت به غروب مانده یا نه، 102
- مسأله 420- هر گاه در قرائت مثلا حرفی را غلط گفت سهوا 102
- مسأله 424- هر گاه شخص نماز مغرب را در دو رکعت سلام داد 103
- مسأله 422- در سجده، بعض کف دست و لو بعض انگشت بر زمین برسد کفایت [1] می‌کند، 103
- مسأله 425- هر گاه شخص پیشانیش به مهر نرسیده، 103
- مسأله 426- هر گاه به قدر چهار رکعت با سوره وقت مانده 103
- مسأله 423- حروف قرائت و غیره را به مخرج گفتن کفایت می‌کند 103
- مسأله 428- هر گاه ضعیفه جز لباس نجس پوشیدن چاره ندارد 104
- مسأله 431- هر گاه کلمه‌ای، مثلا از حمد یا سوره غلط خوانده شود 104
- مسأله 429- قطع نماز به جهت غیبت یا غنا 104
- مسأله 430- هر گاه شخص شک کند که این نماز مغرب [4] است یا عشاء 104
- مسأله 427- شخص نماز شب را بر خود واجب کرد 104
- مسأله 438- شخص جایی که باید نمازش را اعاده کند به احتیاط عدم فتوی، 105
- مسأله 432- شخص ذکر رکوع را در سجده گفت به خیال رکوع بودن پس به خاطرش آمد که در سجده است، 105
- مسأله 436- شخص عقب گریخته رفت 105
- مسأله 433- مسافر، مثلا هفت فرسخ رفت در یک روز و یک فرسخ بر گشت و شب را در آنجا ماند، 105
- مسأله 434- هر گاه شخص اهمال کند در طمأنینه و شرایط اجزاء نماز عمدا، 105
- مسأله 435- هر گاه شخص بعد از نماز شک دارد که نجاستی که در بدنش بود شسته است یا نه، 105
- مسأله 437- جایی که شخص احتیاطا باید نمازش را اعاده کند 105
- مسأله 440- مأموم در رکوع اول هر رکعتی از دو رکعت نماز آیات به امام اگر برسد 106
- مسأله 441- در نماز آیات پیش از هر رکوع و بعد از هر رکوع تکبیر مستحب است، 106
- مسأله 443- لباس غیر ساتر عورت هر گاه جای خودش باشد [5] و نجس باشد 106
- مسأله 444- هر گاه شخص رفت به سجده، هنوز پیشانیش به مهر نرسیده شک کرد 106
- مسأله 439- در نماز آیات مأموم فهمید که امام بعضی از سوره که بنا داشت بخواند فراموش کرد 106
- مسأله 445- هر گاه بعد از نماز دویّم یقین کرد که یک رکعت از این دو نمازش کم شده 106
- مسأله 442- در نماز، گریه بر حضرت امام حسین علیه السّلام بی اختیار [3] ضرر ندارد، 106
- مسأله 449- در سجده دویّم [5] نماز یقین کرد که یک سجده از رکعت پیش و رکوع آن را هم نکرده، 107
- مسأله 447- اذان میان دو نماز که ساقط است در صورت عدم فاصله است 107
- مسأله 448- در آخر وقت اگر شخص وضو یا غسل کند 107
- مسأله 450- هر گاه شخص اجیر شود نماز از برای میت [بخواند] 107
- مسأله 446- بعد از نماز احتیاط یقین کرد نقص نمازش را 107
- مسأله 452- هر گاه شخص «بسم اللّه» را به قصد سوره گفت، 108
- مسأله 451- هر گاه شخص در رکعت چهارم یا سیّم به خیال رکعت اول یا دویّم، مثلا حمد را شروع کرد، 108
- مسأله 454- نماز جمعه، واجب تخییری است 108
- مسأله 453- بدان که موالات هر فعلی بالنسبة به خود آن فعل است، 108
- مسأله 457- اگر خوب هم نداند بعضی از افعال صلاة را 109
- مسأله 458- با قصد ریا، چه قبل [2] از نماز و چه در بین نماز و چه در اجزای آن 109
- مسأله 455- هر گاه شخص بداند که چه نمازی است که اراده دارد به جا آورد، 109
- فصل 18 در نیّت است 109
- مسأله 456- اگر شخص، اصل نماز را قصد واجب کند و اجزای آن را که نمی‌داند 109
- مسأله 459- هر گاه اصل قصد قربت باشد و در ذکر یا در قرائت، مثلا صدا را بلند کند 110
- مسأله 460- اگر در نماز، مثلا بر خیزی یا بنشینی به جهت تعلیم غیر 110
- مسأله 461- و عجب بعد از نماز مبطل نماز نیست، 110
- مسأله 462- هر گاه شخص قصد کند قطع نماز را 110
- فصل 19 در قیام است 111
- مسأله 465- مراد از قیام، راست ایستادن است 111
- مسأله 464- هر یک از اقوال مستحبّه نماز که در حال قیام باید به جا بیاورد، قیامش مستحب [1] است 111
- مسأله 466- اگر مردّد شود میان ایستادن بدون قرار و نشستن با قرار، 111
- مسأله 468- اگر بعضی نمازش را ایستاده می‌تواند بکند، 112
- مسأله 467- هر گاه قیام به راه رفتن را می‌تواند و نشستن به قرار، 112
- مسأله 469- از ایستادنی که مرتبه اعلی است اگر عجز حاصل شود، 112
- فصل 20 در تکبیرة الاحرام است 113
- مسأله 471- باید با قدرت «اللّه اکبر» را بدون اشباع بگوید و حروفش به مخرج و اعرابش را درست بگوید 113
- مسأله 475- سوره «و الضحی» و «أ لم نشرح» یک سوره است و هم چنین «أ لم تر» و «لإیلاف» و «بسم اللّه» جزء سوره است 114
- فصل 21 در قرائت است 114
- مسأله 473- گاهی واجب می‌شود سقوط سوره، 114
- مسأله 472- واجب است در دو رکعت اول فریضه، حمد و یک سوره تمام، 114
- مسأله 474- جایز است خواندن سوره سجده در نماز مستحبی 114
- مسأله 479- جهر، ظاهر شدن صوت است و اخفات، 115
- مسأله 478- مرد در نماز جماعت که باید بخواند قرائت را، 115
- مسأله 480- مستحب است جهر خواندن قرائت نماز جمعه [5] را 115
- مسأله 476- جایز است عدول از سوره، تا سوره از نصف نگذشته، 115
- مسأله 477- واجب است بر مرد جهر خواندن حمد و سوره 115
- مسأله 481- در دو رکعت یا یک رکعت آخر، 116
- فصل 22 در شرایط قرائت و سایر اجزای نماز است 117
- مسأله 482- اگر شخص اخلال کند در نماز به حرفی یا حرکت بنایی 117
- مسأله 483- ادغام کردن تنوین و نون ساکنه به حروف یرملون، 117
- مسأله 485- ذکر رکوع، یک مرتبه «سبحان ربی العظیم و بحمده» یا سه مرتبه «سبحان اللّه» 118
- مسأله 487- اگر شروع کرد ذکر را سهوا، پیش از رسیدن به رکوع با طمأنینه، 118
- فصل 23 در رکوع است 118
- مسأله 486- رکوع نشسته، خم شدن است تا صورت برابر زانو برسد 118
- مسأله 489- اگر پیشانی بر چیزی که سجده بر آن صحیح نیست رسید 120
- فصل 24 در سجود است 120
- مسأله 493- اگر پیشانی به قدر مسمّی نتواند گذاشت به جهت جراحت و غیره، 121
- مسأله 491- موضع جبهه شرط است که از کلفتی یک خشت بلندتر نباشد 121
- مسأله 492- ذکر سجده مثل ذکر رکوع است، 121
- مسأله 490- باید موضع سجده که موضع پیشانی است پاک باشد، 121
- مسأله 494- باید شهادتین را تمام بخواند با صلوات، 122
- فصل 25 در تشهد است 122
- مسأله 496- صحیح است نماز زن در لباسی که ذی‌ّ مردانست 123
- فصل 26 در سلام است 123
- مسأله 498- آستر جامه حریر باشد، اشکال است 123
- مسأله 497- حمل اجزای حرام گوشت با نمازگزار اشکال است 123
- مسأله 495- بعد از «السلام علیک» که مستحب است اگر «السلام علینا» [1] می‌گویی، 123
- مسأله 500- هر گاه شخص عریان، گیاه یا برگ درخت، 124
- مسأله 501- اگر ایمن نیست از ناظر محترم و بیابد گودالی را، 124
- مسأله 499- باکی نیست محمول بودن حریر یا ملصق بودن آن، 124
- فصل 27 در اوقات نماز است 125
- مسأله 503- اول وقت فضیلت نماز ظهر، اول زوال است 125
- مسأله 504- اوّل وقت فضیلت عصر این است که سایه زاید از شاخص مثل شاخص شود 125
- مسأله 505- وقت اجزایی عصر دو وقت است: 125
- مسأله 502- وقت مختص به نماز ظهر، اول زوال است 125
- مسأله 508- وقت فضیلت مغرب اوّل مغرب است تا سرخی مغرب بر طرف شود 126
- مسأله 507- وقت اضطراری آن که به جهت عذر باشد به قدر نماز عشا است 126
- مسأله 513- صاحبان عذر، مثل کور یا غیره یا آن که مانع در هوا باشد، 126
- مسأله 506- وقت مختص مغرب اوّل مغرب است 126
- مسأله 511- اگر از برای هر نمازی مقدار یک رکعت از وقتش باقی باشد 126
- مسأله 510- وقت فضیلت نماز صبح اوّل صبح صادق است 126
- مسأله 512- باید کسانی که عذر ندارند، علم به وقت داشته باشند 126
- مسأله 509- وقت اجزایی عشا دو وقت است: 126
- مسأله 514- با شک به دخول وقت بلکه ظن‌ّ غیر معتبر و نسیان به وقت، 127
- مسأله 517- کسی که عذر دارد و به امید بر طرف شدن عذر است، 127
- مسأله 516- افضل آن است که هر فریضه را در اوّل وقت فضیلت آن به جا آورند، 127
- مسأله 515- اگر در بین نماز بفهمد غافل و وقت معلوم نباشد بر او، 127
- مسأله 519- تا علم ممکن شود، علم حاصل کنند 128
- مسأله 518- مدار بر صدق قبله، استقبال قبله است، 128
- فصل 28 در قبله است 128
- مسأله 523- هر گاه شخص اخلال کند به استقبال قبله عمدا، 129
- مسأله 524- هر گاه مالک مکث در زمینش را نهی کند و وقت تنگ باشد، 129
- مسأله 521- هر گاه شخص نماز کرد به آن جهتی که مأمور به آن بود به اعتبار مظنّه یا تنگی وقت، 129
- مسأله 522- اگر بعد از فراغ معلوم شد که پشت به قبله بوده 129
- مسأله 520- هر گاه ممکن نشود علم و امارات شرعیّه با جد و جهد تمام، 129
- مسأله 529- قهقهه، 131
- فصل 29 در منافیات نماز است 131
- مسأله 528- کلام عمدا، 131
- مسأله 527- استدبار عمدا و سهوا 131
- مسأله 525- حدث، 131
- مسأله 530- بکاء 131
- مسأله 526- تکفیر، 131
- اشاره 131
- مسأله 534- شک در رکعات 132
- مسأله 533- آمین، 132
- مسأله 531- ماحی الصّلاة عمدا و سهوا، 132
- مسأله 532- اکل و شرب، 132
- مسأله 535- امّا قسمی از نماز آیات این است که نیّت کند 133
- فصل 30 در نماز آیات است 133
- فصل 31 در جماعت است 134
- مسأله 536- هر گاه شخص قضاء یقینی ندارد و می‌خواهد احتیاطا به جا آورد 134
- مسأله 540- هر گاه شخص ایستاده شک دارد که قصد اقتدا کرده یا نه، 134
- مسأله 537- هر گاه مأموم تسبیحات اربع را سه مرتبه باید بخواند 134
- مسأله 538- مأموم در رکعت چهارم، مثلا بفهمد که در رکعت سیّم فرادی شده به جهت فاصله شدن، 134
- مسأله 539- هر گاه شخص نماز ظهرش را به عصر امام اقتدا کند 134
- مسأله 542- اقوی استیناف نماز است در صورتی که رکوع کند مأموم عمدا پیش از امام، 135
- مسأله 546- دور بودن مأموم از صفی که می‌خواهد بعد از اقتدا به آن ملحق شود 135
- مسأله 541- هر گاه مأموم عمدا پیش از امام سر از رکوع یا سجود بر دارد 135
- مسأله 544- هر گاه شخص بداند که اگر اقتدا کند حمد را تمام نمی‌تواند کرد، 135
- مسأله 545- هر گاه شخص در نماز نافله باشد که جماعت بر پا شود 135
- مسأله 543- سزاوار این است از برای مأموم در نماز جهریّه که صوت یا همهمه امام را می‌شنود، 135
- مسأله 550- شخص هر گاه ندانست که رکعت چندم است، اقتدا کرد و حمد و سوره را قربة إلی اللّه خواند 136
- مسأله 553- هر گاه امام رکوع رفت و مأموم در تسبیح اربع است 136
- مسأله 551- به خبر عدل واحد یا غیره هر گاه علم به عدالت شخصی حاصل شود خوب است 136
- مسأله 547- مأموم در بین قرائت امام بخواهد قصد فرادی کند مرخّص است، 136
- مسأله 552- هر گاه قسمی شود از برای امام که باید بعد نمازش را احتیاطا اعاده کند، 136
- مسأله 549- [اگر] امام مشغول نافله نشده باشد اذان 136
- مسأله 548- هر گاه امام تسبیح اربع را سه مرتبه می‌خواند، 136
- مسأله 558- باید اهل جماعت به ترتیب تکبیر بگویند، 137
- مسأله 559- هر گاه مأموم در نماز جهریّه، هیچ صوت امام را نشنود، 137
- مسأله 556- هر گاه مأموم در رکعت سیّم یا چهارم فراموش کرد تسبیحات اربع را، 137
- مسأله 554- [اگر] مأموم مسبوق فراموش کرد حمد و سوره را، 137
- مسأله 557- ساقط است در دو رکعت اولیین نماز، قرائت حمد و سوره از مأموم 137
- مسأله 555- مأموم یا غیر، در رکعت سیّم یا چهارم به خیال رکعت اول یا دویّم حمد خواند 137
- مسأله 561- مأموم در غیر رکعت اولش هم چنان می‌دانست که به رکوع می‌رسد که امام راست شد، 138
- مسأله 563- هر گاه در مسجدی وارد شوی که یک امام راتب دارد نه متعدد [6] 138
- مسأله 560- نماز نافله را می‌توان قطع کرد 138
- مسأله 562- اگر پیش از امام سهوا سلام واجب را گفت، 138
- مسأله 565- شک میان امام و مأموم اعتبار ندارد، 139
- مسأله 564- شخصی که قضاء نماز یقینی بر ذمّه داشته باشد نماز مستحبی را ترک کند 139
- مسأله 566- امام در رکعت سیّم مثلا حمد بخواند و مأموم در رکعت دویّمش باشد، 139
- مسأله 567- مأموم سر از سجده بر داشت، دید امام در سجده است 139
- مسأله 568- مأموم شش تکبیر افتتاحی را 140
- مسأله 569- هر گاه شخص وارد بر جماعت یومیّه شود و نداند که چه نماز است، 140
- مسأله 574- شخص عادل دشنام به مؤمنی دهد، 140
- مسأله 575- مأموم پیش از امام تکبیر گفت بعد ملتفت شد 140
- مسأله 573- حایل از برای اهل جماعت میان مردان و زنان، 140
- مسأله 571- نماز آیات را هر یک به دیگری اقتدا می‌توان کرد 140
- مسأله 572- شخص در ذکر رکوع است، 140
- مسأله 570- هر گاه شخص نماز مغربش را به عشا اقتدا کرد 140
- مسأله 576- نماز جماعت مستحب مؤکد است در جمیع نمازهای واجبی، 141
- مسأله 578- نماز یومیه هر یک به دیگری اقتدا می‌توان کرد، 141
- مسأله 577- باکی نیست جماعت کردن نمازهایی که به حسب اصل شرع واجب بوده باشد 141
- مسأله 579- نماز مستحبّی که به نذر واجب شده باشد 141
- مسأله 581- هر گاه امام در رکوع ذکر رکوع را تمام کرده باشد که مأموم برسد خوب است 142
- مسأله 584- اگر حایل پنجره باشد که دیده شود، ضرر ندارد 142
- مسأله 580- به دو [1] نفر مکلف جماعت منعقد می‌شود و زن به مرد و زن می‌تواند اقتدا کند 142
- مسأله 583- باید صف اول مأمومین امام را ببینند 142
- مسأله 582- اگر شک داشته باشد به رکوع رسیدن را، 142
- مسأله 592- اگر علم حاصل کند که امام حالی دارد که گناه کبیره را نمی‌کند 143
- مسأله 588- وقتی که فرادی شدند 143
- مسأله 585- اگر در بین نماز حایل به هم رسد و بماند، 143
- مسأله 586- باید جای ایستادن امام زیادتر از یک شبر متعارف بلندتر از جای مأموم نباشد علی الاحوط، 143
- مسأله 590- شخص در جماعت اگر قصد اقتدا نکند 143
- مسأله̠589- جایز نیست که مأموم پیشتر از امام بایستد، 143
- مسأله 587- جایز نیست جماعت به دور بودن مأموم از امام یا از مأمومین این قدر که دوری بسیاری باشد، 143
- مسأله 591- باید به شخص عادل واحد اقتدا کرد 143
- مسأله 594- اگر در بین نماز عذری از برای امام به هم رسد، 144
- مسأله 593- اگر اقتدا به امام حاضر کردی که عادل می‌دانستی 144
- مسأله 595- جایز است از برای مأموم در حال اختیار عدول به فرادی کند، 144
- مسأله 596- از مأمومین ساقط است حمد و سوره 144
- مسأله 597- اگر امام در قنوت باشد که مأموم تکبیر بگوید 144
- مسأله 600- واجب است تکبیرة الاحرام را بعد از امام بگوید 145
- مسأله 599- متابعت در اقوال واجب نیست، 145
- مسأله 598- جایز نیست عمدا تقدیم افعال نماز خود را از افعال نماز امام، 145
- مسأله 602- هر گاه مأموم نتواند تسبیح اربع را سه مرتبه بخواند 146
- مسأله 604- هر گاه مأموم عالم باشد به نجاست غیر معفوّه 146
- مسأله 605- اگر مثلا امام تسبیحات اربع را یک مرتبه بخواند 146
- مسأله 603- اگر بعد از نماز معلوم شود که امام فاسق یا کافر یا بی طهارت بوده مثلا، 146
- مسأله 606- جایز است اقتدا کردن به امامی که متیمّم یا صاحب جبیره 146
- مسأله 608- هر گاه امام چیزی از نمازش فراموش کرد و متنبّه نشد، 146
- مسأله 607- مأموم ایستاده به امام نشسته نمی‌تواند اقتدا کند، 146
- مسأله 601- هر گاه امام بعضی از حروف قرائت را قدرت بر درست خواندن نداشته باشد 146
- مسأله 611- مستحب است که تا امام «قد قامت الصلاة» گفت مأمومین بر خیزند 147
- مسأله 610- مستحب است که صفهای جماعت راست باشند 147
- مسأله 609- هر گاه شخص، به جماعت نماز کرد و قضاء بر ذمّه خود [2] نمی‌داند 147
- مسأله 612- مکروه است تنها ایستادن 147
- مسأله 615- اگر در اثنای راه بفهمد که مسافت هست اگر چه باقی مانده راه به قدر مسافت نباشد 148
- فصل 32 در احکام مسافر است 148
- مسأله 613- مسافر باید قصد طی کردن هشت فرسخ متّصل داشته باشد، 148
- مسأله 614- امّا حد فرسخ، سه میل است، 148
- مسأله 621- هر گاه در بین دو وطن هشت فرسخ کمتر باشد، 149
- مسأله 619- هر گاه در بین مسافت مردّد شد در رفتن، 149
- مسأله 618- اگر راه رفتن کمتر از چهار فرسخ باشد و برگشتن از راه دیگر زیاده از چهار فرسخ بر گردد 149
- مسأله 616- اگر قصد مسافت در رفتن باشد و چند روز طول بکشد، 149
- مسأله 620- هر گاه شخص در بین مسافت قصد ماندن ده روز کند 149
- مسأله 617- اگر کمتر از چهار فرسخ در یک روز مکرر آمد و شد کند 149
- مسأله 625- ولایت کاظمین و بغداد، دو بلد است 150
- مسأله 627- هر گاه شخص در بلد اقامه، پیش از ده روز یا بعد از ده روز از حد ترخص بیرون رود، 150
- مسأله 622- مراد به وطن [1] جایی است که شخص قرار گرفته باشد 150
- مسأله 626- اما بلدهای بزرگ که خارق عادت است 150
- مسأله 623- هر گاه قطع وطن کند و برود، 150
- مسأله 624- هر گاه مسافر در بلد واحد علم به ده روز ماندن دارد، 150
- مسأله 629- خارج شدن از حد ترخّص مراد این است که 151
- مسأله 628- اگر از ترخص بیرون می‌رود تا هفت فرسخ مثلا 151
- مسأله 631- هر گاه شخص به قصد سفر از ترخص بیرون رفت 151
- مسأله 630- بلدهای عظیمه اعتبار ترخص آن به محلّه مسافر است 151
- مسأله 637- هر گاه مسافر عالم باشد که باید شکسته کند و تمام کند، 152
- مسأله 636- اگر شخص نداند که در سفر نماز را باید شکسته کرد و به این جهت در سفر تمام کند صحیح است نمازش، 152
- مسأله 632- هر گاه شخص عقب گریخته برود 152
- مسأله 638- هر گاه فراموش کند سفر خود را و تمام کند، 152
- مسأله 634- نماز را اتمام کند دائم السفر، 152
- مسأله 635- مسافر در مسجد الحرام و مسجد رسول صلّی اللّه علیه و آله و سلّم و حایر جناب سیّد الشهداء و مسجد کوفه مخیّر است 152
- مسأله 633- هر گاه شخص سفرش سفر معصیت باشد 152
- مسأله 639- هر گاه شخص در اوّل وقت حاضر است و نماز نکرد 153
- مسأله 640- هر گاه شخص به تبع غیر سفر رود 153
- مسأله 642- قضاء به عینها مثل اداست 154
- مسأله 643- هر گاه مرد قضاء زنی را اجیر شود قرائت جهریه را جهر بخواند 154
- فصل 33 در نماز قضاء است 154
- مسأله 644- اگر قضاء یقینی خود دارد قضاء غیر را احتیاطا [1] اجیر نشود 154
- مسأله 641- واجب است قضاء نمازهای یومیه غیر از نماز جمعه، 154
- مسأله 648- هر گاه نداند چند نماز یا چند شبانه روز بر ذمه او است، 155
- مسأله 646- اگر ترتیب نماز قضاء شده را بداند، 155
- مسأله 647- هر گاه مثلا ده نماز صبحی از او فوت شده ده نماز صبح کند 155
- مسأله 645- کسی که قضاء یقینی بر ذمّه خود دارد، 155
- مسأله 649- اگر یک شبانه روز فوت شده و نمی‌داند کدام است، 155
- مسأله 651- ترتیب در غیر قضاء یومیه 156
- مسأله 654- اگر ترتیب [5] را نمی‌داند، می‌خواست نماز ظهر را مثلا مشغول شود، 156
- مسأله 656- هر گاه شک دارد که اگر سوره بخواند نمازش قضاء می‌شود یا نه 156
- مسأله 655- نماز قضاء یقینی بر ذمّه شخص باشد، 156
- مسأله 653- نماز قضائی که ترتیبش را نمی‌داند 156
- مسأله 652- اجیر از برای صوم و صلاة، 156
- مسأله 650- هر گاه چند نفر یک نماز میت را اجیر شوند، 156
- مسأله 659- شخص که نماز قضاء دارد باید قصد و عزم [5] قضاء کردن داشته باشد 157
- مسأله 657- هر گاه شخص احتمال می‌دهد که قضاء بر ذمّه‌اش هست، 157
- مسأله 660- شخص نماز قضاء خود و والدین هر دو [8] بر ذمّه دارد، 157
- مسأله 658- هر گاه شخص احتمال بدهد عیبی و نقصی در نماز خودش، 157
- فصل 34 در شکیات است 158
- مسأله 665- هر گاه بعد از محل، شک کند، 160
- مسأله 662- در این شک و شکهایی که در حال قیام فرو نشینی بعد از تلافی و تدارک، 160
- مسأله 663- در هر یک از این شکها، 160
- مسأله 664- نماز احتیاط- چه نشسته و چه ایستاده- بعد از نیّت و تکبیر، حمد تنها بخوان، 160
- مسأله 666- هر گاه در رکعت چهارم شک کند که شک سابقم دو و سه بود، 160
- مسأله 667- هر گاه شک کند بعد از نماز که شکّم موجب یک رکعت نماز احتیاط بود یا دو رکعت ایستاده، 160
- مسأله 671- هر گاه چند شک عقب یکدیگر عارض شود، 161
- مسأله 669- مقصود از شک، مساوی بودن طرفین است، 161
- مسأله 673- اگر شک کند که آن چه پیش عارض شده است شک بود یا ظن، 161
- مسأله 672- هر گاه شک کند این که عارض شده است شک است یا ظن، 161
- مسأله 674- در جاهایی که تلافی دارد، 161
- مسأله 668- هر گاه بعد از سلام شک کند که شکّم چه شکّی بوده، 161
- مسأله 670- هر گاه عمل به مظنّه کرد، بعد از آن شک دیگری عارض شد، 161
- مسأله 677- سجده سهو، بعد از سلام قصد می‌کنی از برای هر چه که هست 162
- فصل 35 در سهویّات است 162
- مسأله 676- سجده سهو در پنج موضع واجب می‌شود: 162
- مسأله 678- مظنّه در نماز، حکم علم [2] دارد 163
- مسأله 681- غیر از پنج موضع که سجده سهو واجب است، 163
- مسأله 680- هر گاه شخص در بین نماز شک کند که نماز ظهر است مشغول است یا عصر، 163
- مسأله 679- هر گاه شخص بعد از نماز سجده سهو را فراموش کرد، 163
- مسأله 685- اگر ملتفت شد که اصل نمازش تمام بوده، 164
- مسأله 684- هر گاه شخص در رکوع رکعت دویّم نماز احتیاط ایستاده یا در دو رکعت نشسته [2] خاطرش آمد 164
- مسأله 683- شک میانه دو و سه بعد از اکمال سجدتین، 164
- مسأله 682- هر گاه شخص شکّیات و سهویّات و سجده سهو و ظنّیات و منافیات را نداند 164
- مسأله 686- مقدمه فعل، مثل سرازیر شدن به سجده و بر خواستن، هر گاه زیاد شود سجده سهو نمی‌خواهد 164
- مسأله 687- هر گاه شخص بعد از سلام فراموش کرد تشهد یا سجده فراموش شده را که قضاء کند 164
- مسأله 690- هر گاه شخص شک کند میان سه و چهار 165
- مسأله 689- هر گاه شخص در سجده، مثلا شک دو و سه کرد، 165
- مسأله 688- هر گاه شخص رکعت احتیاط را فراموش کرد 165
- مسأله 691- هر گاه شکی کرد که باطل است نماز و در یک طرفش احتمال صحیح بودن باشد، 165
- مسأله 692- هر گاه در حال شک منافی نماز به جا بیاورد عمدا 165
- مسأله 693- اگر در اجزای نماز احتیاطی خللی بهم رسد، 165
- مسأله 701- اگر هم چون می‌دانست که تشهّد مقدم بوده، 166
- مسأله 699- اگر نماز احتیاط و تشهّد و سجده سهو هر سه را باید به جا بیاوری، 166
- مسأله 696- اگر بفهمد بعد از دو رکعت نماز احتیاط که اصل نمازش سه رکعت بوده، 166
- مسأله 700- اگر تشهّد و سجده بر ذمّه باشد، 166
- مسأله 694- باید نماز احتیاط را بعد از تکبیر، حمد تنها آهسته [1] بخواند 166
- مسأله 697- اگر بعد از نماز بفهمد مطابق بودن نماز احتیاط را با اصل نمازش، 166
- مسأله 695- هر گاه بعد از بنای شک، سلام داد و بعد از سلام فهمید ناتمامی نمازش را، 166
- مسأله 698- تشهّد و سجده فراموش شده، 166
- مسأله 705- در سجده سهو بعد از نیّت، تکبیر گفتن واجب نیست 167
- مسأله 704- و اگر اجزای منسیّه را تأخیر بیندازد 167
- مسأله 703- اگر فراموش کرد سجده سهو را، 167
- مسأله 702- اگر موجب سجده سهو متعدّد باشد، 167
- مسأله 710- شخص هر گاه صاع را نمی‌داند چه قدر است 168
- فصل 36 در روزه است 168
- مسأله 709- کسانی که معذورند از روزه گرفتن، 168
- مسأله 708- در قضاء مضیّق 168
- مسأله 707- قضاء روزه که مضیّق باشد وقت آن، 168
- مسأله 706- تکرار مفطر حرام غیر جنس در یک روز، 168
- مسأله 718- روزه واجب غیر معیّن، هر گاه پیش از ظهر قصد افطار کند، 169
- مسأله 712- روزه استیجار، ترتیب لازم ندارد، 169
- مسأله 714- هر گاه زنی مثلا هشت ماه خون ندید، 169
- مسأله 711- فطره رمضان هر گاه نداد شخص بعد از وقت، 169
- مسأله 713- هر گاه شخص در اول تکلیفش روزه را خورد از راه تقصیر، 169
- مسأله 715- هر گاه شخص نداند چند روز روزه قضاء بر ذمّه‌اش هست، 169
- مسأله 716- هر گاه شخص به گفته پدر یا مادر مثلا روزه گرفت و تقلید را نمی‌دانست 169
- مسأله 717- هر گاه شخص در روزه واجب معیّن اراده سفر داشته باشد در شب، 169
- مسأله 723- شخص در شب جواهری را مثلا فرو برد 170
- مسأله 720- هر گاه نماز خفتن را فراموش کرد، 170
- مسأله 722- ضعیفه در حالتی که باید احتیاط کند به عمل مستحاضه 170
- مسأله 724- هر گاه زنی جاهله بود که جماع غیر انزال مفطر است، 170
- مسأله 721- کفاره شصت مدّ، هر مدّی را به یک فقیر باید داد، 170
- مسأله 719- اگر روزه قضاء دارد بلکه هر روزه واجبی، [1] حتّی استیجاری، روزه مستحبّی نگیرد، 170
- مسأله 725- ضعیفه مثلا نذر کرد که فلان روز معیّن را روزه بگیرد، 171
- مسأله 728- هر گاه در شب اول ماه مبارک یا در بین ماه قصد روزه تمام ماه را بکند، 171
- مسأله 727- روزه ماه مبارک رمضان و عارضی معیّن دو وقت نیت دارند: 171
- مسأله 726- صوم بر چهار قسم است: 171
- مسأله 731- امّا غیر رمضان از روزهای دیگر هر یک که باشد، 171
- مسأله 730- هر گاه در رمضان نیّت روزه غیر رمضان کند عمدا، 171
- مسأله 729- هر گاه شب آخر شعبان مشتبه باشد به اول رمضان، 171
- مسأله 733- محل نیّت روزه مندوب 172
- مسأله 734- اگر صبح کند یوم الشک را به نیت افطار 172
- مسأله 739- باید دانست که در صوم، دیگر عدولی [3] نیست 172
- مسأله 735- اگر روزی از رمضان را عصیانا قصد افطار داشته باشد 172
- مسأله 737- اگر قصد کند که امساک می‌کنم از جمیع مفطرات 172
- مسأله 732- اگر صوم غیر معیّن را به ریا فاسد کند 172
- مسأله 738- هر گاه فراموش کرد قضاء را، مثلا و مستحبی را گرفت، 172
- مسأله 736- اگر قصد کند فساد صوم خود را در زمان بعد، 172
- مسأله 745- گردی در دماغ یا چیزی در چشم یا گوش کردن ضرر ندارد. [4] 173
- مسأله 742- احتیاط [2] این است که آب دماغ را نکشاند به حلق 173
- مسأله 741- آبی در دهن یا دماغ کردن یا طعامی چشیدن یا چیزی در دماغ کردن که به حلق نرسد ضرر ندارد، 173
- مسأله 740- چیزهایی که صوم را باطل می‌کند نه چیز است: 173
- مسأله 744- خون دهان اگر به آب دهان مستهلک [3] شود 173
- مسأله 743- خلط سینه و آب دماغ که به فضای دهن آمد، 173
- مسأله 749- هر گاه وقت به قدر تیمم مانده باشد، 175
- مسأله 751- هر گاه محتلم شد در شب بیدار شد 175
- مسأله 746- روزه متتابع کفاره، 175
- مسأله 747- هر گاه شخص فراموش کند غسل جنابت یا حیض [3] یا نفاس را و چند روز را روزه بگیرد و خاطرش آید، 175
- مسأله 748- هر گاه می‌دانست که وقت به قدر غسل یا تیمم نمانده 175
- مسأله 750- هر گاه در بین روز محتلم شود 175
- مسأله 754- اگر شخص صبح که بیدار شد عالم شد که پیش از صبح محتلم شده، 176
- مسأله 755- هر گاه جنب یا حایض یا غیرهما ممکن نشود از برای ایشان اسباب غسل یا تیمم، 176
- مسأله 753- واجب [5] است شخص که تیمم بدل از غسل کرده بیدار بماند تا صبح 176
- مسأله 756- از اول شب تا آخر شب هر وقت غسل کند 176
- مسأله 752- هر گاه شخص تکلیفش تیمم باشد بدل از غسل 176
- مسأله 759- روزه‌هایی که قضاء و کفاره واجب می‌شود 177
- مسأله 761- هر گاه شصت مسکین یا فقیر را طعام بدهند 177
- مسأله 758- اگر چیزی جبرا در حلق شخص بریزند 177
- مسأله 760- کفاره روزه ماه مبارک رمضان و نذر معین، بنده آزاد کردن است 177
- مسأله 757- آن چه ذکر شد که روزه را باطل می‌کند، 177
- مسأله 762- هر گاه به مال غصب یا به حرامی، مثل زنا و غیره افطار کند، 178
- مسأله 765- هر گاه مردی به اکراه [4] جماع کند 178
- مسأله 763- هر گاه مسافر پیش از رسیدن به حدّ ترخص افطار کند، 178
- مسأله 764- هر گاه شخص بداند که رمضان است و افطار کند 178
- مسأله 766- هر گاه شخص قدرت بر هیچ یک از کفارات را ندارد، 178
- مسأله 770- اما بوسیدن و لمس زنها که شهوت به حرکت آید 179
- مسأله 767- هر گاه شخص با قدرت ملاحظه صبح نکرد 179
- مسأله 768- هر گاه شب شهر رمضان مثلا خبر دادند شخص را که صبح است و او علم حاصل نکرد یا گمان شوخی و سخریه کرد و مفطر به عمل آورد بعد معلوم شد که صبح بوده، 179
- مسأله 769- هر گاه خبر دهند شخص را به دخول مغرب و افطار کند 179
- مسأله 772- شرط صحّت روزه 180
- مسأله 771- داخل حمام شدن که خوف ضعفی داشته باشد 180
- مسأله 773- اگر مرض عارض شود و مظنّه ضرر به هم رساند، 180
- مسأله 774- مرد پیر و زن پیر و ذو العطاش 180
- مسأله 779- هر گاه قضاء رمضان بر ذمّه شخص باشد 181
- مسأله 778- هر گاه قضاء رمضان بر ذمّه میّت باشد 181
- مسأله 777- اگر در بین مرض بمیرد، 181
- مسأله 775- هر گاه طفل پیش از صبح بالغ شود و کافر مسلم شود، 181
- مسأله 776- هر گاه مریض روزه رمضان را خورد و مرضش متّصل ماند تا رمضان دیگر، 181
- مسأله 783- علامت دخول ماه رمضان یا غیره، 182
- مسأله 781- صوم حرام، 182
- مسأله 780- صومهای واجب، 182
- مسأله 782- صوم مکروه، 182
- مسأله 784- واجب است فطره بر کسی که بالغ و عاقل و با هوش و آزاد و غنی باشد 183
- فصل 37 در زکاة فطره است 183
- مسأله 785- هر یک از عیال شخص که خرج ایشان با غیر [2] یا با خود او باشد 183
- مسأله 792- به غروب [2] آفتاب روز آخر رمضان واجب می‌شود 184
- مسأله 788- اعتبار قیمت در وقت [1] بیرون کردن است 184
- مسأله 790- و به یک نفر فقیر یک سر کمتر نمی‌توان داد، 184
- مسأله 791- فطره را به نزد فقیه جامع الشرائط که امین باشد ببرند 184
- مسأله 787- در اجناس زکاة اختیار کردن گندم و جو و مویز 184
- مسأله 789- باید هاشمی نباشند گیرنده آن، 184
- مسأله 793- اگر پس انداخت فطره را تا بعد از نماز عید، 184
- مسأله 786- کافر هر گاه پیش از غروب عید مسلم شود، 184
- مسأله 794- واجب است جدا کردن زکات پیش از نماز عید 185
- فصل 38 در زکات مال است 186
- مسأله 797- امّا طلا و نقره و گاو و گوسفند و شتر، 186
- مسأله 796- نصاب گوسفند پنج است: 186
- مسأله 799- قدر یقینی زکات نقره و طلا که باید اخراج کرد، 187
- مسأله 800- مویز و جو و گندم و خرما اگر آب جاری یا آب باران خورده باشند 187
- مسأله 798- مستحقّین زکات هفت صنفند: 187
- مسأله 801- نصاب گاو دو نصاب است: 188
- مسأله 803- خمس عبارت است از، پنج یک مال که باید داد، 189
- مسأله 802- بدان که آن چه خمس بر آن تعلّق می‌گیرد و واجب است، 189
- فصل 39 در خمس است 189
- مسأله 805- شخص خمس مال مخلوط به حرام را سهوا به فقراء غیر سیّد داد، 189
- مسأله 804- اگر سیّد غنی باشد 189
- مسأله 812- عین خمس داده را هر گاه صرف مؤنه خود کرده 190
- مسأله 813- مساوی دادن خمس به فقراء سادات و ایتام و إبن سبیلشان، 190
- مسأله 810- مال خمس داده که مخلوط شده به ارباح مکاسب 190
- مسأله 809- مال مصالحه [4] شده که به طریق اکتسابی [اکتساب- م] نباشد 190
- مسأله 811- هر گاه خمس مال را بر ذمّه گیرد و تصرّف در مال کند، 190
- مسأله 806- هر گاه خانه محتاج الیه خود را شخص بفروشد، 190
- مسأله 808- مجهول المالک [2] و لقطه که مأیوس از مالکش شدی، 190
- مسأله 807- اما سیّد نمی‌تواند مبلغ کلّی خمس را به جزئی مصالحه کند 190
- مسأله 818- شخص خمس بر ذمّه‌اش بود نداد تا فقیر شد، 191
- مسأله 816- هر گاه شخص پیش از تعلّق گرفتن خمس به مال، 191
- مسأله 814- قرض [3] سابق را از ربح این سال می‌توان [4] داد، 191
- مسأله 817- شخص درختی نشاند برای تجارت یا امر معاشش 191
- مسأله 815- هر گاه شخص سهم امام را از خمس بی اذن مجتهد به سادات داد، 191
- مسأله 819- هر گاه شخص بعد از یک سال از ارباح مکاسبش به جهت خانه یا فرش یا ظرف و ما یحتاج دیگرش ذخیره کرده، 191
- مسأله 824- هر گاه شخص در بین سالش وجهی پیدا کرد 192
- مسأله 822- هر گاه از شخصی طلب دارند و فقیر شد، 192
- مسأله 825- هر گاه شخص در بین سال از ارباح مکاسبش اسراف خرج کند، 192
- مسأله 823- شخص وصیّت کرد که بعد از ادای دینم هر چه از مالم ماند خمسش را بدهید، 192
- مسأله 821- خمس سهم امام، به مجتهد غیر اعلم 192
- مسأله 826- سید هر گاه فقیر باشد و ستم به نفس خود کند 192
- مسأله 820- هر گاه طلبی دارد که بعد از سال، وصول می‌شود، 192
- مسأله 827- هر گاه مثلا پنج روز مانده به سال شخص، 193
- خاتمه در آداب و سنن است 194
- مسأله 829- مکروه است تخلی کردن در جاده‌ها 194
- [مسأله 831]- اما آداب وضو: 195
- مسأله 830- مستحب است وضو به جهت نماز و طواف [1] و اعمال حج، 195
- فصل 40 در وضو است 195
- مسأله 832- مکروه است از برای جنب 196
- فصل 41 در آداب غسل است 197
- مسأله 833- مستحب است پیش از غسل، 197
- فصل 42 در اغسال مندوبه است 198
- فصل 43 در آداب تیمم است 199
- مسأله 835- مستحب است تیمّم بر بلندیهای زمین 199
- فصل 44 در آداب حمام رفتن است 200
- فصل 45 در بیان چیزهایی که مستحب است اجتناب از آنها 201
- فصل 46 در آداب لباس مصلی است 202
- مسأله 839- مکروه است پوشیدن لباس سیاه، 202
- فصل 47 در مکان مصلی است 204
- [مسأله 841] مستحب است بر نمازگزار یک ستره در پیش روی خود قرار دهد، 205
- [مسأله 842]- مستحب است نماز را در مسجد به جا آورند. 205
- مسأله 844- مستحب است که در حال اذان مطمئن باشد شخص و سخن نگوید 206
- فصل 48 در اذان و اقامه است 206
- فصل 49 در چیزهایی که مانع از قبول صلاة است 208
- فصل 50 در آداب تکبیر است 209
- فصل 51 در آداب قیام است 210
- [مسأله 849] مکروه است در رکوع پایین انداختن سر 211
- فصل 52 در آداب رکوع است 211
- فصل 53 در آداب سجده است 212
- فصل 54 در آداب تشهد است 213
- فصل 55 در آداب سلام است 214
- فصل 56 در آداب و لواحقی که اختصاص به زن دارد 215
- فصل 57 در نماز نافله است 216
- ترجمة الصلاة 218
- [قسمت دوّم: معاملات] 222
- مسأله 855- هر گاه زن بگوید: «زوجتک نفسی» 223
- مسأله 856- اگر وکیل زن بگوید: «زوجت موکلک موکلتی» 223
- اما مقدمه، 223
- کتاب النکاح 223
- اشاره 223
- مسأله 857- اگر منقطعه باشد بگوید: 224
- مسأله 860- صیغه فارسی کفایت نمی‌کند، 224
- مسأله 861- در دائم، تعیین مهر لازم نیست 224
- مسأله 864- عقد فضولی صحیح است 224
- مسأله 863- اگر یک حرف از صیغه عقد را غلط بگوید 224
- مسأله 858- اگر مرد بگوید: «زوّجت نفسی لنفسک» 224
- مسأله 862- هر گاه زن بالغه رشیده باشد، 224
- مسأله 859- طرف ایجاب [1] و قبول، احوط [2] تعدّد موجب و قابل است 224
- مسأله 870- کسی که زنا کند به عمه خود یا خاله خود 225
- مسأله 871- کسی که حرام مؤبّد شد از روی عقوبت 225
- مسأله 868- قبل از دخول، دختر زن و خواهر زن را تا زن در عقد باقی باشد 225
- مسأله 867- هر گاه شخص زنی را عقد کند و مقاربت کند، 225
- مسأله 873- در عقد دائم زیاده از چهار زن آزاد جایز نیست، 225
- مسأله 872- کسی که دو کنیز داشته باشد خواهر باشند 225
- مسأله 866- در اختیار داشتن وصی و حاکم 225
- مسأله 869- دختر برادر زن و دختر خواهر زن را بی اذن زن عقد نمی‌توان کرد 225
- مسأله 865- ولایت طفل و مجنون متصل به بلوغ که با اب و جد است، 225
- مسأله 874- اگر کنیزی را عقد کنی بی اذن و اجازه زن آزاد 226
- مسأله 875- اگر حرّه را بر سر امه بیاورند 226
- مسأله 876- زن شوهر دار [2] و زنی که بدانند در عدّه است و عقد کنند حرام مؤبّد می‌شود 226
- مسأله 878- اگر کسی زنا کند به زنی بی شوهر 226
- مسأله 879- اگر کسی محرم [4] باشد عقد کند زنی را با علم به حرمت، 226
- مسأله 880- اگر شخص زن خود را پیش از نه سال افضا کند 226
- مسأله 881- هر گاه زن آزاد را سه طلاق بدهد، 226
- مسأله 877- هر گاه کسی وطی کند با پسری 226
- مسأله 883- هر گاه مردی بداند که شوهر زن به سفر رفته 227
- مسأله 887- هر گاه ضعیفه به شرط بکارت خود را به عقد در آورد 227
- مسأله 884- جایز است از برای مردی که اراده دارد نکاح زنی را که صلاحیت دارد از برایش، 227
- مسأله 882- هر گاه زنی را نه طلاق رجعی بدهد 227
- مسأله 885- نکاح کردن کسی که به ترک آن به حرام بیفتد واجب است 227
- مسأله 886- هر گاه خطبه کند مؤمنی، زن را که قدرت داشته باشد بر نفقه، 227
- مسأله 896- در عقد فضولی، وکیل زن بگوید: «زوجتها منه علی الصداق المعلوم» 228
- مسأله 895- هر گاه شخص بگوید: فلانه کنیز معینه را یک شبانه روز [4] به تو حلال کردم، 228
- مسأله 892- در عقد فضولی شخص بگوید: «أنکحت رقیّة جعفرا» 228
- مسأله 894- هر گاه ولی طفل، طفل خود را به عقد یکی در آورد و بعد طفل که به تکلیف رسید، 228
- مسأله 890- هر گاه زنی یکی را وکیل کرد که مرا تا ده روز مثلا به یک ریال 228
- مسأله 889- هر گاه ضعیفه خود را به عقد غیر در آورد به شرط [1] آن که او را مثلا از نجف بیرون نبرد، 228
- مسأله 893- هر گاه زوج یا زوجه، یکی یا هر دو، راضی نباشند 228
- مسأله 888- هر گاه احتیاطا در عقد صیغه فارسی را بگویند 228
- مسأله 891- هر گاه شخص از برای دیگری نوشت، که فلانه زن معیّنه را به عقد من در آور، 228
- مسأله 904- اگر شرط کرد نفقه و کسوه منقطعه را بدهد 229
- مسأله 901- اگر مسلمان شود زوج کتابیه، 229
- مسأله 897- متحقق می‌شود به لعان، حرمة ابدیة و هم چنین به قذف، 229
- مسأله 903- شرط است در متعه، تعیین مهر و زمان معیّن 229
- مسأله 902- جایز نیست از برای مؤمنه که به عقد مخالف در آید، 229
- مسأله 905- متعه ارث نمی‌برد، 229
- مسأله 898- جایز نیست از برای مسلم که نکاح کند 229
- مسأله 899- جایز نیست زن مسلمه 229
- مسأله 900- اگر مرتد شود یکی از زوجین پیش از دخول، 229
- مسأله 907- در حیض مدت منقطعه 230
- مسأله 912- هر گاه زنی یا مردی- محرم یا غیر محرم [4]- حتی مادر و فرزند هم که خواسته باشند اماله یا تطهیر عورت یکدیگر کنند، 230
- مسأله 908- عده منقطعه اگر حیض ببیند 230
- مسأله 913- عبد ضعیفه به لمس و نظر هیچ قسم به ضعیفه محرم نیست، 230
- مسأله 911- زنی که به سبب ظهار حرام شود، 230
- مسأله 906- اگر منقطعه مقاربت با او نشده، عدّه هم ندارد 230
- مسأله 909- اگر ضعیفه در عده غیر رجعی باشد 230
- مسأله 910- هر گاه شخص طفل کنیز خود را به عقد یکی در آورد، 230
- مسأله 920- بدن مرد بر زن عورت [4] است، 231
- مسأله 917- هر گاه مردی دو زن داشته باشد، 231
- مسأله 919- هر گاه شوهر نفقه زن را ندهد، 231
- مسأله 916- مادر زن و مادر او و مادر مادر او و مادر پدر زن و مادر پدر او و مادر مادر او هر چه باشند، 231
- مسأله 918- ضعیفه در عده رجعیّه هر گاه بمیرد، 231
- مسأله 915- هر گاه زن شوهر دار اگر چه شوهرش هم غایب باشد، 231
- مسأله 914- هر گاه زن غیر سیّد که پنجاه سال تمام یا سیده که شصت سال تمام ندارد، 231
- مسأله 924- زنها که مو و بدنشان از نامحرم نمی‌پوشند 232
- مسأله 925- زن زانیه عدّه ندارد 232
- مسأله 921- دختر ممیّزه پیش از تکلیف، نامحرم نگاه بر بدن او نکند، 232
- مسأله 922- مستحاضه هر گاه غسل و طهارت از برای نمازش به جا بیاورد، 232
- مسأله 926- هر گاه زوج مهر معین کرد از برای زوجه و قصد دادن آن را ندارد 232
- مسأله 923- زن مستحاضه بعد از نمازش وارسی خود کرد خون ندید 232
- مسأله 933- در عیب زن یا مرد که باعث فسخ می‌شود، 233
- مسأله 929- هر گاه منقطعه مدتش را شخص بخشید 233
- مسأله 930- هر گاه مردی بنویسد از برای شخصی در بلاد بعیده 233
- مسأله 932- هر گاه زن قابل تمتع [1] باشد و عقد کنی و لو منقطعه [2] و قصد تمتّع هم نداشته باشی 233
- مسأله 934- کنیز معقوده که آزاد شود، مخیّر [5] است میان فسخ عقد یا امضا، 233
- مسأله 928- هر گاه بعد از عقد معلوم شود که زوج کافر بوده، 233
- مسأله 931- هر گاه پدر طفل صغیره، جدّ مادری طفل را وکیل کند، 233
- مسأله 927- هر گاه زن قابل تمتع بوده باشد و زوج خود را منع کند 233
- مسأله 935- شوهری که زن پیش از نه سال خود را افضا کند 233
- مسأله 941- هر گاه زنی علم حاصل کند که شوهرش در سفر وفات کرده، 234
- مسأله 938- به مجرد طلاق سیم، زن به شوهرش حرام می‌شود 234
- مسأله 943- هر گاه زنی بگوید عده‌ام گذشت 234
- مسأله 942- هر گاه شوهر طلاق زوجه خود را داد 234
- مسأله 937- هر گاه زن صیغه شود [1] به شرط آن که شوهرش با او مقاربت نکند، 234
- مسأله 939- صیغه طلاق خلع، 234
- مسأله 936- زنی که بی اذن شوهر از خانه بیرون رود، 234
- مسأله 940- طلاق رجعی، 234
- مسأله 948- زنی که مالک عبدی باشد محرم نیست 235
- مسأله 946- هر گاه مردی خدمتی بدون رضا به زن خود بفرماید، معصیت دارد 235
- مسأله 950- متعه مثل دائمی نیست 235
- مسأله 947- هر گاه ضعیفه حمل به حرام برداشت و عمدا او را سقط کرد، 235
- مسأله 951- هر گاه زوجه بفهمد بعد از عقد که شوهرش مجنون یا خصی بوده 235
- مسأله 945- زن در عده محلل در خانه شوهر اولی و خرجش با او باشد 235
- مسأله 949- مردی که خرج زنی که در عده هست بدهد به امید 235
- مسأله 952- اگر زوج بعد از عقد فهمید که زوجه‌اش یا جنون یا جذام یا برص یا قرن یا افضا یا اعمی است 235
- مسأله 944- ضعیفه هر گاه یقین کرد که شوهرش وفات کرده، 235
- مسأله 955- بر زوج واجب است نفقه و کسوه و سکنای زن دائمی 236
- مسأله 953- هر گاه شخص چهار زن دائمی دارد، 236
- مسأله 954- هر گاه دو زن داشته باشد شخصی، 236
- مسأله 958- اگر شوهر حاضر است و زن حایض شده 237
- مسأله 959- هر گاه زنی در سن من تحیض باشد و حیض نبیند، 237
- مسأله 957- اگر طلاق داد و پاک می‌دانست او را، بعد معلوم شد که در حیض بوده 237
- فصل 58 در طلاق است 237
- مسأله 956- طلاق دهنده شرط است که عاقل و بالغ و با اختیار باشد 237
- مسأله 964- ضعیفه در طهری که طلاقش می‌دهند بعد از این طهر، 238
- مسأله 961- هر گاه ضعیفه بعد از طلاق یک مرتبه حیض دید دیگر ندید، 238
- مسأله 963- هر گاه زنی بعد از طلاق وضع حملش شد، 238
- مسأله 962- صغیرة و یائسه یا غیر مدخوله عده طلاق ندارد 238
- مسأله 965- زنی که باید سه ماه عدّه بگیرد، 238
- مسأله 966- عده امه نصف عدّه حرّه است 238
- مسأله 967- جایز نیست از برای زوج که بیرون کند مطلّقه رجعیه را از خانه که طلاق داده 238
- مسأله 960- زنی به عقد یکی در آمد، 238
- مسأله 968- هر گاه مرد در سفر وفات کند، 239
- مسأله 970- اگر زن شوهر دار زنا داد، 239
- مسأله 971- در خلع و مبارات، در بین عده هر گاه زوجه رجوع کند به فدیه، 239
- مسأله 969- ضعیفه اگر شوهرش مفقود شد نخواهد بنشیند، 239
- مسأله 973- فرق میان خلع و مبارات آن است که: 239
- مسأله 972- در عده [4] بائن [5] هر گاه شوهر وفات کند 239
- مسأله 977- در عده خلع و مبارات اگر زن رجوع کند به بذل، 240
- مسأله 975- هر گاه در عده خواهد که رجوع کند باید کفاره بدهد: 240
- مسأله 976- به قول یا نظر کردن هم به قصد رجوع، 240
- مسأله 978- صیغه طلاق با شرایط، زوج بگوید: «زوجتی طالق» 240
- فصل 59 در ظهار است 240
- مسأله 974- به ظهار حرام می‌شود زوجه مدخوله که در طهر [1] غیر مواقعه باشد 240
- مسأله 979- ضعیفه می‌تواند وکیل شوهر شود و طلاق خود را بگوید 240
- مسأله 981- مرد به زوج منقطعه خود بگوید: مدت تو را بخشیدم، 241
- مسأله 985- هر گاه مولی به جاریه خود بگوید: 241
- مسأله 983- هر گاه بگوید: «وهبت مدّتک» کفایت می‌کند، 241
- مسأله 982- هر گاه به خود بگوید که مدت فلانه را بخشیدم 241
- مسأله 984- هر گاه مولی کنیزش را که معقوده غیر بود آزاد کند، 241
- مسأله 987- هر گاه شخص تحلیل کرد امه خود را به غیر مثلا، 241
- مسأله 980- قبول کردن قول ضعیفه در یائسه بودنش 241
- مسأله 986- هر گاه آقا به عبد خود بگوید: 241
- مسأله 989- اولاد نسبی [2] این ضعیفه و اولاد رضاعی و نسبی شوهر این ضعیفه که صاحب شیر است، 242
- فصل 60 در رضاع [1] است 242
- مسأله 990- اولاد رضاعی ضعیفه با پدر طفل [1] احوط [2] ترک نظر محرمانه 243
- مسأله 993- اگر شیرش قطع شده بود و به جهت حمل باز بهم رسیده، 243
- مسأله 992- شیر، نشر حرمت می‌کند به چند شرط: 243
- مسأله 991- این زن شیرده و شوهر او و خویشان که ذکر شد، 243
- مسأله 995- هر گاه شخص ده زن دارد و هر یک شیر تام بدهند به طفلی، 244
- مسأله 997- مادر زن رضاعی و دختر رضاعی از زن مدخوله، 244
- مسأله 998- هر گاه مادر شخصی یا زن پدر او چه بنده و چه آزاد یا جده یا زن پدر و پدر او یا خواهر 244
- مسأله 994- هر گاه یک زن شیر کامل به صد طفل بدهد از شیر یک شوهر، 244
- مسأله 996- هر گاه زنی شیر کامل دهد پسری را و دختری را از شیر یک شوهر، 244
- مسأله 999- اگر مادر زن یا زن پدر زن شیر دهد طفل شخصی را، 245
- مسأله 1001- هر گاه زن طفلی به سبب عیب طفل فسخ عقد کرد مثلا، 245
- مسأله 1000- هر گاه زن بزرگ شخص شیر دهد زن کوچک را، 245
- مسأله 1002- هر گاه دختر عمو را برای پسر عمو عقد کنند 245
- مسأله 1005- هر گاه شخص دو زن صغیره و یک کبیره دارد، 246
- مسأله 1003- هر گاه زید زنی داشت کبیره و عمرو زنی داشت صغیره 246
- مسأله 1007- بدان که بعضی از علماء جدّه طفل شیر خوار را به منزله مادر زن پدر رضاعی طفل می‌دانند 246
- مسأله 1006- هر گاه زن مدخوله خود را شخص طلاق داد، 246
- مسأله 1008- بعضی مادر برادر و مادر خواهر را به منزله مادر می‌دانند اما خلاف مشهور است، 246
- مسأله 1004- هر گاه زن کبیره مدخوله شخص، شیر داد 246
- مسأله 1009- هر گاه مادر زن کبیره شخص، شیر دهد زن صغیره شخص را 247
- مسأله 1014- هر گاه زنی شیر دهد برادر شخص را مثلا، 247
- مسأله 1011- واطی با پسر مادر 247
- مسأله 1010- هم چنان که بی اذن زن عقد دختر برادر و دختر خواهر او جایز نیست 247
- مسأله 1015- هر گاه دو زن صغیره شخص شیر یک زن [3] بخورند، 247
- مسأله 1013- هر گاه کسی زنا کند با عمه و خاله خودش، 247
- مسأله 1012- هر گاه مردی مالک شود پدر و مادر و اولاد و خواهر و برادر [2] و عمّه و خاله 247
- مسأله 1016- هر گاه بعد معلوم شود که هر دو زن شخص خواهرند، 248
- مسأله 1018- حکم به حرام بودن زن بر شوهرش در این مواضع چند که می‌آید وجهی ندارد، 248
- مسأله 1017- دلیل بر اعتبار عموم منزله چنانچه مرحوم میر داماد (ره) و بعضی دیگر قائل شده‌اند نیست، 248
- فصل 61 در آداب رضاع است 249
- مسأله 1024- در جایی که زن شیر دهد کسی را که به شوهرش حرام شود، 249
- مسأله 1020- سنت است که زنها را نهی کنند که به هر کس شیر ندهند، 249
- مسأله 1023- اگر بزغاله شیر زنی را بخورد، حرام نمی‌شود 249
- مسأله 1021- سنت است که خویشان رضاعی را حرمت بدارند، 249
- مسأله 1022- سنت است که طفل را دو سال کامل شیر دهند، 249
- مسأله 1025- اگر زوج ادعای رضاع محرم کند و ممکن باشد تصدیقش، 250
- مسأله 1027- ریش تراشیدن حرام است 251
- فصل 62 در مسائل متفرقه است 251
- مسأله 1031- گوسفند عقیقه یا قربانی، هر گاه دعایش را نخوانند 251
- مسأله 1029- حیوان هر گاه ذبح شود بدون ذکر نام خدا 251
- مسأله 1026- هر گاه تربت یا قرآن همراه شخص باشد و بی اختیار در بیت الخلا و نحو آن بیفتد 251
- مسأله 1030- نام حضرت عباس بردن 251
- مسأله 1028- گوسفند نذر حضرت عباس مثلا، اگر اغنیا هم بخورند ضرر ندارد، 251
- مسأله 1039- عمل به مستحبات کردن 252
- مسأله 1035- گنجشک و مثل آن، هر گاه سرش را بکنند، 252
- مسأله 1042- رواق ائمه حکم حرم را دارد 252
- مسأله 1034- پولی برای مصرف خیر اگر داخل پولی دیگر شود 252
- مسأله 1032- ضعیفه مال خود را بی اذن شوهر به فقیر دهد 252
- مسأله 1041- هر گاه فرزند، فقیر باشد و پدر و مادر یا جدش، غنی باشد، 252
- مسأله 1036- هر گاه وجهی از غیر نزد شخصی باشد 252
- مسأله 1033- هر گاه شخص ذمه مدیون را بری کرد، 252
- مسأله 1040- هر که سب‌ّ جناب رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم یا ائمه هدی علیهم السّلام یا حضرت فاطمه- سلام اللّه علیها- کند 252
- مسأله 1038- در زیارت کردن عوام مثلا، 252
- مسأله 1037- گوسفند ذبح شده تا حیات دارد اگر سرش را جدا کنند 252
- مسأله 1044- با ظرف [1] تربت در غیر کربلا استنجاء می‌توان کرد 253
- مسأله 1049- هر گاه مشتبه شود میّت مسلم با کافر 253
- مسأله 1047- خون گوشت، پاک است و خوردنش حرام است، 253
- مسأله 1046- خانه وقف هر گاه قصد و بناء واقف منفعت آن بوده که صرف شود، 253
- مسأله 1045- ولی طفل، پدر و جد و وصی و مجتهد و عدول مؤمنینند 253
- مسأله 1048- هر گاه پدر یا مادر وصیت کنند که اولاد مثلا، ده ختم قرآن بخوانند 253
- مسأله 1050- هر گاه آب بالوعه ضرر کند خانه هم‌سایه را، 253
- مسأله 1043- کسب کردن با قدرت به قدر ما یحتاج خود و عیال واجب النفقه، 253
- مسأله 1053- معامله با ظلمه یا تصرف در مالش به قسم شرعی 254
- مسأله 1058- زیارت عاشورا در هر وقت از اوقات می‌توان به عمل آورد، 254
- مسأله 1055- هر گاه در حال اضطرار وصی به مبلغ کمی صلح کند 254
- مسأله 1052- میان اذان و اقامه و نماز باید موالات باشد 254
- مسأله 1057- هر گاه ببینی، که یکی مال دیگری را می‌برد به غیر حق، 254
- مسأله 1059- شخص قطع علاقه و قصد خروج از وطن کرده 254
- مسأله 1056- هر گاه وصی، مال در تصرفش باشد و بداند خمس بر ذمه میت هست 254
- مسأله 1051- غذای متجنس را مثلا، به خورد خلاف مذهب هم نمی‌توان داد، 254
- مسأله 1060- در محل اقامه از حدّ ترخص [3] باید خارج نشد 254
- مسأله 1054- وصی، هر گاه نتواند وصایت خود را ثابت کند، 254
- مسأله 1069- شخص طلب از میّت داشته باشد 255
- مسأله 1066- رد مظالم [2] را شخص فقیر به زوجه یا اولاد خود می‌تواند داد، 255
- مسأله 1062- خلط سینه یا آب دماغ در فضای دهن آمد، 255
- مسأله 1068- بدان که بعضی از اقسام فسق و معصیت هست که به آن عمل قبول نمی‌شوند؛ 255
- مسأله 1064- پشت گوشی در این زمان دور نیست 255
- مسأله 1065- هر گاه وجهی باید به غیر دهی و آن شخص فوت شود 255
- مسأله 1061- هر گاه ضعیفه قصد اقامه کرد و نماز تمامی نکرد که حایض شد، 255
- مسأله 1070- شخص ادعای فقر کند کفایت می‌کند 255
- مسأله 1067- شخص رد مظالم گرفت مالک شد، 255
- مسأله 1063- هر گاه اصول دین را اجمالا بداند شخص، 255
- مسأله 1079- نماز در حرم ائمه علیهم السّلام در جایی که مزاحم زائرین بشود 256
- مسأله 1076- هر گاه شخصی مظنّه ضرر در سفر مکه داشته باشد 256
- مسأله 1075- اصرار بر صغیره توبه نکردن همان گناه نیست، 256
- مسأله 1077- اگر شخص حمد و سوره‌اش درست نباشد 256
- مسأله 1078- شخص کنیز خود را که لمس و قبله و مقاربت نکرده 256
- مسأله 1073- هر گاه عبدی مثلا بدون اذن آقا مال آقا را بردارد 256
- مسأله 1074- مگس و شپش را، مثلا سوزانیدن گناه نیست، 256
- مسأله 1071- سیادت به ادعای شخص ثابت نمی‌شود، 256
- مسأله 1080- هر گاه شخص به اذن مجتهد خرج طفلی می‌کند 256
- مسأله 1072- مال یهودی که ممکن نشود به ورثه‌اش دهند 256
- مسأله 1082- اسم مبارک حضرت قائم- عجل اللّه فرجه- را که محمّد است 257
- مسأله 1083- هر گاه کسی مالی به عبدی ببخشد، 257
- مسأله 1081- شخص خانه اجاره کرد و تعیین نکرد که کی را بنشاند، 257
- مسأله 1086- هر گاه شخص استطاعت به هم رسانید که خرجی رفتن و برگشتن خود و عیال واجب النفقه را به قدر ذی‌ّ دارد 257
- مسأله 1085- هر گاه شخص وصیّت کند که فلان عبد مرا آزاد کنید 257
- مسأله 1088- جهاد با کفار به مردان واجب است 257
- مسأله 1084- ضرر ندارد آن چه ساخته می‌شود از نقره به جهت تعویض، 257
- مسأله 1087- امر کردن مردم را به واجب و نهی کردن مردم را از حرام واجب است 257
- مسأله 1089- در بیع زمین و خانه که شفعه ثابت است، 258
- مسأله 1092- هر گاه به غیر بیع؛ مثل صلح یا هبه یا غیر اینها منتقل کند، 258
- مسأله 1091- حق شفعه 258
- فصل 63 در شفعه است 258
- مسأله 1090- هر گاه شریک طفل باشد یا غایب باشد، 258
- فصل 64 در اقرار است 259
- مسأله 1094- هر گاه سؤال کنند که پنج تومان مال فلان نزد تو است، 259
- مسأله 1093- هر گاه شخص بالغ عاقل حرّ، با اختیار اقرار کند 259
- مسأله 1096- هر گاه در مسجد کسی رحلی بگذارد 260
- مسأله 1099- اگر زمان طولانی رحلی بیندازد و خود نیاید، 260
- مسأله 1101- اگر شخصی فرشی را در زمین وقف؛ 260
- مسأله 1095- هر گاه شخص تسلط داشته باشد بر مال غیر عدوانا، 260
- مسأله 1098- اگر کسی به وکالت، غیر رحلی بیندازد 260
- مسأله 1097- اگر رحلش یک مهری باشد، 260
- فصل 65 در غصب است 260
- مسأله 1100- اگر رحل او را باقی گذارند 260
- مسأله 1103- هر گاه از روی سهو یا جهل یا نسیان تصرف در مال غیر کنند 261
- مسأله 1107- مال غصب به دست هر کس آمد باید به صاحبش برسانند 261
- مسأله 1104- هر گاه طفلی ممیّز مال غیر را تلف کند، 261
- مسأله 1105- اگر مال غصب به دست ده نفر رسیده مثلا، 261
- مسأله 1108- هر گاه شخص مثلا چوبی غصب کرد 261
- مسأله 1109- اگر عین معدوم شد یا متعذّر است ردّ آن، 261
- مسأله 1106- هر گاه مالک مطالبه مالش را از یکی کرد، 261
- مسأله 1110- هر گاه عین مال مغصوب حاضر باشد، 261
- مسأله 1102- اگر جمعی جای فراخور احوال خودشان گرفته‌اند 261
- مسأله 1112- هر گاه طفلی چیزی خرید و وجه آن را داد 262
- مسأله 1116- هر گاه سرمایه که دارد بدهد به خصمان خود 262
- مسأله 1115- شخص به سنگ کم یا حیله و تزویر حق الناس بسیار بر ذمه‌اش هست 262
- مسأله 1113- هر گاه گاوی غصب، مثلا شخصی خرید، 262
- مسأله 1114- هر گاه مالی از دست طفل یا مجنون گرفت، 262
- مسأله 1111- هر گاه مال مغصوب را مثلا رنگ کرد یا دوخت، 262
- مسأله 1118- شخص یک فلوس از یک طفل گرفت بدون وجه شرعی 263
- مسأله 1119- آب حرامی هر گاه به زراعت بدهند، 263
- مسأله 1117- زمین غصبی حاصلش با زارع [1] است، 263
- مسأله 1124- مال کمتر از درهم را برداشتی [5] 263
- مسأله 1123- شارع عام را به جهت حریم خانه، 263
- مسأله 1122- شخص قسم دروغ بخورد ذمّه‌اش بری‌ء نمی‌شود 263
- مسأله 1120- هر گاه کفش عوض شود و بداند که از همان کس است 263
- مسأله 1121- مالی که بنده پیدا کند 263
- مسأله 1127- هر گاه شاخه درخت میوه‌دار از دیوار باغ بیرون آمده، 264
- مسأله 1126- شخص حق الناس بر ذمه‌اش هست و متمکن از ادای آن نیست 264
- مسأله 1128- زمینی که غصب کرده‌اند با توابعش در یک حکمند، 264
- مسأله 1125- مرد که وفات کرد، 264
- مسأله 1129- اگر در حجره غصبی مثلا، او را حبس کردند، 264
- فصل 66 در تجارت است 265
- مسأله 1135- در جمیع عقود، صیغه فارسی جایز است، 269
- مسأله 1131- بایع جنس را زیاد می‌کشد اگر زیادتی خارج [1] از متعارف نباشد 269
- مسأله 1133- تریاک متنجس را مثلا به کافر هم نمی‌شود 269
- مسأله 1132- هر گاه طفلی را بفرستی که وجهی را بدهد و چیزی بگیرد 269
- فصل 67 در بیع است 269
- مسأله 1134- معاملات صبی ممیّز هم صحیح نیست، 269
- مسأله 1143- پیه و دنبه نجس، 270
- مسأله 1142- جلد مذکّی و غیر مذکّی که مشتبه شده باشد 270
- مسأله 1139- بار کاه و هیمه و پشکل [1] شتر، 270
- مسأله 1144- اعیان متنجّسه که قابل تطهیر باشد، 270
- مسأله 1146- اعانت بر معصیت 270
- مسأله 1136- بیع معاطات و بیع فضولی 270
- مسأله 1138- بیع معاطات به تصرفی که موجب تلف شود 270
- مسأله 1140- حرام است بیع و شراء 270
- مسأله 1145- اکتساب به آلت لهو و لعب و بیع و شراء آنها جایز نیست. 270
- مسأله 1137- هر گاه شخص بدهکار بداند که چقدر بر ذمه‌اش هست 270
- مسأله 1141- جایز نیست بیع و شراء مایعات متنجسه 270
- مسأله 1149- مال حاصل از قمار 271
- مسأله 1154- حرمت غیبت مختص به غیبت شیعه اثنی عشریّه می‌باشد 271
- مسأله 1150- کهانت و قیافه و شعبده و سحر 271
- مسأله 1147- مسکرات جامد، 271
- مسأله 1157- غش و تدلیس که باعث ضرر باشد، 271
- مسأله 1155- هجو و بهتان و نمّامی 271
- مسأله 1152- ربا و عمل خمر و مسکرات و رشوه دادن، 271
- مسأله 1159- اجیر خاص عملی کند از برای خود یا غیر 271
- مسأله 1158- وکیل یا وصی‌ّ، خلاف آن چه معین شده است 271
- مسأله 1156- سب‌ّ مؤمنین 271
- مسأله 1151- ساختن صورت ذی روح مجسّمه 271
- مسأله 1148- اعانت ظلمه اگر بنای بر اعانت آنها باشد 271
- مسأله 1160- حفظ کتب ضلال و تعلیم و تعلّمشان و بیع و شرائشان 271
- مسأله 1153- اجرت بر اذان و اجرت بر عمل حرام 271
- مسأله 1173- هر گاه بیع بدون وزن وکیل و عدد واقع شود 272
- مسأله 1165- خلاف وصیّت و نذر 272
- مسأله 1168- خطوط قرآن را به معرض بیع و شراء در آوردن، 272
- مسأله 1172- معامله با اکراد و ذی العاهات [ذوی العاهات- م] لازمه 272
- مسأله 1167- هر گاه شخص کسب خود قرار دهد بنده فروشی و صرافی 272
- مسأله 1166- شخص اگر کسب قرار دهد برای خود کفن فروشی و گندم فروشی، 272
- مسأله 1164- تلقّی رکبان 272
- مسأله 1169- هر گاه اطفال چیزی بیاورند از برای ولی‌ّ 272
- مسأله 1162- پوشیدن مرد لباس حریر محض و طلا باف را 272
- مسأله 1163- مرد لباس مختص به زن و هم چنین زن لباس مختص به مردان پوشیدن، 272
- مسأله 1161- احتکار در گندم و جو و مویز و خرما و زیت و روغن و نمک است، 272
- مسأله 1171- ترک کردن معامله با اهل ذمّه 272
- مسأله 1170- ترک کردن مال کسی که از حرام اجتناب نمی‌کند 272
- مسأله 1175- تفریق نکردن میانه [میان- م] بچه و مادر پیش از بی نیاز شدن بچه از مادر 273
- مسأله 1174- هر گاه باطل باشد بیع، 273
- مسأله 1178- شخص هر گاه مرور کند به ثمره نخل 274
- فصل 68 در حجر است 274
- مسأله 1177- علامت بلوغ: 274
- مسأله 1179- شرط است در بیع صرف، 274
- مسأله 1180- هر گاه شخص بخرد لباس کتان 274
- مسأله 1190- هر گاه غیر جنس سر موعد بدهد 275
- مسأله 1189- هر گاه سر موعد با قدرت نداد مشتری ثمن را، 275
- مسأله 1182- هر گاه از برای بعض ثمن اجل قرار دهد 275
- مسأله 1183- هر گاه تمام ثمن یا بعض ثمن دین باشد 275
- مسأله 1181- بیع سلف باید قبض ثمن در مجلس شود 275
- مسأله 1188- واجب نیست بر مشتری در بیع نسیه بذل ثمن پیش از موعد، 275
- مسأله 1185- جایز نیست بیع جنس سلم 275
- مسأله 1187- هر گاه وفات کند بایع در بین اجل، 275
- مسأله 1186- هر گاه بفروشد شی‌ء معین را به ثمن معین 275
- مسأله 1184- شرط است غلبه وجود جنس مسلم فیه، 275
- مسأله 1195- هر گاه شخصی خانه خود را فروخت، 276
- مسأله 1192- بیع [1] رأس المال شرط است 276
- مسأله 1196- هر گاه شخصی بفروشد عبدی یا کنیزی را 276
- مسأله 1194- شخص باغی را بفروشد بی قید و شرط، 276
- مسأله 1197- اطلاق عقد اقتضا می‌کند تسلیم ثمن و مثمن را حالّا؛ 276
- مسأله 1191- بیع نسیه به نسیه 276
- مسأله 1193- باید خبر دهد که این جنس را مشاعا خریدم 276
- مسأله 1201- هر گاه شخص خواهد مثلا پنج تومان قرض کند، 277
- فصل 69 در قرض است 277
- مسأله 1200- هر گاه شخص قرض دهد جنسی را و شرط کند 277
- مسأله 1203- هر گاه مقروض مالش وفای به دینش نکند 277
- مسأله 1202- هر گاه قرض دهنده مطالبه کرد سر موعد، 277
- مسأله 1198- هر گاه شخص، مثلا ده ریال قرض کرد 277
- مسأله 1199- صیغه ایجابش کفایت می‌کند «اقرضتک» 277
- مسأله 1206- شخص که قرض می‌گیرد، بر او واجب است 278
- مسأله 1207- هر گاه شخص مدیون است و دسترس [1] به طلبکارش نیست، 278
- مسأله 1208- مالی که مخلوط به حرام باشد 278
- مسأله 1205- هر گاه مقروض چیزی نداشته باشد و طلبکار بداند حال او را 278
- مسأله 1204- هر گاه مقروض وفات کند و مالش به قدر دینش باشد 278
- مسأله 1209- هر گاه شخص مالی را قرض داد و زیادتر گرفت 278
- مسأله 1210- هر گاه شخص می‌داند که مال غیر بر ذمه اوست 278
- مسأله 1211- اما کسی که مشغول معامله باشد باید بداند صحت و فساد معامله را 279
- مسأله 1212- بیع معاطات به تصرّف ثمن یا مثمن 279
- مسأله 1216- هر گاه شخص حیوانی خرید و تصرّف نکرده 279
- مسأله 1214- شخص مالی را خرید و وجه آن را نداد 279
- مسأله 1213- بایع و مشتری هر گاه به مصاحبت هم بروند بهم نمی‌خورد مجلس 279
- مسأله 1217- هر گاه شخص مالی خرید و قیمت اهل خبره نشده 279
- مسأله 1215- هر گاه شخص مالی خرید و تصرّف نکرد 279
- مسأله 1225- هر گاه شخص شرط کرد که موعد معینی ثمن را بدهد 280
- مسأله 1218- شرط خیار فسخ در زمان معین 280
- مسأله 1227- هر گاه شخص یک من گندم خرید بعد معلوم شد نصف آن مال غیر است 280
- مسأله 1226- هر گاه شخص دو چیز خرید، 280
- مسأله 1220- مشتری می‌تواند هم چون بایع، خیار از برای خود قرار دهد 280
- مسأله 1224- تدلیس حرام است، 280
- مسأله 1219- هر گاه بایع شرط کند که تا یک سال 280
- مسأله 1223- بایع اگر ثمن او معیوب باشد 280
- مسأله 1221- هر گاه شخص مالی به وصف ندیده خرید 280
- مسأله 1222- هر گاه شخص مالی دید و خرید بی عیب 280
- مسأله 1230- جایز است مسلم اجیر کافر بشود 281
- مسأله 1232- نعناع و مثل آن را می‌توان آن چه موجود است با آن چه پنج دفعه دیگر مثلا بیاورد بفروشند، 281
- مسأله 1228- هر گاه غریم مفلس عین مال خود را در مال مفلس ببیند 281
- مسأله 1231- درخت میوه‌دار و هم چنین خیار و بادمجان 281
- مسأله 1229- هر گاه شخص زمین معینی به ذرع معینی بخرد 281
- مسأله 1233- طلا به نقره بی سکه هم قبض مجلس شرط است، 281
- مسأله 1236- دسته سبزی را به عدد فروختن ضرر ندارد 281
- مسأله 1235- جایز است ده من گندم بفروشند به ده ریال به موعد معین 281
- مسأله 1234- هر گاه مصالحه کند، قبض مجلس شرط نیست 281
- مسأله 1237- هر گاه ثمن در دست [2] مشتری و مثمن در دست بایع به آفت سماوی یا غیره تلف شود، 282
- فصل 70 در رهن است 283
- مسأله 1242- هر گاه عین معیوب در آید، 283
- مسأله 1239- هر گاه حواله کند شخصی را به زید مالداری و بعد زید فقیر شد، 283
- مسأله 1238- عین مرهونه باید مملوک باشد 283
- مسأله 1240- هر گاه کفیل شخصی شود مدیونی را، 283
- مسأله 1241- هر گاه شخص ضامن شود وجهی را به اذن [2] مدیون 283
- مسأله 1243- مصالحه دین به دین که نامعین باشد، 283
- اشاره 283
- مسأله 1247- هر گاه اجیر کند یکی را که نماز کند 284
- مسأله 1246- اجاره کردن درخت یا گوسفند که میوه یا شیر آن را ببرد شخص، 284
- مسأله 1245- اگر سهمی از حاصل درخت را قرار از برای عامل دهند 284
- فصل 71 در مساقات است 284
- مسأله 1244- هر گاه زمینی که قابل زراعت باشد، 284
- مسأله 1248- هر گاه شخص معین کند عملی را و اجرت آن را، 284
- مسأله 1249- هر گاه شخص در مرض موت مالی ببخشد 285
- مسأله 1250- هر گاه وصیّت کنند که فلان قدر به فلان شخص بدهند و او بعد از موت رد کند 285
- فصل 72 در وصیّت است 285
- مسأله 1252- وصیّت از برای معدوم، جایز [5] نیست 285
- مسأله 1251- هر گاه شخص وصیّت ثلث کرد، 285
- مسأله 1256- هر گاه شخص کسی را وصی‌ّ خود کند 286
- مسأله 1253- هر گاه شخص، چه وصیّت کرد به واجب مالی، 286
- مسأله 1254- هر گاه وصیت به آن چه کرد ثلث وفا نکند 286
- مسأله 1258- وصی صغیر می‌تواند مال صغیر را قرض بر دارد، 286
- مسأله 1260- هر گاه شخص وصیتی کند پس از آن به ضد آن وصیت کند، 286
- مسأله 1259- هر گاه شخص وصیت کند که شمشیر مرا به فلان مصرف صرف کند 286
- مسأله 1255- اگر بعد از وفات فاسق [1] شود 286
- مسأله 1257- هر گاه وصی را متعدد قرار داد 286
- مسأله 1263- هر گاه میت قرض دارد و مالی ندارد، 287
- مسأله 1262- پسر بزرگ که نماز و روزه پدر و مادر [3] را باید به جا بیاورد یا حبوه می‌برد 287
- فصل 73 در ارث است 287
- مسأله 1267- حبوه پسر بزرگ، 288
- مسأله 1266- هر گاه شخص بمیرد و هیچ کس را نداشته باشد 288
- مسأله 1270- موانع ارث، 288
- مسأله 1264- هر گاه طبقه سابق باشد یا اولادشان، 288
- مسأله 1269- در تقسیم ارث سهم حمل را از برای دو پسر باید نگاه داشت 288
- مسأله 1265- هر گاه موصی وصیّت کند که وصی مرخّص است 288
- مسأله 1268- هر گاه کافر بمیرد و یک وارث مسلمان در طبقات ارث داشته باشد 288
- مسأله 1273- در هبه معوضه 289
- فصل 74 در هبه است 289
- مسأله 1272- هر گاه عین هبه شده باقی باشد، 289
- مسأله 1274- هر گاه شخص، مثلا وجهی به کسی بدهد که یک سال در هر شب جمعه یک زیارت نیابت من بکن 290
- مسأله 1276- اجیر هر گاه عملی معین که مشروط به زمان معیّن است تمام نکرده 290
- مسأله 1275- هر گاه شخص اجیر شود یا نذر کند ختم قرآن را، 290
- فصل 75 در اجیر شدن است 290
- مسأله 1277- اجیر مطلق لازم است تعجیل [1] کند عمل را، 291
- مسأله 1278- اما اجیر نیّت نماز چنین کند 291
- فصل 76 در وقف است 292
- مسأله 1280- اما صیغه وقف را یک نفر هم می‌تواند 292
- مسأله 1279- هر گاه شخص مالی را وقف کرد و صیغه‌اش را خواند، 292
- مسأله 1282- اما خورد ریزه‌هایی که از عین موقوف جدا می‌شود 292
- مسأله 1281- ملک وقف روضه خوانی جناب سید الشهداء علیه السّلام 292
- فصل 77 در نذر است 293
- مسأله 1286- در متعلق نذر، 293
- مسأله 1287- نذر امام یا حضرت عباس علیه السّلام 293
- مسأله 1285- نذر اولاد بی اذن پدر و مادر 293
- مسأله 1288- شخص نذر کرد که چیز معینی را به شخص بدهد، 293
- مسأله 1284- نذر زن دائمی بی اذن شوهرش به چیزهایی که مانع حق‌ّ شوهر است، 293
- مسأله 1283- اما صیغه نذر، 293
- مسأله 1291- عهد هم مثل نذر است، 294
- مسأله 1292- اما در عهد و یمین [1]، اذن شوهر برای زن و اذن پدر [2] و مادر [3] برای اولاد معتبر است 294
- مسأله 1289- شخص نذر کرد که مال معینی را به شخص در روز معینی صرف خیر کند مثلا، 294
- مسأله 1290- مخالفت نذر کردن، 294
- فصل 78 در ضالّه است 295
- مسأله 1293- هر گاه حیوانی [1] صحیح در بیابانی در آب و علف بیابند، 295
- مسأله 1295- هر گاه در بین سال مأیوس از صاحبش شده یا بعد از سال، 295
- مسأله 1294- هر گاه مالی به قدر درهم بیابد 295
- مسأله 1297- لقطه به قدر درهم را اگر به سبب تقصیر گم کرد 296
- مسأله 1298- لقطه به قدر درهم را اگر تعریف نکرد 296
- مسأله 1296- کمتر از درهم بی قصد تملّک تصرفش مشکل است 296
- مسأله 1300- صیدی که به تیر یا نیزه یا شمشیر و مثل آنها کشته شود 297
- مسأله 1299- هر گاه سگ معلّم، شکاری را بکشد، 297
- مسأله 1301- هر گاه کافر مثلا ماهی زنده از آب بیرون آورد 297
- مسأله 1302- هر گاه ذبح کننده یا نحر کننده حیوان، 297
- فصل 79 در صید و ذبایح است 297
- مسأله 1304- اگر حیوانی را ذبح کردند بعد از حیاتش معلوم شد 298
- مسأله 1303- احتیاط [1] آن است که حیوانی که ذبح می‌شود 298
- مسأله 1308- اگر بچه حیوان تمام خلقت که موی آن هم تمام روییده باشد 298
- مسأله 1306- اگر در حال اضطرار حیوانی را به دندان [3] یا سنگ یا نی و امثال آنها ذبح کنند، 298
- مسأله 1310- ماهی که اصلا فلس ندارد، 298
- مسأله 1311- تذکیه واقع می‌شود بر حیوان طاهر العین، 298
- مسأله 1312- اما مرغی که چنگال دارد، 298
- مسأله 1305- اگر مثل مرغ و گنجشک مثلا سر آن را بکنند، 298
- مسأله 1309- شرط پاک بودن روغن و پیه و دنبه، 298
- مسأله 1307- اگر حیوان را بی ذکر اسم خدا و به غیر قبله ذبح کنند سهوا، 298
- مسأله 1317- چیزهایی که حرام است مثل شراب از برای معالجه درد، 299
- مسأله 1315- اجزایی که از زنده جدا شود 299
- مسأله 1318- خبائث که حرام است اگر شک به هم رسد 299
- مسأله 1314- هر گاه انسان با اسب یا قاطر یا الاغ وطی کند، 299
- مسأله 1316- از گوسفند ذبح شده خون و فضله و قضیب و فرج و بچه‌دان و خصیتین 299
- مسأله 1319- خوردن چیزی در خانه پدر و مادر و برادر و خواهر و عمو و عمه و خالو و خاله و صدیق 299
- مسأله 1313- هر گاه انسان وطی کند به حیوان حلال گوشت، 299
- مسأله 1324- خوردن گل حرام است 300
- مسأله 1326- خوردن چیزی از سفره و خوانی که در آن شراب خورده شود 300
- مسأله 1322- هر گاه شخص قدرت بر دفع ضرر از نفس محترمه داشته باشد، 300
- مسأله 1320- جایز است از برای مضطر که بخورد چیز حرام را 300
- مسأله 1325- خوردن مال غیر که حرام است، 300
- مسأله 1327- در اخبار مستفیضه آورده شده است که «جاری ساختن یک حد از حدود الهی نافع‌تر است از بارانی که به بارد چهل شبانه روز» 300
- مسأله 1323- خوردن خبائث که حرام است، 300
- مسأله 1321- اما خوردن هر چیزی که ضرر کند شخص را، 300
- مسأله 1330- به دشنام دادن هر یک از چهارده معصوم علیهم السّلام یا ادّعای پیغمبری کردن یا شک در کلام پیغمبر [صلّی اللّه علیه و آله و سلّم] داشتن، 301
- مسأله 1329- مرتدّ ملی تا سه دفعه احتیاطا توبه او را قبول کنند 301
- مسأله 1331- هر گاه پیش از اقامه شهود زنا کننده توبه کند، 301
- مسأله 1328- کسی که در حال انعقاد نطفه‌اش یکی از ابوینش، 301
- مسأله 1334- هر گاه کسی شخصی را ببیند که با زنش زنا می‌کند 302
- مسأله 1333- هر گاه کافری با زن مسلمانی زنا کند 302
- [مسائل حدود و دیات] 302
- مسأله 1335- مرد پیر و زن پیر [2] هر گاه زنا کنند، 302
- مسأله 1332- هر گاه کسی زنا کند با یکی از محرمهای نسبی خود 302
- اشاره 302
- مسأله 1338- در کتاب نجم الهدایه از جناب رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم مروی است که 303
- مسأله 1340- فاعل را به شمشیر کشتن، 303
- مسأله 1337- هر گاه مملوک بالغ یا بالغه زنا کنند، 303
- مسأله 1339- هر گاه لواط کننده و لواط دهنده هر دو بالغ و عاقل باشند، 303
- مسأله 1336- مردی که زن عقدی دائم حاضر [1] دارد و زنا کند، 303
- مسأله 1344- اما مساحقه، 304
- مسأله 1341- اگر شخص عورت خود را به بدن پسری بمالد، 304
- مسأله 1342- اگر دو نفر [2] در یک رختخواب مجتمع [3] شوند، 304
- مسأله 1345- هر گاه زنی فرج خود را به فرج زن دیگر بمالد، 304
- مسأله 1343- هر گاه شخص پسری را به شهوت ببوسد 304
- مسأله 1346- امّا قیاده، هر گاه شخص جمع کند میان مرد و زن را برای زنا، 304
- مسأله 1351- مالی که دزدی کردن آن موجب بریدن دست و مانند آن است، 305
- مسأله 1350- اما شارب الخمری که بالغ عاقل مختار باشد، 305
- مسأله 1349- امّا شراب خورنده را، 305
- مسأله 1353- حدّ دزدی با شرایط، 305
- مسأله 1347- اما قذف، هر گاه کسی نسبت دهد به زنی، 305
- مسأله 1352- اما هر گاه طفل ممیّز دزدی کند، 305
- مسأله 1348- امّا قاذف را که حد می‌زنند نباید مثل زانی برهنه باشد 305
- مسأله 1360- دیه قتل عمدی که تعیین بهم رسانند یکی از شش چیز است: 306
- مسأله 1358- هر گاه شخص امر کند یکی را به غیر حق که بکش فلان را 306
- مسأله 1356- اگر محارب کسی را بکشد 306
- مسأله 1357- اگر به فریاد کردن و زدن دفع محارب نتوان کرد، 306
- مسأله 1359- پدر عمدا فرزند خود را بکشد، پدر را نمی‌کشند، 306
- مسأله 1355- اما حدّ محارب، 306
- مسأله 1354- اما محارب کسی است که شمشیر یا مثل آن برهنه در دست بگیرد 306
- مسأله 1366- هر گاه موی زن را چنین کند که نروید، 307
- مسأله 1363- هر گاه کسی افسار مالی را می‌کشد می‌رود، 307
- مسأله 1362- اما هر گاه کسی شخصی را به مهمانی طلبد 307
- مسأله 1361- دیه یهودی و مجوسی [2] که جزیه می‌دهند، 307
- مسأله 1367- هر گاه شخص وضعی کند که موی دو ابروی شخص بریزد و نروید، 307
- مسأله 1365- هر گاه شخصی کاری کند که موی سر یا ریش مرد بریزد، 307
- مسأله 1364- هر گاه شخص سوار باشد و مال را بیازارد 307
- مسأله 1370- اما دیه نرمه بینی را قطع کردن، 308
- مسأله 1372- دیه قطع کردن زبان از بیخ، 308
- مسأله 1369- و اگر کسی چهار پلک دو چشم را معیوب کند، 308
- مسأله 1371- دیه قطع کردن و دو گوش، 308
- مسأله 1368- هر گاه شخص دو چشم کسی را کور کند، 308
- مسأله 1373- اما دیه دو دست، 308
- مسأله 1378- دیه دو پا تا مفصل، 309
- مسأله 1376- دیه قطع کردن هر دو پستان زن، 309
- مسأله 1375- اما دیه شکستن پشت 309
- مسأله 1377- دیه بیضتین 309
- مسأله 1379- هر گاه کسی اذیت کند یکی را که عقل او زایل شود 309
- مسأله 1374- اما اگر شخص وضعی کند که ناخن یکی بیفتد و نروید، 309
- مسأله 1380- جراحتی که بر سر یا روی مرد واقع شود 309
- مسأله 1384- هر گاه شخصی سیلی یا مانند آن بر روی کسی بزند 310
- مسأله 1383- هر گاه شخصی به خنجر [6] یا تیر و مانند آنها، 310
- مسأله 1381- دیه زن پیش از آن که تا ثلث دیه برسد، 310
- مسأله 1382- جراحتی که بر سر یا رو برسد، 310
- مسأله 1392- هر گاه کسی اجزای حیوان مأکول اللحم را قطع کند 311
- مسأله 1391- هر گاه کسی حیوان حلال گوشت را بی ذبح شرعی تلف کند، 311
- مسأله 1390- هر گاه کسی سر میتی [3] را جدا کند، 311
- مسأله 1386- دیه غلام و کنیز، قیمت ایشان است اگر تجاوز از دیه نکنند 311
- مسأله 1389- هر گاه شخص در حال مجامعت با زن آزاد، نطفه را بیرون بیاورد بی اذن زن، 311
- مسأله 1388- هر گاه کسی زن حامله را بکشد، 311
- مسأله 1387- حمل که سقط کنند، دیه از برای نطفه، 311
- مسأله 1385- اگر این اثرها در بدن ظاهر شود، 311
- مسأله 1397- هر گاه کسی قتل خطا یا شبه خطا [4] کند، 312
- مسأله 1396- هر گاه کسی یکی را عمدا کشت، 312
- مسأله 1395- اگر حیوانی زراعت یا مال کسی را تفریط کند، 312
- مسأله 1393- هر گاه سگ شکاری را تلف کند، 312
- مسأله 1394- هر گاه سگ پاسبان گوسفند [1] باشد، 312
- مسأله 1398- امّا هر گاه کسی مؤمنی را بکشد به گمان [5] کافر حربی، 312
- مسأله 1399- هر گاه کسی حشرات زمین، مثل مورچه یا مگس را بکشد، 313
- مسأله 1401- زدن حیوانات یا جراحت کردن به ظلم، 313
- این چند مسأله آخر، باز فتوای مرحوم شیخ مرتضی (علیه الرحمة) است. 313
- مسأله 1403- هر گاه به زدن اطفال دیه لازم آید، 313
- مسأله 1402- طفل که تقصیر کند و مرتکب بعضی از گناهان کبیره بشود، 313
- مسأله 1400- گربه هر گاه ضرری برساند، 313
- در ارشاد القلوب مسطور است این حدیث شریف که: 314
- اصطلاحات و لغات 316
دویّم: از عدلین یا عدل واحد شنیدن [1] که راوی باشد از قول مجتهد.
سیّم: اخذ از کتاب فتوای مجتهد به شرط آن که سالم و مأمون باشد از غلط یقینا یا به حسب ظن‌ّ علی الاقوی و اگر دو عادل بر خلاف یکدیگر خبر بدهند فتوای مجتهد را، اولی [2] توقّف و عمل کردن به احتیاط [3] است.
مسأله 37- بدان که عدالت ملکه است نه حسن ظاهر
بلکه حسن ظاهر [4] هم کاشف است ملکه را، به شرط حصول ظن‌ّ به ملکه.
مسأله 38- هر گاه خلاف [5] واقع شود میان کتاب و شنیدن از مجتهد،
شنیدن را مقدّم بدارد و امّا در تعارض ناقل با کتاب، ناقل را مقدم بدارد و اگر از مجتهد مختلف بشنوی یا کتابش را مختلف ببینی، عمل به مؤخّر [6] نما، بلی در فهمیدن از کتاب به مظنه اکتفا می‌توان کرد و شنیدن هم چنین است اکتفا می‌توان کرد به مظنّه.
مسأله 39- هر گاه شخص دستش به مجتهد یا کتابش و یا ناقل عادل نرسد
اصلا، و واجب است به احتیاط عمل کند، اگر موجب عسر و حرج نشود و اگر تقصیر نماید در عمل کردن به احتیاط، لازم است [7] بر او اعاده یا قضاء و اگر ممکن
-----------------------------------
[1] (میرزا- یزدی) یا از ثقه غیر عادل علی الاقوی. (نجفی) اگر موجب وثوق شود. [2] (خراسانی) بلکه معیّن است.
[3] (صدر) بلکه لازم است اگر طریق دیگری به فتوای مجتهد ندارد. (خراسانی) در صورت عدم علم به تأخّر تاریخ قول احدهما و الّا عمل به آن باکی ندارد.
[4] (صدر) بودن حسن ظاهر کاشف نوعی از ملکه خالی از قوّت نیست. [5] (یزدی) این مطلب ضابط معیّن ندارد، گاهی کتاب اوثق است و گاهی شنیدن. (میرزا- یزدی) این مسأله تفصیلی دارد، غرض این است که تقدیم شفاه بر کتاب مطلق نیست، چه بسیار است که کتاب اتقن از شفاه است، در کتاب دقّت و اهتمامی می‌شود که در شفاه بسا هست نمی‌شود و به این ملاحظه می‌شود تفصیل‌ق که یجب أن «1» داد. [6] (نجفی) با اطمینان به عدول از رأی سابق. [7] (شیرازی) اگر عملش مخالف با رأی مجتهدش شده باشد. (یزدی) اگر عملش مخالف واقع شده باشد.